Ena Murray Omnibus 23. Ena Murray

wees.”

      Sy gesig verstil, die oë trek saam. “Miskien. Soms.”

      “Nee, altyd. Alles gaan sommer so oop voor jou. Jy hoef nie …” Sy swyg vinnig. Nee. Sy wil nie die aand bederf nie. Sy lê meteens haar hand oor syne. “Dankie, Raul.”

      Hy trek sy hand terug en laat glip sy vingers oor hare, gee dit ’n drukkie en sê opreg: “Liewe kind, die plesier is myne.”

      Nou frons sy. “Daar bederf jy dit al weer. Hoekom praat jy soms asof ek ’n kind is en jy Metusalag?”

      Hy glimlag, maar tog is daar erns in sy stem en oë. “Miskien is dit goed as ons soms onthou dat ek baie jare ouer is as jy. Daar is ’n ouderdomsverskil van twintig jaar tussen ons.”

      Sy trek haar hand onder syne uit en sit terug. Dis asof die glans van die aand verdwyn het. “Wat maak dit saak? ’n Man van veertig is in die fleur van sy jare. O, Raul, moenie dat ons nou weer daarmee begin nie. Ons het al daaroor gepraat en …” Sy glimlag pleitend na hom op. “Kom ons vergeet van alles en ons onthou net … die lewe is mooi en wonderlik en … ek is lief vir jou. Daar. Ek het dit gesê.”

      Haar oë is uitdagend en uiteindelik glimlag hy. “Goed. Kom ons vergeet alles.” Hy wink na die kelner. “Sal ons vanaand sjampanje waag?”

      Meteens laat ’n stem langs hulle hulle opkyk. ’n Ouerige man, bles en met ’n taamlike boepmagie, staan met ’n jong vrou langs hul tafel. “A, Raul. Goeienaand.”

      “Naand, Tom.”

      Die ander man kyk opsommend na Amanda. “Nog ’n mannekyn, hm?”

      Daar is iets in sy stemtoon wat Amanda hinder, wat krap, en sy sien dat Raul hewig frons.

      “Ja.”

      “Jy begin hulle al jonger vat, hm?”

      Raul staan vinnig op. “Verskoon ons, asseblief. Ons was op die punt om te gaan dans. Amanda …” Hy hou sy hand na haar toe uit en sy is bly om weg te kom van die man met sy betekenisvolle glimlag en die alwetende blik in sy metgesel se oë. Sy is dankbaar om van hulle af weggelei te word, want hulle laat haar kriewelrig voel, skuldig, en sy weet nie hoekom nie.

      “Wie is hulle?” wil sy weet toe hulle op die dansvloer begin beweeg.

      “Die vrou ken ek nie – gelukkig. Hy is ’n mislukte sakekennis en van geen belang nie. Vergeet hulle.”

      Weer verdwyn die glans uit die aand. Daar is ’n deel van Raul se lewe wat sy nie ken nie. Maar dan ruk sy haar reg. Sy is besig om dit te leer ken, deel daarvan te raak. Sy lê haar kop in die holte van sy skouer en sluit haar oë. Dis om van te droom. Dis die soort lewe wat sy begeer, wat sy gaan hê, besluit sy. Saam met Raul Günther …

      Toe hulle weer by die tafel aansit, hou hy die borrelende sjampanje omhoog.

      “Op jou – en ’n blink toekoms.”

      “Op ons – en ’n wonderlike toekoms,” sê sy en haar hart lê in haar oë. Hy is wonderlik, fantasties, hierdie man wat sy so liefhet! Wat maak dit saak dat hy veertig is? Hy is nog net grys by sy slape en sy atletiese liggaam sal menige jong man groen van jaloesie laat word. Boonop is hy so galant, so sjarmant, so alles wat reg is. So alles wat sy in ’n man verlang. Hy is dierbaar en sy het hom lief. Verskriklik lief!

      Die man kyk swyend terug. Sy is pragtig, hierdie ongekunstelde kind wat so maklik haar hart in haar oë dra. Die ongemak roer vaag in hom. Daar wag ’n wonderlike toekoms op haar. Hy is seker daarvan. Maar is sy ryp genoeg daarvoor? Hy twyfel. Dis so goed as om ’n lam in ’n kamp vol honger wolwe te gaan injaag.

      Maar daaraan is geen keer meer nie. Die eerste tree is reeds geneem en nou kan sy net vorentoe. Sy is reeds by keerpunt verby. Haar voete, hoewel nog onervare, staan reeds op die eerste sport van die leer na sukses. Maar die bedoeling was nie dat hý ook in die prentjie sou wees nie. Weliswaar as baas, as die man wat haar teen hierdie leer gaan ophelp, maar nie as minnaar nie.

