Schalkie van Wyk Keur 6. Schalkie van Wyk

besef dat hy hom reeds in die dwaalwêreld tussen lewe en dood bevind. Gaan hy sy geheim saam met hom na sy graf toe neem? Nee, sy durf nie toelaat dat dit gebeur nie. Friedrich sal nooit trou as hy nie weet wie sy ouers was nie. Maar as hy die dag weet – sal hy teruggaan na Alexandra Myburgh toe? Is haar liefde vir hom onselfsugtig genoeg om hom aan ’n ander vrou af te staan, vra sy haar af en sug verwese. So lank as Friedrich se verlede in duisternis gehul is, sal hy haar vriend wees. Wil sy die man wat sy onherroeplik liefgekry het, vir goed verloor?

      ’n Klop aan die kamerdeur laat haar met ’n gevoel van dankbaarheid tot die hede terugkeer. Sy staan vinnig op, loop na die deur toe en maak dit oop.

      “Jy!” sê sy verdwaas en staar na Dieter wat met ’n ruiker rooi angeliere in sy hande staan en haar met ’n beteuterde glimlaggie aankyk.

      “Ja, dis ek, maar dié keer is ek nugter, verpleegster Wolmarans.” Hy hou die ruiker na haar toe uit. “Ek sal jou nie verkwalik as jy my blomme in die snippermandjie gooi nie, maar dis my manier om te sê ek is jammer oor my swak gedrag gisternag daar in die tuin.”

      “Dan onthou jy darem wat gebeur het,” sê sy styf.

      “Wel … nie alles nie, maar tant Meraai het my deeglik laat verstaan hoe swak ek my gedra het. Ek het haar beloof ek sal nie ’n oorlas van my maak nie. E … wat nou van die ruiker?” vra hy ongemaklik.

      “Ek sal vir jou pa sê jy het blomme vir sy siekekamer gekoop,” antwoord sy koel en neem die ruiker by hom.

      “Is ek dan vergewe?” vra hy hoopvol.

      “Ek is hier om jou pa te verpleeg, meneer Falkenstein. Dis …”

      “Dieter. Noem my Dieter. Ek het mos beloof ek sal my gedra,” val hy haar in die rede.

      “Sodat jou ma weer ’n rede kan hê om my met ’n koppie tee te gooi? Nee dankie. Ek verkies om te onthou jy is meneer Falkenstein, een van die adel van Kaiserburg,” antwoord sy kil.

      ’n Diep blos van verleentheid kruip oor sy nek en gesig, maar hy kyk haar in die oë. “Skeer jy my oor dieselfde kam as ’n vrou wat geestelik siek is, verpleegster Wolmarans?”

      Sy trek haar asem sag in en kyk vir die eerste maal na hom met ’n uitdrukking van begrip. Wie is die regte Dieter? Die jongman vol bravade wat gister met soveel selfvertroue vir sy ma gevra het of sy gehuur is om hom te amuseer, of hierdie man wat met onversluierde pyn in sy oë na haar kyk?

      “’n Mens se eerste indrukke bly by jou,” antwoord sy.

      “Nogtans, jou eerste indrukke kan verkeerd wees. Ek sal eerlik wees: ek kan nie soos ’n vriend teenoor jou optree wanneer my ma in die nabyheid is nie. Maar Kaiserburg is ’n eensame plek vol sterwendes en siekes. Ek sal ’n vriendin verwelkom.”

      “Blote vriendskap?” vra sy agterdogtig.

      “Blote vriendskap,” verseker hy haar.

      Sy glimlag vlugtig. “Gaaf. Solank jy onthou tant Meraai het ’n sterk regterarm en sy slaan nie mis nie.”

      Hy voel aan sy kop en glimlag bedroë. “Dis bykans onmoontlik om te vergeet. As ons vriende gaan wees: mag ek jou Gretha noem?”

      “Vanselfsprekend, maar nie –”

      “– in my ma se teenwoordigheid nie,” voltooi hy die sin vir haar en lag gedemp saam met haar. “Ek wou nog gevra het: kan jy perdry?”

      “Soos ’n kampioen. Ek het op ’n plattelandse dorpie grootgeword en my pa het ’n plaas waar hy perde vir my en my broers aanhou.”

      “Dan, juffrou Gretha, nooi ek jou nou amptelik uit om saam met my te gaan perdry. Ek het ’n stal vol perde, maar ek ry gewoonlik alleen.” Hy kyk in die gang af na Henriëtte se kamer. “Sedert my pa siek geword het, is my ma se gedrag meer onvoorspelbaar – daarom bring ek nie meer vriende huis toe nie.”

      “Ek begryp en ek waardeer die uitnodiging. Ek sal graag daarvan gebruik maak, as my pligte my toelaat.”

