Donatello en Volksie. Marion Erskine

haar asof die heelal haar genadig sal wees.

      7

      Die sondeboks

      Anton Badenhorst staan Oujaarsaand voor die spieël in sy slaapkamer en hou twee dasse teen sy hempskraag. Watter een? Blou of grys? Sy hare is netjies gekam en die grys Armani-pak pas volmaak om sy skouers. Hy staar ’n oomblik na homself in die spieël. Dertig jaar oud en steeds hoopvol dat die regte meisie in sy lewe sal instap.

      Op universiteit was Anton Badenhorst niks meer as ’n boekwurm wat ’n permanente ornament in die Puk se biblioteek was nie. Regte swot was nie grappies nie en om sy graad te cum was ononderhandelbaar. Almal in sy familie het dit reeds reggekry.

      Anton se paadjie was vir hom uitgekap: maak klaar met skool, studeer, kry ’n goeie werk, ’n spogmotor, ’n huis en dan ’n vrou en gesin. Dit ís immers die Suid-Afrikaanse weergawe van die American Dream.

      Ses jaar se harde werk is agter die rug en Anton het min of meer alles: ’n gerieflike huis wat uitkyk oor Johannesburg, met genoeg plek vir ’n vrou, ’n hond en ’n kind, en genoeg geld vir ’n gemaklike lewe. Moet ook nie die motor vergeet nie. En dit is nie asof hy nie probeer het om iemand te ontmoet nie. Hy het uit desperaatheid maar een aand op Matchmate geklim en sedertdien sy regmagtige aandeel aan eienaardige meisies gehad.

      Hy tel weer die blou das op en bestudeer dit in die spieël. Dié einste das het hy aangehad tydens die ontmoeting met MinkiMouse van Roodepoort. Sy het selfs beter gelyk as op haar Matchmate-foto en sake het gevorder tot by ’n derde afspraak. Dié vrolike Jennifer Arniston lookalike het al meer potensiaal getoon. Tot daardie laaste rampspoedige aand in die Staatsteater. Anton het dit goedgedink om haar te vra om My Fair Lady saam met hom te gaan kyk – dit is mos wat enige meisie op ’n spesiale aand sou wou sien. Aanvanklik het alles seepglad verloop. Minki het in elk geval pragtig gelyk. “Ek leef my só in sulke tipe stories in,” het sy sag in sy oor gefluister toe die ligte uitdoof. Min het Anton geweet presies hóé sy haar sou inleef.

      Toe die eerste snaakse toneel hom op die verhoog afspeel en ’n effense snorkgeluid hier langs hom opklink, het Anton gedink hy verbeel hom. Maar daarna was dit pure lyding. Elke keer wanneer Minki iets snaaks gevind het, het sy gesnork van die lag soos wat geen mens haar sou kon nadoen nie. Ongelukkig het die gelag later oorgegaan in ’n bitter gehuil soos wat die blyspel gevorder het. Dit het net nog meer sout in Anton se wonde gevryf. Dit was die langste drie uur in sy hele lewe. Pure pyn en lyding. Boonop het sy met die volgende afspraak en die een daarna Anton net nog meer en meer aan sy ma herinner. En dit was ’n uitgemaakte saak: Anton het nie kans gesien vir twee van hulle soort in sy lewe nie. Nee, Minki Verster, alias Miss Piggy, sou nooit weer die Staatsteater saam met hóm sien nie.

      Anton lig die grys das op en onthou hy het dit met sy laaste internetafspraak aangehad. Met ene SuperSonia, ’n skraal blondekop wat op die oog af met ’n baie fyn opvoeding kon spog. Sy was baie skaam en dit het ’n behoorlike ruk geneem voordat sy uit haar dop gekruip het – wat vir Anton perfek gepas het. So ver verwyder van sy ma as kan kom. Die aand van hul laaste afspraak het sy ’n robynrooi rok aangehad wat netjies om haar slanke lyf gepas het. Sy het na vars rose geruik.

      Die ete in die Franse restaurant het goed afgeloop. Anton het begin dink dat hy hulle in ’n ernstige verhouding kon voorstel. Sy was die soort meisie wat hom gelukkig sou kon maak.

      Al hierdie romantiese gedagtes was egter van korte duur. Toe die twee met Anton se luukse silwer Audi TT uit die parkeerterrein wegtrek, het sy haar slanke arms opgelig en haar hare losgemaak. Sy wás pragtig, enige man se droom, het Anton gedink en die motor links in Gordonweg se rigting gestuur. Maar terwyl hy nog die stuurwiel draai, voel hy hoe Sonia hom aan die belt beetkry en sy broeksknoop met een beweging afpluk.

      “Ek het ’n díng vir mooi mans in duur karre,” het Sonia gehyg en aan sy ritssluiter begin vroetel. “Ek soek jou nóú, Anton Badenhorst! Hier, in jou kar!”

