НА ДНЕ. Гумарыстычная праўда. СтаВл Зосимов Премудрословски

толькі ніжняй губой. І ўсё так і працягвалася б, калі не з'явы старога сямідзесяці гадовага баклана-рэцыдывіста, матроса далёкага плавання, пенсіянера і бамжа Мяфодзія з фінскімі каранямі. Хачу заўважыць, што зэкі звычайна маюць зносіны кастамі, як і ў гэтым выпадку. І казаў ён больш з каўказскім, чым з фінскім акцэнтам.

      – - Ну што, дармаеды, дрыхнем? – начал ён з пляча. Я павярнуўся, Лысы прыпусціў кнігу. Прайшла хвіліна.

      – - Што трэба, стары? – спросил Лысы і ўткнуўся ў раман.

      – - Кідай разглядаць дасье, бяры шчыгла, гэта значыць мяне, і пайшлі бухаць. Я за чатыры гады пёнсию атрымаў.

      Пасля яго слоў прайшло каля двух хвілін і ў нас пад нагамі ўжо храбусцеў свежы снег. У далі віднеўся магазін з разливухой якога то грузіна. Мы зайшлі ў яго і замовілі па дзвесце. У мазалі і пад тосты Мяфодзія:

      – - Татары без пары не жывуць! – мы замовілі яшчэ па сто. Далей, пасля тоста старога:

      – - Бог любіць тройцу! – мы асушылі і гэтыя чаркі. Далей размаўлялі мы моўчкі, кожны сам з сабою і толькі Мяфодзій несціхана стаяў і распавядаў сам сабе, як першы тэрмін атрымаў з пяці наяўных. Мы былі не вольнымі слухачамі.

      – - Прыйшоў наш карабель з К'юбі. Я паехаў да брата ў вёску. Пілі тыдзень. Вось па раніцы сабраліся да ключніцай, за дэнатурату і пшли міма дома, дзе шля вяселле. Я павіншаваў іх, а яны мяне паслалі на тры літары… Я агледзеўся і ззаду сябе ўбачыў кучу цэглы, пакуль мой брат хадзіў за самагонкай і сякерай, я ўсіх камянямі заняў у хату, былі раненне, ды, нявесце просты ў лоб трапіў. Пасля, пачаў абстрэл вокнаў. Куча не паспела скончыцца, як мяне ўжо пасадзілі ня тры гады. Што, яшчэ будзеце піць? – закончил ён і пайшоў да барнай стойкі шырспажыву.

      Пілі мы шмат і доўга, нават закусвалі. Пад вечар ля Лысага сарвала дах і ён пачаў наязджаць на навакольных. Я паглядзеў на гэта беспонтовое занятак і павёў упившегося кореша на хату. А Мяфодзій ў гэты час, атрымаўшы ад Лысага, выпадкова ці не, пад вока, ужо драмаў на стале, стоячы на падлозе.

      Раніцай мяне разбудзіў глухі гук і шалёнае буянства Лысага. Аказалася, калі ён спаў, раз'юшаны Мяфодзій заляцеў кульгаючы ў пакой і костылём ўдарыў прама ў лоб спячаму Лёхе. Той падскочыў на ложку і ўпаў на падлогу, падняўся з матам і накінуўся на старога. Потым памятаю скрозь дрымоту, была бойка, пакуль іх не разнялі. Высветлілася, што калі я адвёў Лысага з карчмы, п'яны Мяфодзій страціў прытомнасць. Яго выкінулі культурна на вуліцы перад закрыццём, і ён папоўз дадому, абапіраючыся на свой інстынкт.

      – - Ты кінуў мяне, Лысы!! – заорал як грамафон і перастаўшы картавасць і шепелявить, дзед, ужо лежачы на падлозе, спіной ўніз.

      – - Як? – спросил, сціскаючы горла Мяфодзія і заседлав, як свінню, Лысы сваімі косткамі рук.

      Стары баклан ў гэты час, спрабуючы выпаўзці з-пад баклана сярэдніх гадоў, адкручваў яму левае вуха і выціскаў сліву з носа. Лысы адказваў, не адпускаючы рук, ударам лоб у лоб.

      – - Добры, у натуры. – пытался супакоіць іх малады баклан, то бок я. –