EGUNEAN. Egia umoretsua. СтаВл Зосимов Премудрословски

aterako zara gure ukuiluan dagoen atala orain garbitzeko.

      – Eta fiskalari salaketa jarriko diot eliza ortodoxoaren izenean. – Behiaren konpartsa ikaratu zen.

      – Noiz joan zen, sandia, Ukrainako mendebaldean zaude? Stepan, itxi atzera.

      Goizean aske utzi eta Seraphim gabe geratu ginen, komuna garbitzera behartu zuen. Bazkalorduan, gurekin harrapatu zuen eta otoitz egin genuen eta ikusgai zeuden saltokietara abiatu ginen…

      oharra Zortzi

      Kontratuaren arabera zerbitzatu nuen…

      Kontratuaren azpian ere aritu nintzen, nahiz eta in absentia, Nochlezhkako biztanleen hitzetatik eta istorio eta gertakarietan nahastu ez nintzen, ziklo honetan idatzitako guztia: (Worldly Life of Offspring Experienced (Bum)) oharrak, pertsonaia izendatzailearekin berdinduta, Vasily Terkin-en ipuin motak, noski, norbaitek berarekin irakurtzen badu. Borrokalari ezberdinek, garai desberdinetan, egiten zituzten haren ustiaketei buruz bakarrik entzun nuen. Orokorrean zerbitzatu nuen … «Ni» nire oharren protagonistaren izena da, kontuan hartu… Oro har, kontratu modura ere zerbitzatzen nuen. Bi astez patruilean sartu eta basera itzuli ginen. Hurbildu zitzaigun, nolabait esateko, desmobilizazio akorde batek jo gintuen: txetxeniarrek beren artean bi postu tiratzea eragin zuten eta su gurutzatu batean harrapatu gintuzten eta ibaian, lepoan eseri behar izan genuen egun osoan, eta komandanteek ordenatu zutenean agurtu eta berotu ginen Pena da gure taldeko hiru bakarrik hil zirela Estatuaren mugan igarota. Zeruko erresuma beraiekin dago, nahiz eta haien artean musulman bat egon zen, orduan Allah Akbar.

      Bainugelan garbitu eta jantzi dotorea etxera aldatu ondoren, bi asteko oporraldi legala bizitzea lortu genuen. Oinez eta aspertuta geunden, bidaia berri baten zain. Nolabait oinarriaren ateetan zutik gaude eta bertako bizilaguna ikusten ari gara eta, dirudienez, gugana.

      – Zer behar duzu? galdetu diogu.

      – Hara, anai, emadazu bi kirzuh? – Hurbilduz, eskatu zuen ekialdeko azentu dibertigarri batekin, bi oihal botak.

      – Zergatik?

      – Emadazu anaia bat, ezta? Bihar, zortzi hilabetez, ardi ahari ibilaldia, artzaintza bildu da.

      – Eta zer, galosetan ez pasatzeko?

      – Ez, ez! Zer esan ergelkeria? – Txetxeniarra pixka bat kezkatuta dago. – ahuntzak berarekin darama.

      – Zergatik? Galdetu nuen gogoz.

      – Zer, ardiak jan, ahuntzak joan egiten? – sarjentu ironikoarekin. – Ez dut ulertzen zergatik behar dituzun botak?!

      – Wai, ez, ahuntzaren hankako bota irekitzen da, bai? Eta aza bat pasatzen, zakuak, nola gogoratu emaztearekin.

      – Hey, ameslaria zara?! Eta zenbat diru emango diozu?

      – Wah, zergatik dirua, arratoi. Chacha ardoa, bai. Chacha motza.

      – Ados, begiratu bakarrik, ergel egiten baduzu, xakala bezala tiro egingo dizut.

      – Zergatik hain zakar? Salim ez da iruzurrik egiten. Salim zintzoa da.

      – Ahmedek gauza bera esan zuen, baina chacha ura bezain ahula saldu zuen. – urruneko sarjentuak basamortuko loreak biltzen zituen eta petaloak dastatu zituen espiritu burusoila nabaritu zuen.

      Elkarri begiratu eta erabaki genuen.

      – Hey, zu …, joan syud! oihukatu zuen sarjentuak. Izpirituak zalantzarik gabe bete zuen agindua, bota zituen botak eta Kaukasoko nazionalitatearen eskuetara bota zituen. Oinetakoak harrapatu, musu eman eta bost litroko suge-chachi kendu zion galtza poltsikotik eta guri bota zigun trago bat hartu eta irentsi aurretik modu erakargarrian, ustez ez kutsakor.

      Goizean egun zoriontsua!!!

      Irekek bakarrik ihes egin zuen, artzaina artzaintzaren ondoan zegoen porrot batetik harrapatuz. Dirudienez, ahuntz neskamerentzako botak saiatzen ari ziren, bere mendi giroa eta hormona lasaitu beharko lituzketela, bere emazte maitea gogora ekarriz:

      – Eta zer?!

      – Bai, ahal duzu!? erantzun zion sarjentuak.

      – Beraz? – Galdetu nion partikularrari.

