Donatello en Volksie. Marion Erskine

alleen grootmaak nie. Te onverantwoordelik en al daai stuff.”

      “Dis sommer bog,” lug Zoë haar mening. “Ek dink jy gaan ’n great ma wees!”

      Hettie glimlag. “Dan is dit net ek en jy in hierdie wêreld wat so voel, maar genoeg van my dramatic life. Hoe gaan dit met jou?”

      “Dit gaan goed,” lag Zoë en kyk weg. Wragtiewaar. Moet sy al weer oor haarself praat?

      “Jy praat nie baie oor jou love life nie,” sê Hettie en loer oor haar boepie in Zoë se rigting. “Is daar iemand?”

      “Nie regtig op die oomblik nie.”

      “Hoekom nie?”

      “Wag vir die regte een, I guess,” herhaal Zoë haar ou verskoning teenoor die hoeveelste mens. “Ek’s nie soos baie ander girls nie. Spring nie uit een verhouding in ’n ander een in nie. Daar was actually nog net een long-term lover.”

      Hettie kom dadelik regop en al haar aandag is gefokus op Zoë. “Één?”

      “Ja,” glimlag Zoë, “nogal ’n Hell’s Angel.”

      “O, ek het geweet jy’s een van daai girls wat vir die bad boys ingaan!” kondig Hettie trots aan.

      Zoë lag verleë. “Jy weet, Hettie, ek het ook altyd so gedink, maar miskien was ek verkeerd. Bad boys is cool en als, maar hulle sukkel maar om jou soos ’n regte girl te behandel.”

      “Jy bedoel die blomme en stuff?” vra Hettie aandagtig.

      “Nee, die manier hoe hulle aan jou vat. Hoe hulle met jou praat. Al daai dinge.”

      “Wel,” lug Hettie haar mening, “hulle kan dalk losers wees op daai gebied, maar sulke bad boys kan die res van die nerds ’n ding of twee leer van witwarm sssex!”

      “Jy dink?” glip dit uit en Zoë kyk dadelik weer weg.

      “O,” begin Hettie, “ek wéét sommer hier is ’n lekker storie! Jy sal moet vertel!”

      “Ag, dit maak nie saak – ”

      “Zoë!” waarsku Hettie en krul haar lip asof sy gaan begin snik. “Vertrou jy my nie genoeg om jou lewe met my te share nie?”

      “Ag, oukei dan!” sê Zoë en lag. “Hou nou maar op. Ek haat guilt trips!”

      “My Shrek pussycat face works like a charm. Every time!” spog Hettie.

      “Dis ’n lang storie,” probeer Zoë haar van stryk bring.

      “Honey, ons is by Harties. You don’t see me going anywhere anytime soon!”

      “Oukei, Dirk was my eerste.”

      “Jou eerste boyfriend?”

      Zoë haal diep asem. “Wel, my eerste in baie opsigte.”

      “Jy jok!” sê Hettie geskok.

      “Wil jy hoor of nie?” dreig Zoë. Hoekom reageer almal deesdae so flippen geskok? Dit is mos nie asof sy só oud is nie!

      “Sorry,” maak Hettie hewiglik verskoning. “Jou eerste spyker. Gaan aan.”

      “Hettie!”

      “Sorry again!”

      “Ek was vyf en twintig. Dit was 5 Mei 2005, die dag van die vywe. Dit was ook die dag toe ek die eerste keer deur die polisie opgelaai is omdat ek saam met ’n paar aktiviste die ingang van ’n McDonald’s versper het.”

      Hettie se oë rek.

      “Die oorlog in Irak het swaar op my hart gerus en ek moet self erken ek sou waarskynlik nie in die tronk beland het as ek nie met daai reusekartonmissiel op my rug op my Vespa gespring het en probeer wegjaag het van die polisie nie. Maar, mens leer tog uit jou foute.”

      “Totally!” stem Hettie met ’n proes-lag saam.

      “Terwyl ek toe mos by die polisiestasie die laaste papiere teken, hoor ek hoe ’n man hier langs my ’n verklaring aflê. Ek het onmiddellik van sy voorkoms, en veral sy hardegat houding, gehou.”