      “Uitstekend! Laat my weet wanneer jy vry is,” sê hy ingenome, knik sy kop en stap weg na die trap toe.

      Dis wonderlik wat ’n hou oor die kop kan doen, dink Gretha geamuseerd, maak die deur toe en dra die ruiker spieëltafel toe. Nee, nou is sy onregverdig, betig sy haarself. Sy was te haastig om te oordeel, omdat sy vooraf geweet het Dieter en Friedrich is aartsvyande. Maar Dieter het sy eie seer: hy leef in weelde, dog Kaiserburg is nie vir hom ’n ouerhuis nie, maar ’n gevangenis.

      Hanna kyk verras op toe die agterdeur sonder ’n klop opgaan en Meraai die kombuis binnekom.

      “Sjoe, sjoe, sjoe! Ek is gedaan!” hyg Meraai en plof op die naaste stoel neer. Sy vroetel ’n kantsakdoekie uit haar roksak en klad haar natgeswete gesig. Sy leun agteroor op die stoel en probeer om haarself koud te waai.

      “Om liefdeswil!” sê Hanna ongeduldig en prop ’n groot mansakdoek in Meraai se hande. “Waai hiermee, Meraai. Jy sal nie ’n muggie kan koud waai met daardie flentertjie klam kant nie.”

      “Jy kan ook so onvroulik wees, Hanna,” sê Meraai gekrenk.

      “Maar darem ook prakties,” sê Hanna en plaas ’n groot glas koeldrank voor Meraai neer. “Drink, Meraai, en vertel my dan wat op aarde jou besiel het om hierheen te loop. Staan jou motor?”

      Meraai sluk die koeldrank vinnig weg, plaas die glas neer en hyg: “Nog!”

      “Jy gaan maagkrampe kry as jy die koue goed so vinnig insluk,” waarsku Hanna.

      “Ja toe, Hanna, jy is wel sewentien jaar ouer as ek, maar jy is nie alwetend nie. Ek ken my eie maag,” sê Meraai vies, bedink haar en sê geheimsinnig: “Jy sal nooit raai wat die jong Dieter my drie, vier dae gelede vertel het nie.”

      “Nee, ek sal nie. Maar Dieter se doen en late raak my nie. Hoe gaan dit met Gretha? Ek en Amalia is al blou van bekommernis omdat ons niks van die kind hoor nie,” verneem Hanna terwyl sy weer die glas vol skink.

      “Nee wat, Grethatjie weet nou hoe om Henriëtte te hanteer en sy sorg alte mooi vir Otto. Sy en Dieter kom ook goed oor die weg, want hulle gaan ry gereeld smiddags perd,” vertel Meraai ingenome.

      “Vertrou Gretha daardie pierewaaier?” vra Hanna onthuts.

      “Ja toe, Hanna, niemand is net sleg nie. Nie dat ek jou verkwalik nie, want tot Dieter sy hart oopgemaak en gepraat het, het ek hom ook verkeerd opgesom.”

      “Glo jy nou die seun is sonder sonde?” vra Hanna sinies.

      “Dis nie wat ek sê nie, maar Henriëtte dreig die seun af. Sy het hom vertel Friedrich is Otto se buite-egtelike seun en as Dieter nie na haar pype dans nie, sal sy sorg dat hy onterf word. Jy het Dieter se ouma Helga versorg, Hanna. Sê jy vir my wat die waarheid is.”

      6

      “Dis ’n waarheid waarna ek my lewe lank soek, tant Hanna,” sê Friedrich en volg Amalia die kombuis binne.

      “Luistervink!” raas Meraai. “Ek het foltering van die vlees trotseer om ongemerk hierheen te kom om privaat met Hanna te praat, en kyk nou wat gebeur! ’n Huis vol kuiergaste neem die geselskap oor.”

      Friedrich glimlag treiterend. “Ek het ’n stofstorm teen die bult sien uitslaan en geweet tannie is op pad. Staan jou motortjie al weer, tant Meraai?”

      “Stil, Friedrich,” beveel Hanna. Sy glimlag met Amalia en draai na Meraai toe. “Dis Amalia Lottering, Gretha se peetma, Meraai. Amalia, ontmoet Meraai Spannenberg, Henriëtte se geselskapsdame.”

      “Haai, mens, ek is bly om jou te ontmoet,” sê Meraai hartlik. “Grethatjie is so ’n liewe kind, hulpvaardig en alles. Sy praat graag oor jou.”

      “Bly te kenne, Meraai,” groet Amalia. “As dit ’n privaat gesprek is, sal ek my uit die voete maak.”

      “Sit, tant Amalia,” beveel Friedrich. “Tannie is