EGUNEAN. Egia umoretsua. СтаВл Зосимов Премудрословски

anaia naiz, atzo joan zen bizitzera.

      – Eta medikua naiz, ikusi, ospitalea ikusten duzu? Bertan lan egiten dut. Merkatutik gertu.

      – Ikusten dut.

      – Entzun, hogei errublo baino ez ditut. Hogei pisu, mesedez.

      – Aizu, kaka, ez duzu ikusten, kilo bat geratzen da. Hartu guztia.

      – Bai, presaka nago nire bizikidearekin lan egiteko presaka, etxera joanez gero, berandu iritsiko naiz bisita. Saldu hogei?! Mesedez. Lagundu nazazu, eta nolabait lagunduko dizut geroago.

      – Nat!! – bigarren georgiarra moztu. – Zer pisatzen dut hogei tebe, eta gainerakoak non? Kilo bat hartzen da, eta kilo erdi garbia. Muxu bat… zer, jango dut neure burua? Zer naiz ni, astoa? Joan garuna ez jodea. Zoaz, ez kezkatu… Uryuk, Uryuk! Koipe freskoko abrikua!!! – Medikua ohartu gabe, Georgiak oihuka hasi zen merkatu huts batean. Medikua gelditu zen eta irten aurretik esan zuen.

      – Beno, orduan. Nire ospitalera etorriko zara. «Eta ni, medikua triste, alde egin nuen, dena gogoratuz.» – Eraman zaitez, zurrunga…

      Eta ziur. Biharamunean, bigarren georgiar honek, azken kilo bat abrikot saldu ez zuenean, ez zuen jan egin eta pozoitu egin zen. Nire etxera etorri zen, logela finkorik ez zuen mediku batek, hiriko gela bat alokatzen zuen, eta Moskuko pasabidean mediku titulua eskuratu nuen «Okhotny Ryad» izenarekin. Baina etxerik gabeko medikuak garela egia da. Epidemia bat dagoen lekuan, bertan bizi gara, gerra ere bertan lan egin nahi dudan lekuan, munduko bizitzaren kume ondu bat naizelako! Soldata eskas bat lortu nuen hemen iritsi nintzen probintziara. Eta ziurtagiria ez da egiaztatu. Nork etorriko dira, eta arraunaren Interneteko ezagutzak, ez zaitez alferrak izan, batez ere kontsulten printzipioak laguntzen du. Nonahi dago menpeko bat txakur hau jan eta erretiratzeko prestatzen duena. Orduan, gauza nagusia erabakitzen dute… Oro har, bigarren georgiar honek zuritu ninduen eta atean kolpe batekin esnatu ninduen, etxerik gabeko asteburu ekaitz baten ondoren.

      – Sartu, eseri!! – begiak altxatu gabe, proposatu nuen. – Zertan kexatzen zara?

      – Bai, doktore, urdaila puztu egiten da, min ematen du. Bai?!

      – Gerrira bota. – Ulertu eta jakin nuen nor etorri zitzaidan, baina ez nuen ikuspegirik eman. Ezezagun batengana hurbildu zen eta sabela ilea entzun zion.

      Zerbait goratu eta goibel zegoen.

      – Mdaaaa … – Aurpegia bota eta pentsatu nuen, esan nuen. – He, ezti, zer jan zenuen?

      – Uryuk. Ziurrenik garbitzea ahaztu da. – oihu egin zuten georgiarrek minaz.

      – Badakizu, abrikotak ez du funtsean zerikusirik. Diatesia duzu.

      – Zer?

      – Oro har, haurdun zaude.

      – Tee zer?? lehertu zuen. – Zer da hain haurduna???? He, izeba doktorea, atzo, ezagutzen zaitut!! Mendekua hartzen ari zara!!!

      – Ez, zer zara. Sintoma guztiek diagnostiko bakarrarekin, haurdunaldira, bat egiten dute.

      – Zein da beste sintoma bat, haurdunaldia?! He, wah, joan zara. Beste mediku bat joango naiz. Abrikotengatik mendekatzen ari zara. – eta harro salto eginez, alde egin zuen. Irribarre egin nuen eta nire buruarekin maltzurki barre egin nuen eta telefonoa hartu nuenean bigarren klinikaren zenbakia markatu nuen.

      – Alle, Seryoga. Elurra horia? – etxerik gabeko pertsona ere bada, baina San Petersburgoko Liburutegi Publikoan ikasi zuen eta nik baino gehiago zekien, orduan eta gehiago, ni ez bezala, ebakuntza gelan bizi zen, «gaueko aterpea» eta ziega gainetan, non galdera ergelak egitea gustatzen zitzaion. Chukchi, Chukchi-n ere. Hortaz, sail terapeutikoko burua da, eta ni bezala, terapeuta. – Hey, Seryoga, Gomiashvili etorriko zaizu orain, hesteetako intoxikazioarekin. Esan haurdun dagoela.

      – Ziur al zaude?

      – Zer desberdintasun dakartzazu, esan!

      – Ongi.

      – Laguntza ezazu, bestela abrikot hauek gure Errusian harrapatu ditugu, ez gara inolaz ere medikutzat hartzen jendearentzat…

      – He, egingo dut, anaia. – Eta bukatu.

