EGUNEAN. Egia umoretsua. СтаВл Зосимов Премудрословски

zuen, dirua zorrotz irabazten zuen elizetan. Motxila batekin joan nintzen eta etxera Kazakhstanera joan nahi zuela esan nion. Eta hamabi urte daramatza horrela. Diruaren erdia bere kabuz gastatu zuen, eta erdia aterpetxe batean.

      Eta gehiago Lyokha-ri buruz. Lyokha ezkontzako moja izan zen. Karta mutu bat eta karta bat zeramatzan: ukondoaren eskualdeko belar beltz bat, josturak urratuta eta geruza gris argia ikusgai zegoen eta horrek itxura xarma zuen gizakia. Gerriko gerrikoa zuen gerriko gerrikoak. Falta zitzaion guztia gerrian gerrilla bezala zinta gorria zen, baina pintura urdineko lekuak ordezkatu zituzten. Eskuen eta masailetako behatzetan ere ageri zen pintura, itxuraz oraindik lehortu ez zenean marratu zuen. Eta zikindu egin zen goizeko bezperan, metroan topatu genuenean. Hala azaldu zuen metroko guardiek galdetu zutela kale zuhaitz baten ondoan kontratxapen ertza margotzeko, Urteberri egunean berrogeita hamar errublo jartzeko. Baina enpresa horrekin adostu zen, baina ez ziren eskuilak aurkitu eta Lech-ek zapata eskuila erabili zuen, eta masailak urratu egiten zizkiotelako, eta kapela esku eskuz margotuta zegoen, zorriak katuaren diametroa baino ez duen burua estutu zuen eta ez da dibertigarria. Iluntzean, elur ekaitz batek zuhaitza bota zuen. Baina Lyokha morroi zaila izan zen, eta bio-terrorismoaren inklinazioak, zehatzago esanda, ogia egiteko dirua eskatu zuenean, ez, ez. Kalean zehar ogia garrasika egin zuenean, askok urrundu zuten berarengandik, eta gero, beso bat edo burutik edo beste leku batzuetatik zorrotada bat harrapatu, bota egin zituen, lasai korrika biktimaren leporaino, emazte otsoak bihurtu zirela. errusiar berriak eta nazionalitate desberdinak. Eta ezkutuan barre egin zuen, lau belaunaldiz madarikatzen. Hori zen Lech. Orduan, Sennaya plazatik gertu eta dirua zizailatzeko Nikolaev elizara joatea proposatu zigun.

      Jakina, Churka eta Vika proposamenetik alde egin zuten, ideia huts bat dela diote. Dima Kukuyevora joan zen bere herrikidearekin, eta Vikak ardo botila bat antolatu zuen Kostya gorrarekin, belarririk gabe zegoena, Txetxenian moztu zioten eta ez zuten hil. Baina beste istorio bat da.

      Aire freskoan eta metropoli erdian sukaldatutako janari bero hotzean jan eta alkoholarekin edan ondoren, erleen antzera joan ginen. Metroan dirua zegoen eta oztopoen gainetik salto egin behar izan genuen. Lyokha, ez zen hazkunde aberatsa, lasai ibili zen txandaren azpian, pixka bat okertuz. Tarzan hesi eramangarri baten azpian arakatu nintzen, eta ni, nire ehun eta hamahiru kilogramokoarekin, txirbila zeharkatzen nuen, maleta trinko batean itsatsi nintzen ikasle mehe baten gainean ibiltzen nintzen, edo hobeto esateko bere ipurmasail elastikoetara, horrela urrats mugikorren eta barra horizontalen espazioan erori nintzen. Neska samar samar gelditu zen «torlojuarekin» gogorrago jo nuenean, barkamena eskatu eta lasterka joan zen jendetzan galduta. Ezagutu genuen metroko atarian. Trena zain egon ondoren, karramarroz jositako kotxe batean sakatu genuen eta…

      Tarzanek beste muturretik auto osoari oihu egin zion:

      – Esnatu iristen garenean!!! – eserlekuetara igo eta eserlekuak eta zuzendariak eserita bota zituen. Obmaterilatu eta oheratu egin ziren. Jendea isil eta pazientziaz erresumitzen zen. Egia da, bi gaztek meloia sendatu nahi zuten, baina horietako batek berehala begiak itxi eta jendetza zapaldu zuen. Tarzan familia urte batzuk daramatza Tibetar fraide ohia, arte martzialetan aditua.

      Sennaya plazara iritsita, lasterka joan ginen eskailerara. Norbaitek atzetik egin zuen lasterka, Tarzanek ostikoka ostikoka jo eta korrika ihes egin zuen, kondenatuak ez ziren San Petersburgokoak ez zirela batere fagots, Nevako heroiak ere baziren oraindik eta ez zuten amore eman. Tarzanek, bertakoak izan arren, isilik ikusi zuen.

      Eskailera igota, ezer egin gabe, Tarzanek Humanoidea zakurkume baten bila hasi zen. Hautsi egin zuen, pixka bat egin zuen eta, eutsiz, haserre zegoen.

      – Gelditu, Tarzan! – txapela zuzendu zuen Lech. – Amaitu!!