      Sy kon jou dogter gewees het, betig hy homself heftig, sy oë stip op die gesiggie voor hom. Twintig jaar lank al is jy ’n wêreldwyse man. Jy ken reeds die dinge wat sy nog moet leer. En dít wat nog vir haar nuut is, is oorbekend vir jou. Die dinge wat sy nog so graag wil ervaar, het jy lankal reeds ervaar – en ontnugter anderkant uitgekom. Sy verdien iets beters as jy. Sy verdien iemand soos syself, iemand wat saam met haar die lewe kan gaan ontdek.

      “Raul …” Sy lyk onseker. “Hoekom is jy skielik so stil?”

      Hy glimlag skeef. “Ek het sommer net gedink … Waar koop jy jou klere?”

      Sy lyk verbaas, wil eers wegskram, maar erken dan: “My ma maak omtrent al my klere self. Hoekom? Moet ek liewer in die winkels …?”

      “Nee, natuurlik nie. Dis juis omdat jou klere altyd so besonders is dat ek vra. Jou ma moet ’n baie besonderse vrou wees.”

      “Mams?” Eers lyk sy eerlik verbaas. Dan frons sy. “Wel, ek weet nie. Mams is maar net … Mams.” Sy lyk nog steeds half verward. “Sy is baie oulik met naaldwerk. Doen dit haar lewe lank. Baie keer ontwerp sy die patrone ook, soos hierdie een.”

      Sy kennersoog gaan opsommend oor haar en hy knik. “Die snit het my getref toe jy vanaand die trappies opkom. Dis beslis anders as die gewone. Hoe oud is sy?”

      Die verbasing slaan oor in verstomming. “Mams? Ek weet nie presies nie. Hier om en by …” Dan swyg sy, trek haar skouers op. “Ag, so … middeljarig.”

      “Hoe lyk sy?”

      Sy lag nou. “Liewe aarde, Raul. Dit klink na ’n kruisverhoor. Jy stel tog nie regtig belang in hoe my má lyk nie.”

      Hy glimlag terug. “Nogal. Sy moet iets besonders wees om so ’n besonderse dogter te hê.”

      “Vleier! Maar ek is bevrees … Wel, sy lyk maar soos alle ander middeljarige ma’s. Sy is skraal, met donker hare. Grys al. Bruin oë. My broer lyk na haar. Ek lyk glo soos my pa …”

      Hy sien die flits van emosie wat oor haar gesiggie trek, maar gee voor dat hy niks agtergekom het nie. Hy klink belangstellend. “Jou pa? Ek het nog nie gehoor jy praat van hom nie. Wat doen hy?”

      Sy is eers stil, kyk dan na hom. “Hy is dood. Jare gelede al. Ek was so vyf en Andrew omtrent drie.”

      “Ek is jammer om dit te hoor. Is jou ma nooit weer getroud nie?”

      “Nee. Sy het nooit weer in ’n ander man belang gestel nie.”

      “Dan moes sy hom baie liefgehad het. Sy was seker nog jonk toe hy dood is. Hulle was seker baie gelukkig.” Sy antwoord nie en hy lig die sjampanjebottel. “Jammer, meisie. Dis seker nie die plek om oor die dood te gesels nie. Moenie so hartseer lyk nie. Kom, neem nog ’n slukkie wyn, dan gaan ons weer ’n slag dans.”

      Op pad terug van die restaurant af sê hy: “Ek sal graag jou ma wil ontmoet.”

      “Vir Mams? Hoekom?”

      “Wel, sommer net. Hoekom nie?” Hy glimlag teen haar frons vas. “Ek sou haar graag wou komplimenteer met haar naaldwerk.”

      “Dis … dis nie nodig nie. Ek sal haar sê.”

      Hy frons ook nou, sy stem agterdogtig. “Dit klink amper asof jy nie wil hê ek moet jou ma ontmoet nie, Amanda.”

      “Nee. Nee. Dis nie dit nie. Dis net … Ag, julle het tog niks gemeen nie. Julle sal niks hê om vir mekaar te sê nie.”

      “Ek dink nogal weer ons sal lekker gesels. Jou ma stel in klere belang, en ek ook.”

      “Ja, maar … O, hier is die huurmotors. Jy kan my maar hier aflaai. Ek sal nou regkom, dankie.”

      Maar hy ry verby, hou ’n ent laer af in die straat stil en draai direk na haar, en nou is daar ’n frons tussen sy wenkbroue.

      “Amanda, ek gaan jou nie weer in die straat aflaai soos die vorige kere nie. Ek neem jou terug