Мыраубай батыр. Бәрәзә песие Мыраубай батыр маҗаралары / Мыраубай-батыр. Приключения Березинского кота Мыраубай-батыра. Наки Исанбет

өчен зәмзәм эчеп кайтсын әйдә!

      Ничек инде без якламыйк изге эшне?

      Күчтәнәчләп озатырга без тиешле!»

      «Чын, чын!» – диләр, чиный шунда тычканнары.

      Сикереп торып кычкыралар куштаннары:

      «Нигә безгә каршы төшә шул Көсәмнәр?

      Бик курыксалар, калсын монда туң күчәннәр.

      Нишләп безгә яман булсын Мырау песи?

      Хөкем йөртсә – закон йөрткән, түрә кеше!»

      Шаулый бар да: «Барыйк, барыйк, ул – зур песи,

      Гадел песи, дөрес, дөрес… һәп-һәптүчи!»

      Ишетеп алгач бу шау-шуны Мырау шунда,

      «Эш пеште!» – ди, ике кулын уа-уа.

      Китә торып ул бу идән тишегеннән,

      Барып керә арткы амбар ишегеннән.

      Тыгып чыга барлык идән тишеген ул,

      Тычканнарга калдырып тик бер генә юл.

      Менә шуннан көтеп утыра ул аларны,

      Чыгармы дип шул тишектән, тычканнарны.

      Күп көтмәде Мырау безнең кунакларны,

      Әнә калка берәүсенең колаклары…

      Аннан үзе чыга идән тишегеннән,

      Таягына ертык ыштыр ишеп элгән.

      Менә тагы икенчесе чыга аннан,

      Алла, монысы тагы нәрсә элеп алган? –

      Таккан икән корсагына зур барабан,

      Орды-сукты, җырды китте ул арадан.

      Үз куркуын басар өчен кага-кага,

      Ул да хәзер атлап килә алга таба.

      Менә, малай, чыга башлый командалар,

      Очы да юк, кырые да… ага алар.

      Әйтерсең лә җир ярылган, ишерелгән,

      Чишмәмени ургый идән тишегеннән.

      Купкан бүген Бәрәзәнең бар тычканы,

      «Озатабыз хаҗга, – диләр, – Мырау ханны!»

      Әй күп икән тычкан дигән бу мәлгуньнәр,

      Бардыр болар – йөзләр түгел, ничә меңнәр!

      Кая меңнәр… ялган булмас йөз мең дисәм,

      Килми калса калгандыр тик Көсәм-Мөсәм…

      Килә болар бар да татлы елмаешып,

      Бар да яхшы туннар кигән куанышып,

      Куштаннары боргалана биеп-биеп,

      «Шөкер әле, бу көнне дә күрдек!» – диеп.

      Музыкантлар өрә ярык быргыларын,

      Урты шартлап чыга дирсең угрыларның!

      Әй чыелдый сыбызгысы, быргылары,

      Кайберсенең тик сызгыра борыннары.

      Әмма дә бик шәп чыңлата калайлары,

      Янда тыр-тыр йөгерә тычкан малайлары.

      Хәтта чебен тыз-быз килә тәрәзәдә,

      Бу нинди хәл купкан дирсең Бәрәзәдә!

      Бара торгач, тычкан белән амбар эче

      Тулып калды, карар җир юк идән өсте.

      Бер баш тычкан чүмеч төбе кагу белән,

      Бөтен мәйдан тынып китте менә бердән.

      Күрә бар да – теге башта, әнә алда

      Утырып тора мескен генә Мырау анда.

      Мыраумы шул? Кара, нинди булып калган!

      Өстә – яшел бохар чапан, зур чалмадан.

      Ул чалмадан авыр башы бөгелеп төшкән,

      Әйтерсең бу – песи түгел, гөмбә үскән.

      Бу дөньядан киткәч аның күңеле бизеп,

      Кара, ничек йөзенә чыккан бер изгелек!

      Мәҗүс[15] түгел, булган хәзер хак мөселман,

      Күр, тәсбихе[16] чыгып тора җиң очыннан.

      Мыеклары

15

Мәҗүс – әлләничәаллага, табигатькә ияләргәтабынучы.

16

Тәсбих – дисбе – 33 яки 99 төймәле бау.