Безнең Туфан / Наш Туфан (на татарском языке). Сборник

тар гына экран. Анда сәхнәдә барган вакыйгаларга комментарий рәвешендә икеюллыклар язылып бара.

      Вакыйга башланыр алдыннан экранда:

      «Куйдык та сыртны сыртка,

      Пешердек тозсыз ботка», —

      дип язылган. Караватның ике ягында, сыртны сыртка куеп, ир белән хатын   – Вәсим белән Вәсимә утыра.

      Вәсим (авыз эченнән көйләп).

      Былтыр җуйган балдагымны

      Быел таптым утлыктан.

      Җырлыйсым килеп җырламыйм,

      Җырлыйм хатын юклыктан.

      (Вәсимәгә таба борыла.) Әйт инде берәр сүз.

      Вәсимә. Җырла, җырла. Оятсыз. Янында хатыны утыра, хатын юк, ди.

      Вәсим. Дәшмисең бит, сөйләшмисең бит. Мин сине юк дип торам.

      Вәсимә. Юктыр шул. Сөйрәлчекләр янында йөргәч, хатын юк булып күренәдер.

      Вәсим. Сөйрәлчек, дип, бүтән хатыннарны мыскыл итмә, Вәсимә. Алар да бит синең җенестәшләрең. Сөяркәләр, диген.

      Вәсимә. Үртәмә. Миңа сөяркә ни, сөйрәлчек ни. Мир үгезе.

      Вәсим. Алай түгел ул, Вәсимә. Сөяркә, хатын кебек үк, күңелгә якын була. Үзең кебекләрне мыскыл итмә.

      Вәсимә. Минем кайчан сөйрәлгәнем бар?

      Вәсим. Алла диген, Вәсимә. Дөнья бу. Ярый ла синең менә дигән ирең бар.

      Вәсимә. Синме ир?

      Вәсим. Кем соң?

      Вәсимә. Әйтер идем инде…

      Вәсим. Син әйт, Вәсимә. Барысын да әйт, мин белеп торыйм. Ир түгел дисең инде? Син, Вәсимә, ни сөйләгәнеңне белеп сөйлә. Уйлабрак әйт. Үзең «мир үгезе» дисең, үзең «ир түгел» дисең. Сөяркәләрең дисең, үзең ир түгел дип әйтәсең. Ир булмаган ирнең сөяркәләре буламы?

      Вәсимә. Көлмә миннән. Җитеп килә торган кызларың бар. Оялмыйсың да, һаман сөйрәләсең.

      Вәсим. Әйдә болай сөйләшик, Вәсимә. Син минем кебек оятсыз белән торма, аерып җибәр. Үзеңә менә дигән ир тап.

      Вәсимә. Бик кирәкләре бар. Барыгыз да бериш. Кулымнан килсә, бөтенегезне кырып бетерер идем. Берегезне дә калдырмас идем җирнең йөзендә.

      Вәсим. Бөтенебезне дә димә инде. Арабызда әйбәтләребез дә бардыр… Мин дә ул кадәрле үк начар түгел инде.

      Вәсимә. Сине беренче булып юкка чыгарыр идем. (Эленеп торган карточканың алдын артка әйләндереп куя.)

      Вәсим. Карточкадан үч алма.

      Вәсимә. Тормасын җан көйдереп.

      Вәсим. Рәхмәт, Вәсимәкәй. Ләкин булып чыкмый ниятең. Ирләрсез яши алмый хатын-кыз.

      Вәсимә. Яшәмәде ди, көтеп тор. Әнә Сабира апа әйтә, ирдән котылгач рәхәтләнеп яшим, ди.

      Вәсим. Сандугачым…

      Вәсимә. Әйтмә миңа «сандугачым» дип.

      Вәсим. Карлыгачым…

      Вәсимә. Мыскыл итмә, диләр.

      Вәсим. Ярый, алайса, сандугачым да димәм, карлыгачым да димәм, чыпчыгым диярмен. Менә нәрсә, чыпчыгым, синең рәхәтләнеп яшим дигән Сабира апаң беркөн миңа әйтә, бер генә кочакла әле, Вәсим, ди.

      Вәсимә. Алдашма. Кирәгең бер тиен.

      Вәсим. Ярый инде, алайса. Бер тиен тек бер тиен. Хәзерге тиенне җирдә ятса да иелеп алучы юк. Шулайдыр инде без дә. Ничек соң сине бәхетле итәргә, Вәсимәкәй? Син, әйдә, болай эшлә. Ходайдан сора, и Алла, бу дөньядан ир дигән хайваннарны юк ит, үзебез генә калып рәхәтләнеп яшик, диген.

      Вәсимә. Авызың ерма, сорармын да шул.

      Вәсим. Юк, Вәсимәкәй. Алла андый этлекне эшләмәс. Ни әйтсәң дә, ул безне алдан яраткан.