Ena Murray Omnibus 23. Ena Murray

blou oë blink bly. “Regtig, Mams? Gee Mams nie om nie? Dink Mams regtig …”

      “Ek gee beslis nie om nie en ek dink regtig jy het alles wat ’n mannekyn moet hê. Jy is nog baie jonk, natuurlik, maar dit gee jou genoeg tyd om te leer. Waar doen jy dit?”

      Die ooglede val ’n oomblik. “By Raul Günther.”

      Maar die moeder glimlag breed. “Dis wonderlik, Mandatjie. ’n Beter plek kon jy kwalik gekies het. Raul Günther is ’n gevestigde naam in ons modewêreld.” Sy druk haar dogter se hand. “Ek is bly vir jou ontwil, my kind. Die dag toe jy as tikster by Günther aangestel is, was ek nie baie gelukkig nie. Ek het gevoel jy is tot meer in staat.”

      “Ek weet,” glimlag die meisie. “Mams wou gehad het ek moes verder gaan leer.”

      “Ja. Ek het net gevoel dat daar meer in jou toekoms wag as om elke dag lang tabelle syfers te sit en tik. En nou is jy een van die Günther-mannekyne! O, my skat, ek is so bly!”

      “Ek is nog maar heel aan die begin, Mams. Maar … meneer Günther dink daar wag ’n groot toekoms op my.”

      “Hy het self so gesê?”

      “Ja.”

      “Hoe het dit gekom dat jy daarmee begin het?”

      “O … dit was eintlik Mams wat die deur oopgemaak het.”

      “Ja?”

      Die dogter lag vir haar ma se verbasing. “Dis die mooi rokkies wat Mams vir my maak wat eerste die oog gevang het. Die ander tiksters wou by my weet waar kry ek my klere. Toe vertel ek hulle Mams maak alles. En op ’n dag laat roep meneer Günther my toe kantoor toe en hy sê ek dra altyd sulke interessante rokke en of ek nie belang stel in mannekynwerk nie. Ek het natuurlik dadelik ja gesê en daar het dit begin. Ek doen bedags nog kantoorwerk, maar hy laat my nou party middae klas loop en begin my nou stadig inwerk in sy vertonings.”

      “En dis waar jy vanaand was – by ’n modeparade?”

      “Ja. Ek het swemdrag en ’n aandrok vertoon vanaand. O, Mams, dis … fantasties! Ek geniet dit vreeslik.”

      “Mandatjie, ek is so dankbaar. Dit gaan ’n nuwe wêreld vir jou oopmaak.” Net ’n oomblik verstil haar glimlag effens. Weliswaar gaan dit ook ’n wêreld wees wat sy toetse gaan stel, maar … sy glo in haar kind. Sy glo dat die opvoeding wat Amanda in hierdie eenvoudige huisie gekry het, sterk genoeg sal wees om haar staande te hou teen die versoekings. Sy glimlag weer, nou effens tergend: “En toe gaan julle klomp mannekyne ná die vertoning om die sukses te vier met ’n glasie sjampanje?”

      Amanda aarsel, erken dan eerlik: “Nee, Mams. Ek en Raul Günther het ná die vertoning gaan eet.”

      “Jy en … Raul Günther?” Sy lyk ongelowig en weer val haar dogter se ooglede.

      “Ja. Die grootbaas self. Ons … het al vantevore ook saam gaan eet. Hy het … was van die begin af baie gaaf teenoor my, het my baie aangemoedig en … so aan … Hy is fantasties gaaf. Hy is net ’n fantastiese man in alle opsigte.”

      Iets in die bewende stem, in die blink van die oë laat die ma haar dogter skerp aankyk. “Julle … ken mekaar redelik goed?”

      “Ja. Ons … om die waarheid te sê, Mams, daar is ’n spesiale vriendskap tussen ons.”

      “O?” Die ouer vrou se gesig verstil. “Hoe spesiaal?”

      “Dis …” Dan kyk die blou oë eerlik en reguit op. “Ek het hom verskriklik lief, Mams.”

      Dis baie stil in die slaapkamertjie. Dis die ma wat haar blik laat sak, afkyk op die fyn handjies in hare. Sy sien die bewing in die vingerpunte, besef met beklemming hoe gewigtig die oomblik is wat nou tussen haar en haar dogter lê … en hoe delikaat dit werklik is.

