Victoriavalle van liefde. Lizet Engelbrecht

punt: wanneer sy ongemaklik voel, babbel sy.

      “Ek kon skaars glo dat die hotel destyds so gewild was. Konings en koninginne het daar gebly. Die skrywer van die artikel meen dat die hotel waarskynlik vandag nie meer dieselfde resultate behaal nie, maar hy skryf dat dit steeds ’n idilliese plek is.”

      Hy sê steeds niks, kyk net sydelings na haar voor hy weer sy aandag by die pad bepaal.

      Sy kaak is sterk en prominent, merk Emesia so tussen die gebabbel deur. Hy is seker ’n introvert, geen mens is so ongeskik nie. Hy probeer nie eens ’n gesprek voer of haar vrae beantwoord nie.

      Behalwe vir sy verskoning van ’n groet vroeër op die lughawe het hy nog nie weer ’n woord met haar gepraat nie. Sy het al baie getoer; ’n blote “Welkom in Zambië” sou aanvaarbaar gewees het. Tog, wat maak dit saak? Hy’s die hotel se drywer en ná vandag sal sy nie weer in sy onvriendelike gesig hoef vas te kyk nie.

      Maar hy bly ’n eienaardige vent. Sy kan haarself nie keer nie en kyk weer na hom. Sy vel is goudbruin. Sy voorarms is ’n skakering donkerder as die res van sy lyf – wel, die gedeeltes wat sy kan sien. Sy ligbruin hare blink in die son en is nou ligter as wat sy aanvanklik in die lughawe gedink het. Afgesien van sy ligblou oë is die res van sy uiterlike ’n avondmaal vir die oog, besef sy en draai haar kop weg.

      Doelbewus spits sy haar aandag op die landskap toe. Dis nie dat sy vandag ’n koninklike ontvangs verwag het nie. Inteendeel, ná haar telefoniese gesprek met Rhodes, die hoteleienaar, het sy goed geweet waarvoor sy haar inlaat. Hy het pertinent vir haar gesê: “Dame, hierdie is nie ’n pos vir ’n stadsjapie nie.”

      “Ek het op ’n plaas grootgeword en ek weet wat die werk behels.”

      Dit was ’n noodleuentjie. Sy het nie heeltemal op ’n plaas grootgeword nie, maar sy het vakansietye soms by haar oupa en ouma op die plaas gaan kuier. Wel, dit was ook nie heeltemal ’n plaas nie, dit was eerder ’n plot.

      “Nee, jy weet nie, en jy gaan nié my tyd en geld kom mors nie. So voordat jy op daardie vliegtuig klim, maak seker dat jy voorbereid is op die omstandighede hier.”

      Sy byt haar onderlip ingedagte vas. Sy was daardie dag op die punt om vir die eienaar te sê dat sy ook nie lus het vir hierdie werk nie, maar dat sy ’n belofte gemaak het. Sy wonder wat die arrogante man sou sê as sy vir hom gesê het: “Meneer Rhodes, jy moet mooi dink wat jy vandag kwytraak. Volgens my vriendin is jy Die Een – die regte man vir my. Wat beteken dat jy dalk oormôre styf agter my rug wil inkruip en dan het jy vandag jou brûe verbrand.” Sy het stilgebly, want dis ’n delikate situasie.

      Welcome to Livingstone, lees sy die bord en kyk geamuseerd rond. Sover sy weet, is Livingstone en spesifiek die Victoria-waterval een van Zambië se belangrikste toeriste-attraksies. Sy het ietwat meer verwag as die smal twee bane waarop hulle tans ry, besef sy en kyk nuuskierig rond. Die omgewing is mooi, en die smal pad word opgehelder deur die pragtigste bome in blom: rooi, pers en goudgeel.

      Namate hulle deur die dorpie ry, besef sy dat baie geboue nog uit die 1800’s of selfs vroeër dateer. Sy merk ’n Shoprite, Pep Stores en First National Bank op, en daar is sowaar ’n Ocean Basket ook. Hulle ry verby ’n winkelsentrumpie op haar linkerkant en dan is hulle oor ’n treinspoor. Dis die laaste van Livingstone voor ruie veld en wildernis hulle omring.

      ’n Geluid onderbreek haar gedagtegang. Dis Deon wat sy venster afdraai. Die wind is bedompig en ruk aan haar romp. Hy het nie eens haar opinie gevra nie, dink sy en kyk vererg na hom. Sy haat dit wanneer haar hare deurmekaar waai.

      Sy regterarm rus op die oop venster en sy kuif hang wanordelik oor sy voorkop. Daar is nou ’n tevrede uitdrukking op sy gelaat.

      “Sjoe, maar die pad is vol slaggate. Is dit as gevolg van die reën?” vra sy.

