Schalkie van Wyk Keur 6. Schalkie van Wyk

na die skel gekras van die seemeeue, die nimmereindigende lied van die brekende branders in hulle ore.

      “Gretha en Dieter ry saam perd,” sê hy gelykmatig. “Het tannie gehoor toe tant Meraai tant Hanna daarvan vertel het?”

      “Ek het gehoor, ja. Ontstel dit jou?”

      Hy huiwer, sy blik op Amalia se gelaat. “Ek ken tant Henriëtte,” sê hy eindelik. “Selfs toe ons kinders was, was sy jaloers op Dieter se vriende – seunsvriende. Hy was vyftien toe ek universiteit toe is, maar hy het toe al geweet dat tant Henriëtte een van haar bekende aanvalle gekry het sodra hy oor ’n meisie gepraat het. Dieter is vir tant Henriëtte nie net ’n seun nie; sy glo hy is haar persoonlike besitting wat sy met niemand kan of wil deel nie.”

      Sy staar hom ontsteld aan. “Jy glo Gretha en Dieter gaan saam perdry sonder dat Henriëtte daarvan bewus is?”

      “Ek wéét hulle hou dit geheim, want sou tant Henriëtte daarvan te hore kom …” Hy frons bekommerd. “Gretha het ter wille van my oom Otto se privaat verpleegster geword, maar haar vriendskap met Dieter stel haar lewe in gevaar. Sy moet terugkom Blumenstrauss toe, tant Amalia.”

      “Dit kan nie so erg wees nie, Friedrich. Ek onthou sedert my jeug dat Henriëtte ’n hoogs gespanne kind was, maar sy was nooit ’n gevaar vir iemand nie. Jy het tog gehoor wat Meraai ons vertel het: daar was altyd ’n goeie rede vir haar uitbarstings,” sê Amalia paaiend.

      “Tant Meraai tree beskermend teenoor tant Henriëtte op, daarom twyfel ek of sy ons die volle waarheid sal vertel. Het tannie vergeet: tant Henriëtte wou my met ’n skêr aanrand, bloot omdat ek oom Otto besoek het.”

      “Ek hét vergeet,” erken Amalia, haar oë onrustig. “Ek moet ernstig met Gretha praat, maar hoe om so iets te reël …”

      “Laat dit aan my oor, tannie,” val hy haar gerusstellend in die rede. “Ek het juis ’n tweede besoek aan oom Otto beplan, want my nagtelike besoeke aan Kaiserburg het tot dusver niks opgelewer nie.”

      Friedrich hou agter die perdestal van Kaiserburg stil, klim uit sy motor en kyk misnoeg na Dieter en Gretha wat te perd aangery kom.

      “Wag daar!” roep Dieter gebiedend en ry saam met Gretha nader.

      Friedrich wag hom swygend in, sy gelaat ’n uitdrukkinglose masker. Hy het gehoop om Kaiserburg ongemerk binne te sluip om met oom Otto te praat, maar Dieter se onverwagte verskyning maak sy besoek onmoontlik, dink hy gefrustreerd.

      “Dis nou waarvan ek hou, broer Friedrich: jy besef eindelik dat jy nie die reg het om by die voordeur van Kaiserburg in te stap nie. As jy by tant Meraai kom kuier het: ek sal vir haar sê jy wag op haar in die kombuis,” sê Dieter smalend en hou sy perd in.

      Gretha kyk ontsteld na Friedrich, maar Friedrich vermy haar oë en vra stroef: “Is jy nie al ’n bietjie oud om soos ’n vermakerige kind op te tree nie, Dieter? Of probeer jy jou vriendin beïndruk?”

      “Ek sal jou waaragtig …” begin Dieter dreigend en lig sy karwats op.

      “Moenie, Dieter!” roep Gretha ontsteld uit en gryp sy arm. “Om liefdeswil, waarom ignoreer jy nie die man nie? Of as hy op julle grond oortree: bel die polisie.”

      Friedrich lag grimmig. “Laat hom voortgaan, juffrou. Ek kan nie wag om hom van sy perd af te pluk en ’n behoorlike loesing te gee nie.”

      “Waag dit en jy land agter tralies, vervloekte optelkind!” snou Dieter en klim van sy perd af. “Wat soek jy hier? My pa is siek. Hy mag nie besoek ontvang nie.”

      “Ek het reeds ’n besoek aan oom Otto gebring, maar dié keer is ek hier op versoek van verpleegster Wolmarans se peetmoeder, tant Amalia Lottering.” Friedrich kyk na Gretha wat hom gespanne dophou. “Jou peetmoeder kuier by Blumenstrauss, die wit huis op die hoë duin. Sy is van plan om ’n paar weke lank hier vakansie te hou en sy het gevra dat jy haar moet kom groet.”

      Gretha glimlag met gedwonge verrassing. “Kuier tant Amalia hier? Dis wonderlike nuus! Baie dankie dat jy my kom vertel het, dokter Falkenstein,” antwoord sy en klim haastig van haar perd af.