      – Ibilaldi bat. – erantzun zion agintaria eta mendixkaren gainetik joan ginen. Handik laster mendian zabaldu behar zen ardi-ezkerreko artalde guztia. Makina bat isilgailu batekin hartu zuten, eta borrokarako posizioa hartu ondoren, ardoa bota zuten. Chacha malkartsua zen, konpota bezala.

      – Ahuntza, irekita, berriro irakiten ari zen, ez, ezer ez, oraingoz labezomorro lasterketak antolatuko ditugu. – Sarjentua haserre zegoen, hurbil dagoen ardi handira jo zuen, guri hurbil, ile kizkurrak. «Pooh!!» eta bala batek ahari baten ondoan hazten den zuhaixka moztu zuen. Baranek ez zion kasurik egin.

      – Eman, begi gurutzatuak. – gorpua hartu zuen. Helburua hartu eta «Pooh!» Jo zuen txingorra baten gainean zetorrela.

      – Kluba, non zaude filmatzen?! – fusil automatiko bat ateratuz, agintariak irribarre egin zuen.

      – Zergatik, itzulera? – kaleratu zuen korporazioak.

      – Zertan zaude gidatzen? Nolakoa da, lehendabizi berreskurapena eta gero boleia? foreman eta «Pooh!» xedeak hartu zituzten. Ergelaren bala, ahari baten gainetik hegan egin eta belardira joango da erbiaren atzean. Eskuineko eta ezkerreko adiskide txiroak okertu eta errebotatuko du, eta bala, asper bitxi bat bezala: hegan egingo du, itzuliko da; gero ohartu, gero galdu. Hortaz, basoa erori zen.

      – Eh!! – Tentsio handiz esan zuen, erbia, foreman eta lurrera makina automatiko batekin jo zuenean, burua makurtu zuen. – Hau chacha da. Alferrik Abrek deitu zuten.

      – Bai, zehatz-mehatz, Chachak huts egin zuen. – korporazio laguntzailea

      – Ez etsi gizon jaun konpartsak soldadu ikaskideak. – Eroso nintzen, pribatuan, ez dut gogoratzen zer nolako tropa Errusiako Federazioan, metrailadorea hartu nuen, isilgailua desegin nuen, ohartu nintzen nola emango nion biraila barruti guztiari, eta ez zen presarik ere egin, eta, beraz, hazia gerrikoa eta aharia erori zitzaigun. organo eratorriak, hau da, errusieraz – arrautzak. Adarrak hiru metro inguru salto egin zuen gailurrera, gogor lurreratu zen, metraileta baten modura intentsiboki hustu zen, batailoia bezala oihu egin zuen, nire aita, ez, nire aitatxoa, eta, artaldea hazten ari zen edozein larre eginez, ihes egin zuen mendi tontorrera. Jaurtiketaren klausula goialdean zegoen eta elur masibo zintzilik astinduz piztu zen. Horrek labainak eratzea eragin zuen. Borondatean, itsaslailaren beste aldean irrist egin zen, lasterkaren artearen herena eta zortzi herri horia lotuz. Jendeak ez ezik, bertako biztanleen artean ere izan ziren biktimak. Ezkerraldeko jangelera aldendu ginen eta ez genuen, elkarri traizio eginez, ezer gertatu ez balitz bezala ibili.

      Egun txar baten bazkaria!!

      Bazkari gazi-gozoaren ondoren, merezitako atsedena jarraitu genuen tokian-tokian, gure aitaginarrak koronelaren mailan emandakoak. Izpiritua harrapatuz, sarjentuak agindu zion harkaitz altu bat igotzeko agindu zuen herrixka zaharra ikusteko aukera zegoen, laurdenak igarotzetik urrun gelditzen zena. Edo hobeto esanda bere tea, tokiko etxerik gabeko jendea egunez eseri zen tokian. Bere zeregina bisitariak ilara automatiko baten bidez barreiatzea zen toki apropos honen salerosketaren ondoko tokiko kafetegi bateko teilatuan.

      Givi zaharra poliki-poliki, makurtu, bere etxera hurbildu zen. Ohartu zen bizilagun batek keinu egin zion eta ospitalera gonbidatu du bere mahaira. Givi zaharrak ez zion kasurik egin, urrundu egingo balu bezala, eta sudurra gorantz jarrita, mahai librean eseri zen. Adin ertaineko zerbitzari batek hegan egin zuen salto egitera.

      – Eta amatxo, aita, wah wah, nolakoa da zure osasuna?

      – Zer itsua da, shchto, ne ikusi nazazu bizirik!!

      – Zer etorri da?

      – Devour. Hey. – galdetu zion aitonak. – Bai?!

      Adin ertaineko zerbitzari koipetsuak Givi zaharrari bekainak altxatu zizkion.

      – Emadazu barbakoa, bai?! Horrelakoetatik, haragi osasuntsua, ahari osasuntsua zen. Ebaki labana batekin… Kebab osasuntsua. – Ezkerreko begia luzatu eta eskuinaz keinuka,