      Tarzan behin-behinean gelditu zen, eta Humanoidek, momentua bereganatuta, bere kapela bihurritu zuen eta kentzen hasi zen, zorriak publikoki zapaltzen hasi zen. Tarzan ez zitzaion gustatu, baita oinezkoak eskailera gainean zutik eta jaurtitzen ere.

      – Zer zara, abereak, mespretxatzen gaitu?? oihu egin zuen metro osoan eta Humanoidea astintzen jarraitu zuen. Lyokhak ezin izan zuen eutsi eta «tximinoaren untxia» bultzatu zuen. Estropezu egin eta bere bizkarrean erori zen, zutik zeuden bidaiari errugabeak estutu zituen. Erortzen zen jendetzaren haserrearen atzetik. Tarzan zela eta, eskuinean zutik zeuden guztiak, eta gero ezkerretara, erortzen hasi ziren. Eta eskalatzaileen zuzendaritzako geldialdiak lesioetatik salbatu zuen, baina erorketaren indarra handitu zuen. Txikien pila bat dagoeneko ikusgai zegoen azpian.

      Metrotik barre egin genuen, eta Tarzan hatzarekin.

      – Beno, non dago zure kushu-wushu? galdetu zion Humanoidek. – Zer, schmuck, lortu duzu?

      – Itxi, basatia. – Irribarre egin zuen Tarzan, elurra begiari aplikatuz. – Hobe portura joatea.

      – Maitaleak, eliza urrun al dago? Galdetu nion.

      – Irteera. Distira urdinak, ikusi kupula? – erakutsi zion Lyokhak.

      – Beno, zure buruarekin infernura, zenbat gehiago moztu?! – Harrituta geratu nintzen gugandik distantzia ikustean, Pekineraino.

      – Ezer ez, trineoa haurrarengandik hartu behar duzu eta freak eramango zaitu. – Tarzan sartu.

      – Zeu zara freak!! – Lech egin zuen eta Tarzanen istilu bat eragin zuen.

      – Hemen jarraitzen al duzu? Ardoa erosi al zenuen?

      – Eta zertarako?! – galdetu zuen Humanoidek, arratoien begi txikiak argituta.

      – Ipurdian! Alde egin zuen, txakur maltzurra!! – agindu zuen Tarzan.

      – Zergatik ari zara oihu egiten?! – Lyokha iraindu zuen.

      Zintzotasunez, dirua edukiko banu, emango nioke, baina Humanoidean soilik antzeman zen hori. Beti izan zuen dirua. Ez dakigula bakarrik pentsatu zuen eta badakigula pentsatu genuen, beti haren atzean gelditu baikinen.

      Portu botila bat edan ondoren, Lech izoztu egin zitzaigun eta gure atzetik sartu zen. Espaloira zuzen joan beharrean, ez ginen gehiago kezkatuta.

      – Lotsagabea!! – ahots ozen bat entzun genuen. Buelta eman eta Lech zutik ikusi zuen, espaloiaren erdian idazten ari zela, pasabideei arreta jarri gabe. Eta amona ijito zaharrak bakarrik egin zion ohar bat. Beste modu batean erreakzionatu zuen. Sobietar irekitzailea bete-betean atera zuen eta lotsarik ezkutatu gabe, eta hura husteko gelditu ere egin gabe, lepokoa hartu eta irekitzailea agurtu zuen.

      – Oraintxe bertan, zaharra, begia aterako dut.

      – Lyoha, balaztak. Ergela zara? – geldiarazi genuen.

      – Eta zu berarekin?! Tiro egin behar duzu!! – Humanoideen paka lotsagabeetatik ihes eginez, agureak garrasi egin zuen ihesi.

      – Tiro egin behar da. – eta Lyokha ardatza hartu eta bost metro inguru eraman genituen, elur maluta batean bota genuen, hozteko. Erretzen ondoren, jarraitu genuen.

      Ijito eskaleak eta emakume zaharrak elizara barreiatu ondoren, Leha txapela jantzi genuen atarian sarreran, eta guk, esan zitzaion moduan, tenplura joan ginen Jainkoari otoitz egitera, gehiago botako baitzuten. Sinetsi zuen, eta bekatu egin genuen. Barrura sartu eta aulkietan eseri ginen lotan. Bero jokatu zuen.

      Ez dakit zenbat gaiztotu genuen, baina Lech-ek arretaz esnatu gintuen.

      – Stasyan, Tarzana!

      – Alde egin niregandik, Satan!!

      oharra LAUGARRENA

      Sotoko Sotoa

      – Beno, orduan? Loratuko al da patio hau?

      – Dana, igerilekua dago.

      – Beno …, eta autoak inguruan.

      – Zu, Dan bazar, badago lekurik?

      – Muuu. – esan zuen Denisek. – itxaron, eh?! Hor!.. Sotoa!!. Bertan sei hilabetez bizi izan nintzen!!!

      Berarengana jo genuen.

      Sotoko arkupeko eskaileretatik jaitsita kartoizko bidez jaitsi ondoren, ezkerretik harlauza bat eta atearen herena zintzilik ikusi genituen, antza denez, sotoko sarrera.

      – Kendu!! Ijito bati oihu egin nion. Ospetsu urrutira