Мыраубай батыр. Бәрәзә песие Мыраубай батыр маҗаралары / Мыраубай-батыр. Приключения Березинского кота Мыраубай-батыра. Наки Исанбет

[14] дигән ат күтәреп, каргыш җыю!

      Иттем тәүбә, кайттым кылган эшләремнән,

      Менә ничөн сине куйдым тешләремнән.

      Теге чакны юри тәүбә иткән булсам,

      Гөнаһсызга сезнең канны түккән булсам,

      Инде бетте, ак тәүбә дә кара тәүбә!

      Күр чалмамны, иртәгә мин китәм хаҗга!

      Йә, кил миңа, капшап кара кулларымны:

      Табарсыңмы минем берәр тырнагымны?

      Алар бетте, берәм-берәм аттым кисеп,

      Йөрмәс алар моннан болай тәннәр тишеп.

          Әгәр сине юри тоткан булсам бүген,

          Авырттырсам, бәхил бул син миннән, энем!»

      Менә шунда Мырау куйды бер мыйк… итеп,

      Эчтән көлеп, тыштан елап, яшен сөртеп.

      Тотып карый тычкан аның тырнакларын…

      Кая тырнак?! Мырау кынга тыккан барын…

      Мырау әйтә: «Эшем бетте дөнья белән,

      Утырам мин төннәр буе дога белән.

      Кереп ятам хәзер барып буш амбарга,

      Дисбе тартып утырам мин тынып анда.

      Бар, төшеп әйт тычканнарга, миңа килеп

      Бәхилләшеп калсын алар, синең кебек.

      Миннән ирек һәммәгезгә, тәүбәм анык,

      Тоткач сине ашамавым шуңа танык».

          Шулай дигәч, безнең Мырау тынды бердән,

          Зур чалмалы башын иде түбән-түбән…

      Җитә калды бу сүз тычкан тилесенә,

      Шатлыгыннан көчкә сыя тиресенә,

      Төшәм диеп баргач идән тишегенә,

      Көчкә сыя үзе чыккан ишегенә.

      Менә Мырау, тиз-тиз генә шунда барып,

      Тыңлый хәзер, шул тишектән колак салып.

      Тыңлый аста ни барганын. Менә анда

      Төшү белән исерек тычкан салды гауга:

      «Әй, тыңлагыз! Мырау түрә итте тәүбә,

      Изге булды, иртәгә, – ди, – китә хаҗга.

      И-и, шулкадәр әйбәтләнгән, изгеләнгән —

      Елап-елап бәхиллекләр алды миннән!

      Мин бит аны тиргим, сүгәм, хурлап торам,

      Ник бер генә тисен миңа тырнак белән!

          Тырнакларын чәйнәп өзгән, тотып бактым,

          Валлаһидыр, тырнагы юк, гел ит таптым.

      Әнә ялгыз буш амбарда куна бүген,

      Дога белән үткәрәчәк бөтен төнен.

      Бар, барыгыз, ул киткәнче шунда барып,

      Озатыгыз бәхиллеген алып калып.

          Ялган түгел, бу тәүбәсе тәмам анык,

          Капкач мине ашамавы шуңа танык».

      Дөресме бу? Менә китте аста чинау,

      Чиный алар, берәү түгел, бар да җыйнау.

      Теге тычкан дөреслеккә антлар ора,

      Берничәсе кычкыра бит шундук «ура!»

      Мөмкинме соң бу зур эшкә шатланмыйча, –

      Капкач, үзе кире куйган ашамыйча!

      Кызыктыр, ә, песи авызын күреп төшү,

      Ничә теше бар икәнен белеп төшү…

          Менә бәхет! – Тычканнардан китте курку:

          Бии, гөрли идән асты, тавыш, чыр-чу!

      Менә шунда чи-чи итә ике тавыш:

      «И тычканнар, буш сүздер бу, алданмагыз!

      Әйтте дирсез моны сезгә Көсәм-Мөсәм,

      Сез барсагыз, берегез дә калмас исән!

      Онытмагыз, Мырау авызы – үлем, кабер;

      Аның кылган бар шәфкате – хәйлә,