Victoriavalle van liefde. Lizet Engelbrecht

man, wat nog daarby senutergend aantreklik is, om hulp vra nie. Sy moet weer buite gaan rondkyk, miskien wag die hotel se minibus daar.

      Deon druk die selfoon styf teen sy oor vas en probeer gedemp praat waar hy in die aankomsaal staan. “Ek verstaan nie hoekom jy so haastig is om weg te kom nie. Die een oomblik redeneer ons nog oor die situasie, en die volgende het Rex jou vlug terug Suid-Afrika toe bevestig. Ek wil jou nie verloor nie, jy besef dit tog?”

      “Nee, jy wil net jou brood aan albei kante gebotter hê,” sê Amanda.

      Daar hang ’n stilte tussen hulle.

      “Ek en jy het nog altyd geweet waar ons met mekaar staan,” verbreek sy eerste die stilte. “Om langer te bly sou niks verander het nie. Soos ek gisteraand gesê het: jy kan nie verwag dat ek my loopbaan, meenthuis, diere en vriende moet opoffer net omdat jy jou nuutgevonde familie-erfenis wil bestuur nie.”

      “Ag, nonsens, Amanda! Jy kan ’n loopbaan, vriende, diere en alles hier in Zambië ook hê. Ons kan een maal ’n maand in Suid-Afrika gaan kuier, of anders kan ons vereers ’n langafstandverhouding hê soos ek voorgestel het.”

      Hy soebat, hy weet, maar hy wil haar nie verloor nie. Hy is haar gewoond. Hoekom kan sy hom nie net vir een maal in haar lewe ondersteun nie?

      “Deon, ek is jammer. Ek sal nooit in hierdie armsalige land kan bly nie, en ’n langafstandverhouding sal nie werk nie. Jy ken my: ek het jou aan my sy nodig. Wie gaan my na al my sosiale verpligtinge vergesel as jy in Zambië sit? Dit sal net nie werk nie, ek is jammer.”

      “Jy’s reg, ek ken jou. Tog het ek gehoop vir meer!” Sy stem is hard en hy raak bewus van die meisie aan die oorkant van die aankomsaal wat hom dophou. “Ná vyf jaar het ek gehoop vir ’n mate van lojaliteit en standvastigheid. Ek het meer verwag.”

      “Ek ook. Totsiens, Deon.”

      Hy luister na die sein in sy oor en kners op sy tande. Die vroumens daar oorkant hou hom steeds soos ’n valk dop. Wat is haar probleem? Kan sy nie sien hy’s besig met ’n privaat gesprek nie?

      Hy klap sy foon toe en druk dit in sy sak. Dan stap hy na haar toe. Sy beter net stilbly en saamry. Sy gemoed kook en hy voel lus om moord te pleeg.

      Emesia besef meteens dat die vreemdeling reguit op haar afpyl. Sy voel ongemaklik onder sy strak blik en ’n drang oorweldig haar om net onder sy oë uit te kom, maar voor sy kan omdraai, is hy by haar.

      “Deon.” Hy steek sy hand na haar uit. “Jy ry sommer saam met my. Ons kombi staan gestrand – pap wiel.”

      ’n Oomblik staan sy versteen met haar hand in syne. Sy het nog nooit sulke ligblou oë gesien nie. Groot swart pupille omring deur ’n deurskynende blou kleur – ligter as die hemel se blou. Dit voel kompleet of sy regdeur sy oë kan kyk.

      “Jy praat Afrikaans?” vra sy verbaas.

      “Dis korrek,” sê hy en los haar hand. “Kan ons maar gaan?”

      “Is … is jy van …” Haar woorde stol.

      Sy moet nou nie dwaas wees nie, miskien is hy ’n reeksmoordenaar wat op lughawens rondhang op soek na ’n verlore siel. Sy moet op ’n manier sy identiteit ondersoek. Net omdat hy Afrikaans magtig is, beteken nie dat sy hom kan vertrou nie.

      Sy besef dat die man haar dophou – en wag op ’n antwoord. Hoe moet sy die situasie hanteer? Die man is ’n wolf in skaapsklere. Hy skuil natuurlik agter sy aantreklike voorkoms en imposante liggaamsbou. Sy het gelees van mans wat ordentlik en professioneel voorkom, maar wat eintlik net op soek is na ’n sagte teiken.

      “Ses stukke bagasie en ’n skootrekenaar, is jy seker dis alles een mens s’n?”

      Die klank in sy stem laat haar vinnig opkyk. “Het die gastehuis jou gestuur om my te kom haal?” vra sy en hou sy gesigsuitdrukking fyn dop.

