НА ДНЕ. Гумарыстычная праўда. СтаВл Зосимов Премудрословски

сем, астатняе ўсё, як у чукчы. Хадзіў ён у Цэнтральную бібліятэку, а па шляху бутэлькі збіраў. Як-то раз ён стаў знікаць суткамі. Усім было без розна, але цікава. Калі ён з'явіўся, яго распытвалі. Ён маўчаў. Але адзін раз яго напаілі і Сярожа Жоўты Снег прызнаўся, што хутка ажэніцца.

      – - А на кім? – последовал пытанне.

      – - Так, ёсць адна палова майго сэрца, у галіне жыве, праўда ёй ужо шэсцьдзесят адзін год, за тое і дзяцей рабіць не трэба, ужо цэлых восем ёсць. Вось кармлю іх і выхоўваю, як мяне бацька выхоўваў, а бацькі яго бацька, а бацькі – бацькі яго маці таму, што безбацькоўшчына быў. – Сережа пакалупаў у ноздры ў, выкаціў Казюля, разглядзеў яе і зжор. – Люблю Чупа-чупс, аднак, разумныя думкі дае. Вось, ці не даўно дом знайшоў ні чый. Залез туды, паглядзеў, усім месца хопіць: і жонцы, і мяне, і дзеткам. Праўда, старэйшага шкада, пасадзілі на дванаццаць гадоў. А бо малады яшчэ, дурны, толькі сорак стукнула. Вучыў я яго, а ён не паверыў маю вопыту. Ну а лета яшчэ, вось і вырашыў еўра рамонт у доме зрабіць, шпакляванне ўжо купіў, колор, пэндзля. Праўда, нейкія цёткі заходзілі: «Што робіце?». – спрашивают. «Рамонт». – говорю, а сам я адразу зразумеў, што яны спазніліся, хата ўжо мной заняты. – Сережа Жоўты Снег дастаў з-пад ложка сухар, пстрыкнуў па прусакоў, які не ведаў, як саскочыць з пайкі, абмазаў жоўтай вадкасцю і, зморшчыўшыся, адкусіў. Сухар хруснуў, але не зламаўся. Чукча павольна расплюшчыў вочы, гледзячы на абламаны ікол, які тырчыць з расколіны сухара.

      – - Ууууу!! – простонал ён і далонькай пачаў выграваць зубную боль…

      Прайшло лета. Чукча прыехаў з фінгаламі, наогул без пярэдніх зубоў. На галаве ў пярэста была тюбетейка з запечанай крыві.

      – - Што Сярожа, уваходзіны спраўляў, цёмна было, святло згасла? – прикалывались бамжы.

      – - Не, гэтыя цёткі з гаспадаром гэтага дома прыехалі, а я рамонт ужо скончыў, хацеў за сям'ёй ехаць. Вось і збілі яны мяне дубінамі. Сабакі. Канец…

      запіска 6

      Памры, ссука, за венек!!

      Свяціла сонца. Неба было чыстае і патрыёты дворнікі-бамжы сядзелі па жалязняк ці пакоях і вязалі кардон, іншыя бутэлькі ўкладвалі, а трэція мялі алюмініевыя банкі з-пад кактэйляў і піва. І ўсё бы нічога, але ў адной з рукі жалязняк жылля, стаялі два уазіку з сінімі маякамі і «бацькі» выводзілі з дзвярэй і «пакавалі» у кайданках жанчыну і двух хлопцаў, апрануты ў рукі жалязняк камізэлькі, у просты люд званы – жаўткамі. Мясцовыя жыхары яшчэ не разумелі прычыну арышту, бо гэтая тройца добрасумленна рылася ў памыйніцах, ды і двары прыбіраю штодня. У кожнага меўся свой інвентар, да якога ўжо і рукі прывыклі, а гэта: венік, савок і мяшок у кожнага пазначаныя. Гэтыя інструменты з'яўляліся для іх, як абярэг або кудмень, як дом або дача для хатняга. І, не дай Бог, што хтосьці возьме чужы. Усё, смерць. Кранты. Але з'явілася ў гэтай тройцы раней да таго, што здарылася і чацвёртая мадам Пухліна. І панеслася.

      Суткамі раней. На напярэдадні раніцай ўстала мадам Пухліна першая і вырашыла праявіць альтэрнатыву, зрабіць карысную справу і прыбраць тэрыторыю,