EGUNEAN. Egia umoretsua. СтаВл Зосимов Премудрословски

Lena! Helen! – Gazte prestatzaile bati deitu zion, tokiko medikuntza eskola. Dandelion izenarekin.

      Dandelion Lena, atzamarra estutuz eta bere inguruan hitz egiten ari zen bitartean, sendagilearengana makurtu zen.

      – Bai, Putin Donald Trump. Prest nago…

      – Eta zergatik duzu Dandelion izena?

      – Eta hori, jejeje. – palma batez estali zuen sudur luzea ziklomotor gorria, ezarpenetan soilik ordaintzen zuena, baina birjina zirudien. – mota mota aza aurkitu dut eta pozik nago.

      Medikuak ingurura begiratu zuen, oraindik ez zuen irudi zimurrik eta argala, eta, begiak zabalduta, lurrinaren arnasa sakon bat hartu zuen, betileen ukituak.

      – Wow, lapurtuta, larrialdietara joango zara, galdetu Ivanov jaunari. Jaiotza modu normalean gertatu zela erantzungo diozu, baina mutazio baten ondorioz, geneak ez ziren konbergitzen eta haur beltza jaio zen. Lortu al duzu?

      – Bai, Putin Donald Trump konpartsa jauna. – eta erizaina harro desagertu zen atarian. Larrialdi gelan bihurtzen da eta honela dio:

      – Kaixo, eta nor da Vasil Ivanov jauna?

      Jaiki eta ozen erantzuten du:

      – Ni!!!!

      Gora eta behera begiratu zuen, lepoa mugaraino altxatuz, bere gihar masiboak, batez ere sorbalden eta lepoaren inguruan beldurtuta, begiak, ahoa eta sudurrak beldurrez zabaldu zituen. Itzuli eta medikuarengana gorritu ondoren.

      – Ni, Putin Donald Trump konpartsa jauna, beldur naiz. Hain handia, sendoa eta muturra da. – Eta malko mingotsez josita zegoen. Medikuak soineko jantzia hartu eta begiak garbitu zituen, aurpegian malko itxurako marmeladak zurituta, urteko garbiketako leihoa garbitzen zuen andre bat bezala. Hori baieztatzerakoan, eskuila arnasa hartu zuen, euliak bota eta zurgagailua jarraitzen saiatu zen, baina Lenochka, bere burua bultzatuta, tratamendu gelara joan zen eta, barrutik itxita, sofan moztu zen. Bere txerrikumeak korridorean entzuten ez baziren, orduan bertako konpainia gaixoek atearen blokeoa hautsiko balute, bere burua garbitu nahi zuten.

      Espero zirenen artean nabarmen nabarmentzen zen Ivanovren gorpua, are gehiago, bakarrik zegoela kontuan hartuta, hurrengo aulkiaren azpian linoleoaren izkina ziztatu zuen arrato zaharra zenbatu gabe. Medikuak, espero zen bolumenak izututa, kezkatu egin zen. Esku bero baten azpian eroriko zela eta arratoi bat aurpegian jaurtitzea pentsatu nuen itxarongelatik.

      – Zer egin, zer egin? – Huts egin zuen arnasaren azpian eta bere bulegora abiatu zen. – Bai!!! – Behera egin zuen, eta telefonoa besotik jaso zuen, erreskate telefonoaren zenbakia markatu zuen. – Ole, ole… Merkel?.. Ni naiz, Putin Donald Trump. Entzun lankide, orain pazienteren bat al duzu?

      Theresa Merkel May, ikaskidea izan zen eta tokian tokiko mediku desintoxikaziorako lan egin zuen.

      – Badago.. eta zer? – galdetu du Theresa Merkel Mayek;

      – Bidal iezadazu senide bati jaiotzera deklaratzera. Orduan ordainduko dut.

      Une honetan, ohe gogor baten gainean lo egin nuen eta irteerarako prestatu nintzen. Egia esateko, zinez gogoratu nintzen nola larri zegoen geltokira eraman ninduten, baina dagoeneko ari nintzen plan bat egiten. Hogei minutu beranduago ospitalera bidali ninduten, neure burua ezagutu gabe. Neure burua jaiotzetik meheagoa zela iruditzen zitzaidan, aldi berean – etxerik gabe (munduko bizitzako kume onduak). Nire begiak igel bat bezala zegoen. Bi warts gris ezkerreko kokotsa eta sudurra hazi ziren. Hortzetatik bi zurtoin ustel eta lau sustrai baino ez nituen. Adamanten Adamen sagar ugari lepoaren inguruan asko zegoen, gainerakoak sinpleak ziren: nire hezurrezko multzo batek larruzko poltsa bat egokitzen zuen eta hezurrik gabeko hezurrak nire gorputzaren ikusmoldeak osatu zituzten.

      Tipoa aulki batean jarrita, mediku baten aurrean silueta bifurkatua isolatzen saiatu nintzen.

      – Kaixo, Vasya. agurtu ninduen.

      – Bai. Erantzun nion.

