Ena Murray Omnibus 23. Ena Murray

Sy kyk dringend na haar ma. “Mams wil nog ’n paar inkopies doen.” Vir Raul sê sy: “My ma sal sommer later ’n huurmotor kry.”

      Wena staan op, kyk onwillig na hom. “Ek sal regkom, dankie, meneer Günther.”

      “Daar bestaan nie so iets nie. Ek neem u huis toe.”

      “Maar Mams gaan nog lank besig wees en …”

      Die vrou kyk die man verskonend aan en dan val sy haar dogter in die rede: “Ek dink ek sal maar direk huis toe gaan, Amanda. Dankie, meneer Günther. As dit nie te veel moeite sal wees nie …”

      “Geen moeite nie, mevrou. Kom.” Weer word haar elmboog liggies omvou. “Amanda, hulle wag vir jou in die kantoor.”

      Dit lyk asof die jong meisie wil huil, maar Raul begin aanstap deur toe en Wena se oë is ontwykend, hoewel sy diep verwytende blikke kan aanvoel, voel hoe dit tot in haar siel brand.

      “Tot siens, my kind.” Maar Amanda het reeds omgeswaai en stap met ’n verwoede pas na die hysbak toe.

      ’n Deur word vir haar oopgehou en sy sak in die weelde weg. En skielik dam die trane in haar oë op. Sy kyk deur die venster en gee haar huisadres in ’n emosielose stemtoon.

      Sy probeer onthou wat sy haar alles voorgeneem het om vir hierdie man te sê en te vra toe sy vanoggend op pad was stad toe. Daar was so baie wat sy wou sê, so baie wat sy wou vra. Nou kan sy niks meer onthou nie. Noudat hulle alleen is, kan sy openlik praat, maar haar tong sit teen haar verhemelte vas.

      “U sal net hiervandaan af moet beduie, asseblief. Ek ken nie hierdie deel van die stad baie goed nie.”

      Nee, jy sal nie, Paul Günther, dink sy wrang. “Hou maar reguit aan. Ek sal betyds sê wanneer u moet afdraai.” Ná ’n paar minute: “Nou regs en dan die eerste straat links.” Nog ’n rukkie later: “Daardie huis met die blou hekkie voor. Dis my huis.”

      Die deftige motor kom tot stilstand en hulle sit roerloos langs mekaar. Sy kyk met nuwe oë na die bekende toneel. Vir die eerste keer in jare sien sy alles weer werklik raak, sien sy dit soos deur Paul Günther se oë. En sy wonder met ’n pynende hart of sy nie onnodig wreed teenoor haar dogter was nie. Soms moet ’n moeder wreed wees teenoor haar kind, is dit noodsaaklik om jou hard te hou en streng op te tree. Sy sien Amanda se oë voor haar, die skrik en verwyt daarin. Miskien kon dit maar gebly het. Dis egter nou te laat. Die deur word vir haar oopgehou en sy klim uit, klem haar handsak styf vas en kyk dan op.

      “Dankie, meneer Günther. Dit was vriendelik van u.”

      Hy bly staan, kyk peinsend op haar af, sy hand nog op die deurknop. Daar is iets in sy oë wat sy nie kan peil nie toe hy sag sê: “U is waarlik ’n besonderse vrou, mevrou Conradie.”

      Sy aarsel, laat haar blik om haar dwaal, gee ’n fyn, siniese glimlaggie. “Ja. Ek kan glo … hierdie omgewing is iets besonders vir u. Wat vreemd en onbekend is, is gewoonlik besonders.”

      “Dis nie wat ek bedoel het nie. Ek praat van jou … jyself …”

      Sy kyk direk na hom, glimlag mistroostig. “My dogter het my vertel u is ’n baie wel opgevoede, verfynde persoon, meneer Günther. Sy was nie verkeerd nie. Dankie vir die huis toe bring. Goeiedag.”

      Sy stap aan, kyk nie een keer om nie, ook nie toe sy die voordeur krakerig oopstoot en agter haar toedruk nie. Dis eers ’n hele rukkie later dat sy hom hoor wegtrek. Dan eers val die handsak uit haar styfgespanne vingers en druk sy haar hande teen haar gesig vas, en huil soos net ’n moeder kan huil. Maar sy huil ook soos ’n vrou wat vir die eerste keer in jare weer die leegheid, die alleenheid, die frustrasie en die swaarkry van haar eie lewe raaksien … ’n Lewe wat aan die verbygaan is.

      In sy kantoor kyk Raul Günther half gesteurd op toe daar ’n ligte kloppie aan die deur is, en die frons verdwyn nie heeltemal toe Amanda binnestap en ’n vel papier voor hom neerlê nie.