      Hy bekyk haar op en af en die frons op sy voorkop ontgaan haar nie. Sy trap onseker rond; die man ontsenu haar. Daardie deurskynende oë gee haar sommer die wegholkoors … En tog, sy kan nie ophou kyk na sy oë nie.

      “Nee, ek’s nie van die gastehuis nie. Is jy Emesia of nie?”

      “Ek is,” sê sy, maar besef dan hy kon haar naam op haar bagasie gelees het. “Van waar is jy?”

      “Rhodes Inn.”

      “Ag, man, plaas jy net so sê! Ek dog jy’s ’n moordenaar of iets. Ek het net bekommerd geraak dat die eienaar vergeet het om my by die lughawe te kry. Ek besef hy is ’n besige man, hy’t skaars tyd om ’n ordentlike telefoongesprek te voer. Ek dog ek staan gestrand,” lag sy en stuur ’n skietgebedjie op dat hierdie ooglopend ontstelde man haar tog veilig by die hotel sal bring.

      “Kom, ek het ’n afspraak oor dertig minute, ons moet ry,” sê hy en neem die bagasietrollie.

      Haar hakke klik-klak oor die teëlvloer en sy moet haar inspan om by hom te hou, tot sy oorslaan na ’n drafstap. Hy stap op die swaaideure af, knik vir die deurwag en dan is hulle buite. Die humiditeit tref haar vol in die gesig, soos die stoom van ’n pot kookwater waarvan die deksel te vinnig gelig is. Sy snak na asem.

      “Mensig, dis warmer as wat ek verwag het.” Sy skuif haar gebreide toppie se moue op. “Ek’s vieruur vanmôre al uit die vere. Toe was dit koel in Kaapstad, en die suidooster was op sy beste.”

      Hy antwoord nie.

      Sy skud haar kop vies en besluit om eerder die omgewing te bekyk. Alles hier buite is net so skoon en netjies soos in die lughawegebou – klein maar netjies. Geteerde bane, ’n netjiese grasperk en beddings waar die daglelies goudgeel blom. Die lug is skoon en blou. Sy begin in haar skouersak na haar kamera grawe. Sy het haar familie belowe sy sal vanaand vir hulle foto’s e-pos – alles vanaf die oomblik dat sy gearriveer het.

      Sy steek vas en rits haar kamerasak oop. Dan besef sy dat Deon tussen die rye motors verdwyn het. Haastig rits sy die kamerasak toe en druk dit terug in haar skouersak.

      “Sal maar later afneem,” mompel sy.

      Sy mis die sout reuk van die Kaap, die natheid wat meestal teen haar strandhuis aanwaai en die altyd teenwoordige reuk van uitlaatgasse. Die lug hier is amper reukloos.

      Iewers brul ’n voertuig. Sy skrik en slaan oor na ’n drafstappie. Die man is kapabel en ry vir haar weg. Snaakse vent, definitief nie die joviaalste wat sy al teëgekom het nie. Sy wonder of hy vir die Rhodes Inn werk en of hy sy eie vervoerbesigheid het en die hotel net van sy dienste gebruik maak.

      Toe sy die viertrek bereik, hou hy die passasiersdeur vir haar oop.

      “Ek sit sommer agter, dankie.”

      “Ek ry nie taxi nie, en jy is veilig voor.”

      Sy wil stry, maar sluk haar woorde. Daardie oë. Hoewel ’n ongewone kleur is daar iets anders aan sy oë wat haar hinder. Onwillig klim sy voor in. Hy druk die deur toe en stap om die voertuig, klim langs haar in.

      Hy lyk heeltyd boos, soos iemand wat sukkel om sy woede binne te hou en enige oomblik gaan ontplof. Sy ken hom van geen kant nie, maar sy ken ’n ontevrede mens wanneer sy een sien. Tog, sy oë is kalm en sy stem klink rustig – kortaf, maar rustig.

      Hy skakel die enjin aan en hulle oë ontmoet. Sy wenkbroue is ’n donkerbruin kleur, maar dis die uitdrukking in sy oë wat haar maag op ’n knop laat trek. Dis iets tussen geamuseerdheid en bejammering.

      “Gereed?” vra hy.

      Sy knik net, want sy vertrou nie haar stem nie. Hy trek sonder ’n verdere woord weg. Sy vou haar hande gespanne inmekaar. Sy gaan nie met die man probeer gesels nie, besluit sy.

      Buite flits bome verby. Die natuur is indrukwekkend groen en ruig.

      Dan kan sy haar nie langer bedwing nie – die stilte is té veel. “Jy’s baie bevoorreg om vir so ’n bekende hotel te werk. Ek het in ’n tydskrif gelees die hotel is vroeër erken as een van Afrika se beste hotelle. My ouers, veral my ma, weier om in hotelle te bly, want