      Wat het van sy stil, skaam Sonia geword? ’n Oorblufte Anton het nog probeer keer en vervaard na die rempedaal gesoek, maar voordat hy hom kon kry, het hulle teen die Shell Shop op die hoek vasgejaag. Oomblikke later het die woedende winkeleienaar sy motordeur oopgeruk en hulle in ongeloof aangestaar: Sonia het wydsbeen oor Anton gesit. Toe sy afklim, het Anton met bewende hande sy broek se gapende gulp probeer toerits. Maar dit was te laat: nuuskierige klante het reeds die hele petalje op selfoonkamera verewig.

      Toe Anton later daardie nag, ná ure se gesoebat en verduidelikings, die Melville-polisiestasie verlaat en amper met ’n klag van openbare onsedelikheid agter sy naam, het hy geweet dit was die laaste sien van die geslepe, gesplete SuperSonia. Sy het binne oomblikke wéér verander en nog ’n nuwe persoonlikheid gewys. Sonia het huilend aan die polisie verduidelik dat die hele affêre Anton se idee was en dat sy dan mos nie weens onsedelikheid aangekla kan word nie. Hoeveel kante het die vroumens dan gehad? Nee wat, SuperSonia was nie Die Een nie.

      Anton vervies hom. Hy sal ’n tweede mening oor die das moet kry. Dit is darem ook mos nie die enigste twee dasse wat hy besit nie!

      “Dorothy!” roep hy na die kamerdeur se rigting. “Dorothy, kom help gou hier!”

      Dorothy Moletse is reeds die afgelope agt en dertig jaar deel van die Badenhorst-huishouding. Sy was by die dag toe Anton gebore is, en as baba het sy hom op haar rug geabba terwyl sy bedags huiswerk gedoen het. Sy was saam in die motor toe hy die eerste keer skool toe is en het jare daarna trots langs hom vir sy matriekafskeidfoto geposeer. Die dag toe hy graad vang, was dit Dorothy wat die hardste in die Puk se konserwatorium gehuil het. “My kjênd! Dis my kjênd daardie.”

      Dorothy is al byna sestig en Anton het haar aangeneem die dag toe sy ouers finaal besluit het om Kaapstad toe te trek. Sy woon by haar dogter en kom help drie keer ’n week met koskook en huiswerk doen. Eintlik kom Dorothy maar net in om ’n ogie te gooi oor hom. Want Anton is ietwat van ’n perfeksionis. In die dertig jaar wat sy hom ken, was daar nie ’n enkele dag wat sy bed nie opgemaak was of wat sy ’n kous of onderbroek agter hom moes optel nie. Hy kan hom sy lewe nie sonder Dorothy voorstel nie.

      Dorothy loer agterdogtig om die deur. “Des nog my afdag vandag. Ek wil nie gatpla wortie. Ek het net kom kyk of es alles ôkei.”

      “Jy hoef nie te werk nie, Dorothy. Ek wil jou net iets vra.”

      Sy kom traag die kamer ingewaggel. ’n Groen satynrok span om haar vol heupe. “Haau,” glimlag sy toe sy na Anton kyk, “nou ma’ vor wat lyk Anton so ghrênt? Gat jy ôk kjerk toe vanaand?”

      “Nee, Dorothy,” sê Anton skugter en loer na sy horlosie, “ek neem ’n meisie uit vir ete. Watter das?”

      Dorothy klap haar tong. “Hoe’t jou ma jou dan galeer? Gat jy nie meer na die Jhirre se hys toe by Oudjaar?”

      Anton probeer sy irritasie wegsteek. “Nie vanaand nie, Dorothy!” sê Anton en wens hy het liewer stilgebly. “Watter das?”

      “Da’ ma’ die gryse,” sê Dorothy, maar sy gaan beslis nie die saak sommerso laat staan nie. “Ek sê vor jou al lank se tyd, jou vrou sy wag vor jou by die kjerk. Die Jhirre sal haar stier. Dorothy weet. En nou gat jy vor ha’ soek byte die kjerk!”

      Anton maak of hy haar nie hoor nie, draai terug na die spieël en knoop sy das in ’n Winchester-knoop. Sy oupa het altyd gesê ’n vrou kan baie van ’n man leer deur net op te let na hoe hy sy das knoop.

      “Dorothy, hoekom is jy nog hier? Gaan jý nie laat wees vir kerk nie?” por Anton.

      Dorothy sug hard. “Nee, ek wag ma’.”

      Nou raak Anton effe ongeduldig. “Wáárvoor wag jy?”

      “Vor my hêppy! Mies Magda het altyd my hêppy voor Krismis gagee. Ma’ Anton het jintemal van Dorothy gavargeet hierie jaar.”

      Anton is verleë – hy hét heeltemal vergeet. Hy wou nog vir Dorothy blomme of iets bykry.

      “Jammer, Dorothy. Dis net … ek’s die afgelope ruk só besig en ek – ”

      Sy val hom in die rede en swaai haar vinger