      Merkatuan triste dago eta negarrez dago bigarren georgiar bat. Hirugarren georgiar bat hurbiltzen zaio eta txikia da eta sudurrean kolpeka ari den karta sorta bat kentzen dio.

      – He, Givi, zer da hain tristea? Goazen puntera (astoa) jolasarekin?!

      – He, wah, utzi niri bakarrik, bai!! Ikusi urdaila? Nahikoa jada kanporaketa. Aita laster izango zara.

      – Eeeeeee?! – hirugarren georgiarra gelditu egin zen eta, gelditu, bere osabari begiratu zion…

      oharra XIII

      Barkatu, mesedez fitxategia xxxx…

      Negu izoztua zen hau, San Petersburgoren urteurrena baino lehen, San Nikolas Mirariraren jaiaren bezperan, tranpa guztien zaindari eta etxerik gabe, eta horrela izan zen ortodoxo guztiak eliza prestatzen, eta haiekin zer pentsamendu zuten beren negozioa. Ezin nuen neure burua Leninen jainkosarengandik banatu, alderdiko agintariak nire haurtzaro eta gaztaro guztiekin borrokan aritu nintzela, eta orduan amaitu nuen eskola, hala perestroika, eta nolako motakoa zen. Eta jainkoak Leninetik Jesusengana berreraiki zituzten, nahi duzu Jehoba, eta Ala nahi duzu, Krsna Ez dut egingo… ez dut gustuko edo gustuko duzuna aukeratzeko?! Eta baita komunistek ere, Jainkoa ez dagoela egia esanda, bakoitza bere horretan sinesten hasi ziren. Modan, eta hautesleek gustuko dute. Doomsday, munduarekiko paraleloak, atzerritarrak, azken batean, jendearen garuna hautsi eta hautsi dezaten, amorrua ez izateko eta janaririk ez eskatzeko. Dena aldatzen. Fedea zalantza eta ezagutza da, eta fanatismoa bata bestearen aurrean. Ortodoxo batek esan zuen moduan: ortodoxoak ez dira kristauak, baina Alahabarrek denak hil behar ditu. Azken batean, Jainkoaren lana, hau kontu pertsonala da. Lavra basoan eseri ginen, neguan beldurtuta nengoen eta egun kritikoetan fraideek gordetako tronpa izoztuetatik ureztatzen saiatu nintzen, eta hiri berogailua dute. Eta zergatik ito? Eta gero, beroa dastatzeko. Etxerik gabeko bizitzan, bazkari beroa asko falta da, batez ere neguan. Saltxitxak, janari egokiak eta beste janari azkarrak aspergarria bihurtu dira aspaldidanik. Baina gauza nagusia aurretik zegoen. Geroago Lech sortu zen, Humanoid goitizena. Barrutiko poliziak hamabi urte zituenean erretzea ahalbidetu zion, ama zintzurretik erotu egin baitzen.

      – Hazkundea ez da atera, beraz, kea. esan zion Humanoidek, harro zegoela sobietar garaian ordena komunista gisa. Moronengandik jaurti zuten barnetegi batetik irakasle bat bortxatu zuelako, eta irten egin zen. Esan berri dut:

      – Hiltzen ez baduzu ematen!! – Beldurrez eman zuen bizitzarako. Beste bi altu zituen arren, hortzak haren zaldiaren atzamarrak baino hiru txikiagoak ziren.

      – Beno, alkoholik hartu al zenuen? Galdetu nion.

      – Bai. berak erantzun eta eseri zen sutan, apenas erretzen ari zena, baina. Tarzanek berriro ere ezizena erakutsi zuen. Oraindik ere, izoztutako erregistro hauek estutu ditut. Esperientzia handiko presoa da, bere hemeretzi urteko espetxe zigorra, Sovdep-en utzi eta demokrazian sartu zen, etxolatik idatzi zuten eta amari garbitzen lagundu zioten, hazi zen apartamentua saldu eta bere bizitza osoan zonara joan zirenean. Polita zen, lapur bihurtu zen eta eskale gisa askatu zuen, baina ikusita ez zuen halakorik esan. Irakasle-enpresaria bihurtu zen, betaurreko egokiak ere jarri zituen eta eskuetan tatuajeak larruzko eskularruekin ezkutatu eta ez zuen ezer erosi, Jainkoak dena lortu zuen. Kalean bizi zen eta estortsioa engainatuz jasotako diru guztia aterpetxe batean jarri zuen. Beraz, tipo sentsuala zen eta negozio negozioak nahiago zituen borrokak baino.

      Vika, gure artean dagoen eme bakarra, gaztea da eta eguneroko edateko metatik edertuta dago. Estonian bizi zen, familia aberats noble batean. Arrakastarekin ezkondu eta bere osabarekin Pskov-en senarrarekin joan zen bizitzera, bere senarrak osaba hil zuenean, eta bere etxola saldu zuten, baina ez zuen dirurik jaso eta korrika joan zen San Petersburgo aldera. Udan iritsi nintzen eta ulertzen jarraitu nuen, baina nazio diskriminazioak paneletik bizirik iraun zuen, eta Tarzan zehar sartu zitzaigun. Edan eta aurkezpena galdu zuen. Egia da, oraindik zerbitzua eman zitzaion, baina bezero oso mozkorrak, eta gero dolar erdi bat eta ez gehiago.

      Dima,