      “Dis hoe die paaie hier in Zambië lyk. Maar as jy nou al begin kla, weet ek nie hoe ons deur die jaar gaan kom nie.”

      Sy ruk haar asem in en sê: “Gelukkig net drie maande.”

      Hy frons en kyk vlugtig na haar kant toe.

      ’n Arrogante hoteleienaar is een storie, maar ’n ongeskikte minibusdrywer is ’n ander, besluit sy. Ontsenu trek sy haar hand deur haar krulle en probeer om nie na die geslote gelaat langs haar te kyk nie. Sodra hulle by die hotel arriveer, gaan sy die man se gedrag verkla. Geen werknemer behoort gaste en kliënte so sonder respek te behandel nie. Hy moet aangespreek word!

      “Ek het nie gekla nie,” verweer sy.

      “O, wat noem jy dit dan?”

      “Ek is net verras. Dit lyk ietwat anders as wat ek my dit voorgestel het.”

      ’n Minagtende snorkgeluid laat haar vinnig opkyk.

      “Wat?” vra sy teen haar beterwete. Sy moet ’n redenasie met dié man vermy, waarsku haar gesonde verstand, maar haar geaardheid laat so iets nie toe nie. “Wat?” herhaal sy met nadruk.

      Hulle oë ontmoet. Sy blik is openlik afkeurend, maar sy weier om weg te kyk. Vir ’n oomblik draai hy sy kop sodat hy haar vol in die oë kyk. Haar hart ruk. Dís wat haar hinder: daar is iets in sy oë wat sy veronderstel is om te herken, iets bekends. Iets belangriks, weet sy terwyl hulle kragte meet.

      Hy gaan nie wegkyk nie, besef sy en voel hoe haar handpalms klam raak.

      Eindelik kyk hy terug na die pad. Sy blaas haar asem stadig uit terwyl dit tot haar deurdring wat daardie oogkontak aan haar ingewande gedoen het. Of is dit omdat hy hom nie eens verwerdig het om haar vraag te antwoord nie? In ieder geval, die man se houding staan haar nie aan nie. Hy is seker die tipe man wat dink sy woord is wet en dat vroue dit moet gehoorsaam. Die tipe wat haar summier hier langs die pad, tussen êrens en nêrens, uit die motor sal boender net omdat hulle verskil. Goddank, sy verkies ’n gesofistikeerde gentleman bo sy ruwe tipe.

      Kan die hotel so ver uit Livingstone wees? wonder sy en kyk na die beboste veld rondom hulle. Verlate veld. ’n Benoudheid vat-vat aan haar ingewande. Haar bagasie, juwele en ontwerpersklere sal seker ’n heel paar monde kan kosgee. Sy’s altyd so naïef, hoe kon sy sommer saam met die eerste die beste vreemdeling in ’n motor gespring het? Sy frons. Hy was darem baie toevallig daar – té toevallig.

      Hy rem meteens só skerp dat sy vorentoe vlieg, net om deur die veiligheidsgordel teruggeruk te word.

      “Wat’s fout?” vra sy beangs. Wat as al haar vrese oor hierdie man waar is? Wat as hy haar besteel en hier uitboender?

      “Niks.”

      “Hoekom stop ons in die middel van nêrens?”

      “Jy weet darem seker hoe die natuur werk.”

      Dis eerder ’n stelling as ’n vraag, besef sy en sien hoe hy aan sy belt peuter.

      “Ja, ek weet! En jy kan daarvan vergeet dat jy my gaan uitboender. Ek sal my nie laat besteel of …”

      Haar woorde vries. Haar hart stop, tog voel sy hoe die adrenalien deur haar are pomp terwyl sy na die mes in Deon se hande staar. Waar kom die mes vandaan? Sonder dat sy haar blik van hom afhaal, voel-voel haar hande na die veiligheidsknip. Sy moet haar gordel afkry. Hy beweeg en die lem flits in die sonstrale. Sy moet beweeg, uitkom, wegkom, maar haar bene weier om te reageer.

      Stadig draai hy na haar, sy gesig steeds uitdrukkingloos.

      Asof in ’n rillerfliek staar sy net na die mes. Dis nie jou alledaagse sakmes nie, nee, dis ’n slagtersmes. Die tipe met ’n breë lem en dik hefboom. Die tipe waarmee jy ’n koedoe se pens met een haal kan oopsny – van sy lies tot bo by sy nek.

      Ek’s geskiedenis, flits dit deur haar brein terwyl sy só bewe dat sy nie die veiligheidsgordel se knop ingedruk kry nie. Histeries ruk sy aan die gordel.

      Die lem beweeg en sy vries.

      2

      Rex Rhodes kyk op sy horlosie. Sy moes reeds geland het indien die vlug op skedule is. Hy druk weer die knoppies op sy selfoon. Swets. Hoekom bly die lughawe