      “Hier is die tabel waarvoor jy vanoggend gevra het. Ek het dit gou getik voordat ek klas toe gaan.”

      “Dankie.”

      Dit lyk asof hy dadelik sy aandag daarby wil bepaal, maar sy bly staan met ’n onseker uitdrukking op haar gesig. “Raul?”

      Hy kyk nie op nie. “Ja?”

      Sy maak eers keel skoon. “Wat … dink jy van my ma? Ek bedoel, hou jy van haar? Sy is eintlik ’n dierbare mens. Sy was ’n bietjie styf vandag, maar sy was maar seker gespanne en …”

      Hy kyk op van die tabel voor hom. “Ek vind jou ma ’n baie aantreklike, gawe vrou. Beslis nie middeljarig en sommerso, soos wat jy my laat verstaan het nie.” Sy kan net terugkyk in die streng oë. “Sy is pragtig. Van die min natuurlike mooi mense wat jy kry. Ek weet nie hoekom jy my onder die indruk wou bring dat sy stokoud en afgeleef is nie. Sy kan nie ’n dag ouer as ek wees nie.”

      Toe die meisie hom nog steeds net in swyende verbasing staan en aankyk, gooi hy die pen neer en sit terug in sy stoel, ’n hewige frons tussen sy wenkbroue. “Ek begin agterkom dat jy my nie altyd die volle waarheid vertel nie, Amanda. Soos in jou ma se geval … of is jy werklik so blind vir haar mooi eienskappe? Sy het die pragtigste glimlag. Om die waarheid te sê, ek vind jou ma ’n heel besonderse vrou – en dis tyd dat jy ook besef dat jy ’n ma het wat ’n mens nie agter elke bos uitskop nie. Hoe durf jy vir haar skaam wees?”

      “Raul!” Sy lyk totaal verslae. “Dis glad nie dat ek skaam was vir Mams of …”

      “Was jy nie?” Die stem bly ongenaakbaar. “Dis die indruk wat ek gekry het. Dan is ek bly ek was verkeerd. As jy my nou sal verskoon, ek wil aangaan met my werk. Jy gaan laat wees vir jou klas.”

      Sy stap parmantig deur toe, maar daar huiwer sy. “Het jy … het jy haar toe tot by die huis geneem?”

      Sy oë bly op die tabel voor hom gerig. “Ja. Ek het haar tot by julle huis geneem.”

      Sy stem waarsku haar dat sy liewer die gesprek moet beëindig, maar ’n desperate vrees dryf haar om te vra. “Was jy … binne?”

      “Nee. Ek is nie ingenooi nie.”

      Die trane wurg haar keel toe. “Was sy … ongeskik met jou?”

      Sy kop ruk omhoog. “Jou ma is ’n dame, en dis jammer dat ek, wat haar vandag vir die eerste keer ontmoet het, jou dit moet vertel. Amanda, jy moet liewer nou gaan voordat hier dinge gesê word wat eerder kon gebly het.”

      Die deur klap toe en hy buig weer sy kop vooroor, maar die syfers dans voor sy oë rond. Dan neem hulle vorm aan, gee gestalte aan ’n liefdevolle gesig en hy kyk lank daarna, spring dan rusteloos op en gaan staan voor die venster, kyk met onsiende oë af op die woelende verkeer daar ver onder hom.

      Die naaimasjien se dreuning verstil onmiddellik toe die voordeur oopgaan en toeklap, en Wena draai halfpad om na die gangdeur.

      “Amanda!” Sy is op haar voete, wil haar dogter omarm, maar dié deins weg. “Wat makeer, my kind?”

      “Ma vra nog!” Dan rol die trane in stormagtige opstand oor haar wange en kom die verwyt: “Ma het dit doelbewus gedoen!”

      “Wat, my kind?”

      “Om hom toe te laat om Ma huis toe te bring, natuurlik. Ma het geweet wat sal gebeur as hy eers sien waar ons bly en in watter omstandighede. Ek hoop Ma is tevrede.”

      Haar gesig is uitdrukkingloos. “Wat het gebeur?”

      “Wat Ma gehoop het sal gebeur. Hy wil niks verder met my te doen hê nie. Ja, dit is so. Moenie my so aankyk nie. Hy het my so te sê uit sy kantoor gejaag. Alles is … verby. Ek … ek sal Ma nooit hiervoor vergewe nie, nooit nie!”

      Wena staan doodstil terwyl wilde snikke haar kind se skouers ruk.

      Dan kyk die blou oë weer op, en byna hatig sê Amanda: “Hoekom het Ma dit gedoen? Dis omdat Ma my nie gun om hier weg te breek na ’n beter lewe nie. Dis omdat Ma nooit hier sal kan wegbreek nie, nou gun Ma dit ook nie vir my