      Sy probeer om die foto’s wat sy die afgelope jare van hierdie man in koerante en tydskrifte gesien het, weer voor haar geestesoog op te tower. Maar die gesig bly vaag. Tog is daar dinge wat sy nou onthou, persoonlike feite in verband met hierdie modebaas wat nie voorheen saak gemaak het nie en net so terloops opgemerk is, maar wat nou meteens allerbelangrik geword het.

      Sy kyk stadig op na haar dogter, sien die afwagting, maar ook die waaksaamheid op die pragtige gesiggie. “Mandatjie, Raul Günther is baie jare ouer as jy. Ek kan nie raai presies hoe oud hy moet wees nie, maar hy is beslis reeds by sy veertigs, indien nie ouer nie.”

      Onmiddellik word daar tot die verdediging oorgegaan. “Raul is in die fleur van sy lewe. Hy is nog in sy dertigs.”

      “Nee, my kind, dit glo ek swaar. En hy is ’n geskeide man, nie waar nie?”

      ’n Oomblik stilte. “Ja. Hy is jare gelede van sy vrou geskei. Hulle het nie kinders gehad nie.”

      “Dis nie járe gelede nie, my kind. As ek reg onthou, moet dit maar iets soos ’n jaar of twee gelede wees. En intussen …”

      “Ja?” Daar is ’n vyandige ondertoon in die jong meisie se stem, maar haar ma weet sy moet nou reguit praat. Haar kind is verdwaal, soos sy vermoed. Net … sy het verder afgedwaal as wat sy self ooit sal besef.

      “Intussen is hy op elke foto wat van hom geplaas word, omring deur mooi vroue …”

      “Dis sy mannekyne.”

      “Nie almal nie, my skat. En al is dit ook mannekyne, is dit …”

      Amanda spring op en haar blou oë blits op die ou bekende manier. “Ma is nes die res van die wêreld. Moet altyd iets verkeerds sien of iets verkeerds vermoed. Raul is ’n ordentlike man.”

      “Ek het nie beweer hy is dit nie,” sê sy en staan ook op. “Maar Raul Günther is te oud vir jou en gans te ervare vir jou, Manda. Jy gaan net seerkry.”

      “Ek het hierdie houding verwag. Dis hoekom ek niks wou sê nie. Wel, dit maak nie saak wat Ma sê of dink nie. Ek gaan nie my vriendskap met hom verbreek nie. Ma het geen reg om sleg van hom te dink nie. Ma ken hom nie eens nie. Hy is ordentlik en ek weet hy bedoel dit opreg met my. Hy is lief vir my, opreg lief vir my en ek vir hom.”

      “Het hy jou dit al in soveel woorde gesê, my kind?”

      “Ja! En ek glo hom. Hy is dierbaar en ek sal sterf as ek sonder hom moet lewe! Ma is …” Die trane begin rol. “Hy wou Ma môre vir ete ontmoet. Hy het gesê ek moet vir Ma sê, maar nou … Ek sal hom sê Ma wil hom nie sien nie, soos ek verwag het. Maar niks wat Ma kan doen of sê, sal my van Raul laat afsien nie. Dit moet Ma goed verstaan.” Haar hele houding is uitdagend en die moeder dwing die spontane woede terug. Dis nie nou die tyd om kwaad te word nie. Daar is te veel op die spel.

      “Amanda, jy sê hy is ’n ordentlike man. Maar ’n ordentlike man sal ’n meisie wat hy die aand uitgeneem het, self by haar huis terugbesorg, haar nie met ’n huurmotor terugstuur nie.”

      “Dis ék wat daarvoor verantwoordelik is. Ek het daarop aangedring om met ’n huurmotor terug te kom. Raul wou my elke keer huis toe bring, maar ek wou dit nie toelaat nie.”

      “Hoekom nie?”

      “Vra Ma nog?”

      Dis ’n skerp, genadelose dolksteek wat brutaal deur die moederhart dring. Sy beweeg effens asof sy die brandpyn nie heeltemal kan wegsteek nie. Maar die stem bly kalm, klink byna emosieloos: “Jy sê hy wil my ontmoet?”

      “Ja, maar ek dink dit moet liewer bly.”

      “Hoekom?”

      “Ma gaan net kwaad stook. Ek sê Ma ek sal nie toelaat dat Ma ’n wig tussen ons indryf nie. Ek sal nié van Raul afsien nie.”

      “Hoe laat het hy gesê sal hy my ontmoet?”

      “Om halfeen onder in die restaurant van ons gebou.” Die oë is wantrouig. “Gaan Ma?”

      “Ja, my kind, ek gaan. Ek sal halfeen daar wees.”

      “Ek