      “Was hy hot?”

      Zoë knik. “Hy was ’n lang, sterkgeboude man met ’n bokbaard en oorring in sy linkeroor. Hy het ’n bandana en ’n swart leerbaadjie gedra en sy prominente haakneus het die prentjie mooi afgerond.”

      Hettie tel haar hande uit die water en waai haarself koud. “Totally my type! Go on!”

      “Ek was gefassineer. Sy naam was – is seker nog steeds, die duiwel sorg vir sy trawante – Dirk Dreyer en hy’t blykbaar aspris heen en weer met sy Harley-Davidson oor sy bure se grasperk gejaag. En dit was nie sommer só ’n grasperk nie, dit het glo al op Keith Kirsten se TV-tuinbouprogram en in die Garden & Home verskyn.”

      “O, ek like hom sommer nóg meer!”

      “Dirk het gemeen dat die bure hom aanhoudend geteister het omdat hy sy motorfiets soggens te hard aan die gang skop. Die polisieman aan diens het foto’s van die bure se verwoeste grasperk voor hom neergegooi. ‘Shit,’ het Dirk ontsteld gesê terwyl hy die volkleurfoto voor hom dopgehou het, ‘ek’t ’n spot gemis!’ ”

      “Tien uit tien, Dirk!” lag Hettie. “En toe gryp jy hom net daar en dan?”

      “Nee, Hettie!” keer Zoë. “Nog nie. Ek het uitgebars van die lag, maar wou my kop tussen my bene wegsteek toe die man omkyk. Die koeël was deur die kerk. Dit was soort van love at first sight.”

      “En toe gryp hy jou?” vis Hettie opgewonde uit.

      “Nee, nog nie! ’n Uur later het ons in ’n Hell’s Angels’ bar gesit en stry oor wie die grootste boete daardie dag gekry het.”

      “En daarna …” begin Hettie.

      “Ja, Hettie, toe gryp ons mekaar!”

      “En?! Komaan, Zoë, vertel! Dis nog altyd ’n fantasy van my.”

      “Wel, dit was … orraait,” sê Zoë verleë.

      “Orraait?!” snak Hettie na asem. “Orraait?! ’n Uitgegroeide bul van ’n man met muscles waar die meeste ouens net van kan begeer en jy vind dit orrááit?!”

      Zoë loer na die watervlak en sug. “Jy weet wie’s Jan-Hendrik?”

      “Jou gay huismaat?” vra Hettie verward. “Nog nie ontmoet nie, maar wat het hy met die prys van Easter eggs te doen?”

      “Wel, hy het meer ondervinding van dié soort ding gehad en ek het hom eendag om raad gevra. Dirk wás after all my eerste kêrel en ek wou seker maak dat ek nie net neuroties was nie.”

      “O donner,” sê Hettie bekommerd. “Ek ruik ’n rot!”

      Zoë skets die inhoud van die onthullende gesprek daardie einste aand. ’n Stukkie dialoog wat sy nooit sal vergeet nie. Vir Hettie voel dit asof sy na ’n greep uit ’n fliek sit en kyk – ’n toneel waarin Jan-Hendrik en Zoë die hoofkarakters is.

      “Ek wil jou iets vra,” sê Zoë skugter.

      “Wat skort?” vra Jan-Hendrik ernstig en gaan sit beskermend langs haar.

      “Dis presies wat dit is: iets skort,” antwoord Zoë.

      “Laat ek raai, die mushroom het nie genoeg bemesting gehad nie.”

      Zoë lag, maar het geen benul waarvan Jan-Hendrik praat nie.

      “Die skilpad was te skaam?” probeer Jan-Hendrik weer.

      “Jan-Hendrik, ek verstaan nie – ”

      “Goeie magtig, Jellietot,” sug Jan-Hendrik moedeloos. “Is sy meneer die size van ’n gebruikte uitveër?”

      “Wel,” begin Zoë, “wat’s normaal? Jy weet mos.”

      “O