      Dieter gluur haar agterdogtig aan. “Hoe ken jy hom?” vra hy bruusk.

      Gretha trek haar asem skerp in, op soek na ’n aanvaarbare verduideliking, en Friedrich antwoord gelykmatig: “Ek het verpleegster Wolmarans in my ou vriend, dokter Ferdi Steenkamp, se spreekkamer ontmoet toe ek hom gevra het om ’n privaat verpleegster vir jou pa te kry.” Hy wend hom tot Gretha. “Wanneer sal dit vir jou geleë wees om jou peetmoeder te besoek, juffrou Wolmarans?”

      “Vanaand, so teen halfnege, nadat ek oom Otto sy laaste inspuiting vir die dag gegee het. En nou moet julle my asseblief verskoon, want ek het oom Otto lank genoeg alleen gelaat. Dankie vir jou moeite, dokter Falkenstein. Tot siens,” groet sy en stap vinnig oor die kegelstene van die agterplaas weg na die naaste sydeur.

      “Môremiddag, dieselfde tyd, Gretha!” roep Dieter haar agterna, maar sy kyk nie om nie. Hy draai met ’n vermakerige glimlag na Friedrich toe. “Sy eet uit my hand, die oulike dingetjie. Ek moet jou seker bedank dat jy so ’n pragtige verpleegstertjie vir my pa gekry het.”

      “Is Alexandra dan nie meer jou aanstaande bruid nie?” vra Friedrich grimmig.

      “Wat weet jy van my en Alexandra?” vra Dieter skerp.

      “Wat die dorpenaars my vertel: julle het nog nie opgehou om partytjie te hou sedert haar man se begrafnis nie.”

      Dieter gooi sy kop agteroor en skaterlag. “Uitstekend! Solank almal weet Alexandra is myne, het ek nie rede om my te bekommer nie.” Sy lippe vertrek met ’n humorlose glimlag. “En dit sluit jou in, broer Friedrich. Jy het nou wel Blumenstrauss van my gesteel en jy kan met ’n wonderlike geleerdheid spog, maar jy bly die optelkind van die Falkensteins. Alexandra wil darem eendag vir haar kinders kan sê wie hulle oupa en ouma was.”

      Friedrich bal sy vuiste langs sy sye, sy oë soos donker, glimmende marmer in sy onnatuurlike bleek gelaat. “Wat jy en Alexandra doen, kan my nie skeel nie, maar as jy verpleegster Wolmarans enige leed aandoen …”

      “A-ha, is dít hoe die wind waai?” Dieter klap sy tong meewarig. “Jy is ’n gebore verloorder, Friedrich. Het jy nie geweet ons rykes kry alles wat ons wil hê nie? ’n Pragtige bruid soos Alexandra en ’n oulike poppie soos Gretha om te verhoed dat ek verveeld raak … en albei onder dieselfde dak. Beny jy my?”

      “Nee, ek kry jou jammer, want jy sal plastiese chirurgie nodig hê as jy aan Gretha raak,” antwoord Friedrich bytend en stap vinnig weg na sy motor toe.

      “Ek is dol op kompetisie, ou maat, want ek wen altyd!” roep Dieter hom treiterend agterna en lag onbeheers.

      Friedrich klap die motordeur agter hom toe en skakel met ’n bewende hand die enjin aan. Hy sal waaragtig moor, dink hy. Daar is ’n waas van witwarm woede voor sy oë. Dieter se beledigings is vir hom soos die gedreun van die golwe: hy hoor dit meestal nie. Maar Gretha … klein Grietjie met die lang, blonde hare en besondere groen oë … Nee, sy is nie klein nie; sy is ’n volwasse meisie, ’n geregistreerde verpleegster wat behoort te weet dat Dieter haar net vir die gek hou.

      Solank sy nie dwaas genoeg is om te glo dat Dieter haar liefhet nie, tob hy en ry onnodig vinnig terug na Blumenstrauss toe, asof hy hoop om van sy kwellende gedagtes af weg te jaag.

      Meraai gee vir Gretha ’n mandjie en maak die agterdeur oop. “Sê vir Hanna die konfyttertjies wat ek vanoggend by haar geëet het, was nie te sleg nie, maar sy moet proe hoe ’n konfyttertjie behoort te smaak. En moenie jou oor Otto kwel nie, Grethatjie. Henriëtte gee my minder las vandat Dieter saans gereeld met haar gesels. Ek sal ’n ogie oor Otto hou.”

      “Baie dankie, tant Meraai. Ek sal nie te lank weg wees nie. Tot siens,” groet Gretha en maak die kombuisdeur agter haar toe.

      Sy bly ’n oomblik lank staan sodat haar oë aan die donker gewoond kan raak, en ruk inmekaar van skrik toe ’n groot hand om haar boarm sluit.

      “My