Безнең Туфан / Наш Туфан (на татарском языке). Сборник

барысы да уйланылган. Без сүзләребезне уйлап сөйлибез. Сүзебезне төгәл үтибез. Бездә кризис-мризис юк. Бездә барысы да модернизацияләнгән һәм структуризацияләнгән. Бездә сездәге шикелле бюрократизм юк. Хушыгыз. (Югала.)

      Вәсимә сәхнәнең төрле ягына барып карана. Тыңлый. Җир шарындагы хатын-кызларның шатлыктан көлгән тавышлары яңгырый. Күрше хатыны Хәтимә керә. Аның белән бергә экранда:

      «Тыныч ашаган ашым –

      Юк янымда алкашым», –

      дигән язу языла.

      Хәтимә. Вәсимә, минеке сезгә кермәдеме ул? Иртә таңнан чыгып югалды, заразы, дуңгыз прачункасы.

      Вәсимә. Синеке түгел, үземнеке дә юкка чыккан әле.

      Хәтимә. Бергә киткәннәр микәнни? Алай дисәң, синеке минеке кебек дуңгыз урынына эчми дә инде.

      Һавада «Ур-ра!» дигән хатын-кыз тавышлары яңгырый.

      Син ишетәсеңме, нәрсә кычкыралар анда?

      Вәсимә. Сихерче карчыкның әйткәне дөрес булып чыкты, ахрысы.

      Хәтимә. Нинди сихерче?

      Вәсимә. Иртән торсам, каршымда бер карчык тора. Бөтен ирләрне бетердем, ди, хатын-кызлар гына калды Җир шарында, ди.

      Хәтимә. Кит әле! Нишләп икән?

      Вәсимә. Кичә Вәсимгә ачуым чыккач, бөтен ирләрне бетерер идем Җир шарындагы, дип теләк теләгән идем, шул теләгең үтәлде, ди.

      Хәтимә. Кит аннан!.. Чынмы икән?

      Вәсимә. Юк бит, синеке дә, минеке дә юк.

      Хәтимә. Ходаем, шундый бәхетнең дә килер көне булыр микәнни? (Карана.) Кара, чыннан да, урамда ир заты күренми. Тукта, Санияләргә кереп чыгыйм әле, аның хөрәсәне нишләде икән? (Чыгып чаба.)

      Вәсимә. Кара, көтмәгәндә килеп чыкты бит әле бу. Нишләргә икән? Кызык булып китте бит әле. (Җырлый.)

      Мондый көнне күрер көн дә булыр икән,

      Тормышыма бәхет ташып тулыр икән –

      Ир дигән азгыннан котылдым;

      «Ялгыз башым – тыныч колагым» дип кенә,

      Үз җаема, үз көемә ипләп кенә

      Рәхәттә яшәргә тотындым.

      Кайчан кайтып керер икән бу азгын дип,

      Кайсы кошны тотты икән бу козгын дип,

      Ут йотып ятмамын төннәрен;

      Бәхетемне шатлыгыма төйнәп кенә,

      Җырлап кына, көен көйгә көйләп кенә

      Рәхәттә үтәрдер көннәрем.

      Хәтимә (атылып кереп). Валлаһи, дөрескә чыкты әйткәнең, Вәсимә, Саниянең дә ишәге юкка чыккан, Әминәнең дә сарыгы югалган. Сөенеп туялмый Әминә. Аерылам, аерылам дип яшәдем шул сарык белән, ди. Рәхмәт яусын Вәсимәгә, ди. Авыл тулы өйләнмәгән егетләр иде, урам этләре кебек өерелеп йөриләр иде, берсе дә күренми. Чыннан да, кая олактылар икән алар?

      Вәсимә. Үле гәүдәләре дә күренмиме?

      Хәтимә. Ю-ук, күренмәве яхшы да әле аның. Күмеп мәшәкатьләнер идек.

      Көлешәләр. Сәлимә керә.

      Экранда язу:

      «Мохтаҗ түгел ир-атка,

      Сезнеке булган чакта».

      Сәлимә. Карале, кызлар, ирләр юкка чыккан, диләр, дөрес микән? Карагыз әле, законный ирләр генә бетте микән, законный булмаганнар калды микән?

      Хәтимә. Өметләнмә, Сәлимә, бетте килгән-киткән мужикларың.

      Сәлимә. Ир бетсә дә, сөяркә бетми ул, җаным.

      Вәсимә. Вәсимгә дә өметең сузма, югалды.

      Сәлимә.