Восень у Вільнюсе (зборнік). Маргарыта Прохар

вышыню, адкуль бачны ўвесь горад. Узбіраецца на вежу і паліць, хоць гэта забароненае. Або таму, што гэта забаронена. Яна такая.

      …кінатэатр «Forum Cocacola Plaza». Яна любіць глядзець містычныя або прыгодніцкія фільмы. Мы глядзелі з ёй «Ключ». Яна ўчапілася ў падлакотнік крэсла: ёй было страшна. Але ёй гэта часам таксама трэба – спалохацца, каб лягчэй жыць у рэальнасці. Так яна гаварыла. Яна такая.

      …у піцэрыі ў «Forumе». Любіла заказваць не піцу, а рассыпісты пірог і кактэйль з малінай. Але піцу яна таксама любіць. І вельмі. Часам днямі толькі ёй і сілкуецца. А ў «Forumе» яе не заказвае, хоць там выдатная піца. Чаму не заказвае – не ведаю. Яна мне не адказала. Яна такая.

      …любіць хадзіць у модныя крамы, любіць выбіраць, хоць і няма грошай. Я хацеў ёй купіць у падарунак, але яна мне гэта забараніла. Вось і такая яна.

      …кнігарня. Блукае ля паліц з кнігамі, але купляе толькі вясёлыя паштоўкі. Гаворыць: дома кнігі навяваюць сум, а вось паштоўкі – наадварот. Ад іх сцены становяцца пярэстымі і вясёлымі. Так яна лічыць.

      …клуб. Усе імкнуліся зрабіць ёй нешта добрае. Яна ўзнагароджвала іх смешнымі і запальнымі танцамі. Яна любіла танчыць, і ў танцы нібы забывалася на ўсё – сябе, жыццё вакол. Яна апыналася ў свеце рухаў, аддаючы ўсю сябе. Можа, яна любіла танчыць менавіта таму. Таму, што ў танцы ў яе атрымоўвалася ўцячы ад усяго. Мне здаецца, яна свядома спрабавала ўцячы ад чагосьці вельмі скрушнага ўнутры сябе, што не давала ёй супакою…»

      Я прачытала і задумалася. Так, яна няпростая, або жыве толькі ёй зразумелым жыццём, і абрала яна гэтае жыццё па толькі ёй вядомых прычынах.

      Зазваніў тэлефон.

      – Гэта вы? – зрэшты, можна было не ўдакладняць.

      – Так. Вы прачыталі?

      – Прачытала.

      – Добра. Заўтра адпраўляйцеся ў «Forum».

      І ён паклаў трубку, нічога не растлумачыў. Падобна, ён памкнуўся мной кіраваць. Зрэшты, мне было ўжо ўсё роўна. Я раптам адчула, што стамілася: ад сваіх успамінаў, ад дарэмных здагадак.

      Раніцай я была ў «Forumе».

      І толькі я ўвайшла туды, як зазваніў мой тэлефон.

      – Я на месцы.

      – У вас сумны голас. Я прамаўчала.

      – Добра. Не буду стамляць непатрэбнымі гутаркамі. Вы ўзялі квіток?

      – Так. Да сеансу паўгадзіны.

      – Ідзіце ў піцэрыю.

      – Я магу пачакаць і на вуліцы.

      – Не, ідзіце ў піцэрыю.

      – Гэта так важна?

      – Так, гэта важна. А чаму вы не хочаце ісці туды?

      Што я магла яму адказаць? У кожнага свае ўспаміны. Дзіўна толькі тое, што месцы нашых сустрэч супалі. Але не думаю, што пра гэта яму было б цікава даведацца.

      …Тады таксама быў дзённы сеанс. І таксама прыйшлося чакаць, калі ён пачнецца. Чакаць у піцэрыі… Вось нават той столік з прыгожымі плюшавымі канапамі вольны.

      – Я ўжо ў піцэрыі. Я заказала пірог і кактэйль з малінай. Я адгадала, я зрабіла так, як вы хацелі?

      – Так.

      Праз пяць хвілін прынеслі мой заказ. Я дастала фотаздымак.

      – Гэтая дзяўчына заходзіла да вас?

      – Не, я яе не бачыла, – адказала маладзенькая афіцыянтка.

      – Прабачце,