      – Hemen berrehun gramo alkohol pur! – Edalontzia bultzatu zuen niregana. – Baina landu egin behar da. Orokorrean larrialdietara joango zara. Ivanov jaunari galdetzen diozu. Berak erantzungo dio: «Ni!». Zuk diozu: «Jaiotza ondo joan zen, baina mutazioaren ondorioz, geneak ez ziren ondo moldatu eta haur beltza jaio zen. Ulertzen al duzu?».

      Edalontziaren bila iritsi nintzen. Medikuak eutsi zion.

      – Ba al duzu?

      – Bai! – urduri erori zitzaidan arimatik, eta edalontzia xukatu nuen. Arropa zuri bat jarri zidaten, txano bat eta bulegotik bota zuten. Ongi da edalontzia hustea lortu dudala. Larrialdietarako atea seinalatuz, legamia zaharrak bere burua sentitu zuen.

      Kalera irten nintzen eta galdetu nion.

      – Nor da Ivanov? Ick.

      – Nik!!! – belarrietan itsatsita.

      – Entzun, anaia, jaiotza ondo joan da. – Ura dorre bat bezala begiratu nuen, jarraitu nuen, baina burua nekatuta eta lepoa pikutara joan nintzen eta begirada bere zilborrera jeitsi nuen, burua zuzendu nuen. – normala, ik, gainditua, ik, erditzea. Bai!!! Baina nirea urarekin jotzen duzu, ezta? Eta orduan haur zikina jaio zen, ik, Genoa deitzen zioten! Eta nire izena Vasya da. Ba al duzu?

      oharra hamabi

      Hiru Georgiako Saakashvili…

      Azkar aritzen naiz, merkatuan esan nahi dut, eta uste dut Apologia Jainkoaren hipokresia dela eta gaizkia bultzatzea, zeren behin barkamena eskatzen baduzu, baliteke, nola lapurreta, hiltzea eta antzeko ekintzak gustatuko litzaizkizukeen. Jainkoari soilik damutu behar gara eta bere erruki fidatu behar dugu. Izan ere, barkatzeko eskubidea du eta jendeak barkamena eskatzen du otoitzetan, hau da: Barkatu gure zorrak, gure zordunak barkatzen ditugunean eta ez gaituzu tentaziora eramaten, baizik eta entregatu. gu gaitzetik. Beraz, errazagoa da asmo txarrak ez egitea Jainkoari barkamena eskatzeko. Eta ofendituaren aurkako apologia droga mendekotasun pasiboa da, oraindik ere, Soul kontzientziak barkamena eskatu dezan, eta, horrenbestez, horren arrazoia. – Zer bilatzen nuen eta zer behar nuen gogoratzen hasi nintzen. Gelditu egin zen, inguruan begiratu zuen – baserri merkatua kolektiboa ixten ari da. Askok beren poltsa poliki biltzen dute. Gurpildun zamatzaileek gurditxoak kentzen dituzte edukiontzietan, eta gogoan izan dut hemen egoteko arrazoia. Pentsamendu asko etortzen zaizkit burura, eta esku artean boligraforik ez dagoenean. Oraingoan, nire pentsamenduak zaldiak nola bizkortuko ote dira, eta nork daki berriro gogoratuko ote ditudan, nonbait nire bulegoan, betirako konpondu ditudan, eta orain beste zerbait gogoratzen dut… gogoratu eta bilatzen hasi nintzen behar duzun erritmoan, merkatua ixten ari delako, eta ezin dut aurretik bisitatu, nazkatuta eta kontzientzia hartzen dudan lanarengatik. Begira, lehen georgiarra kontagailu atzean dago, aurrean kanoi bat dago eta gainean dagoen inskripzioa: «bizi arrain!» Harengana igo eta galdetzen dut. Gure herria txikia da eta jarduera profesionalekin lotuta, ia biztanle guztiak ezagutzen ditut izen eta abizenez. Laburbilduz, haren izenari heltzen diot.

      – Kaixo, Genatsvale! Agurtu nuen.

      – Cabaret Jeba, anaia! erantzun zion pozik.

      – Zer, arrain biziak saltzen ari zara?

      – Bai. – erantzun zion gogoz. Zergatik errezeloa? Nire arerioa delako, nire emaztea pestizatzen du etengabe. Upelera begiratu eta galdetu nuen.

      – Eta zer egiten du igeri sabelarekin goiko aldera?

      – Hush, zorrotz. ohartarazi zuen. – Ez duzu ikusten, lo dago. Geroago, egun batez, saiga bat bezala ibiltzen zen mendian, kupel batean uretan. Bai?!

      – Bai?! – Hurbilago begiratu nuen upelean eta bizkarrezurra berreskuratu nuen atzeko aldean. – Fuuu!! Zergatik amesten zaitu horrela?

      – Ergel zaude?? Noiz lo egiten duzu, zer kontrolatzen duzu zeure burua?? Zoaz, ez kezkatu lanera. Bezero osoa beldurtuta zegoen, bere galdera ergela, eta intelektuala ere bai?! Hona, zatoz hemendik … – Givi, ni atzera egiten ari nintzela atzera egin nuenean, segitu zuen.

      Haratago noa: bigarren Georgiako harmailak, abrikotak saltzen ditu. Beste inork ez, denek jadanik okertu dira.

      – Zenbat abrikot? Galdetzen diot.

      – Hamabost