Алламжонов айбдор. Комил Алламжонов

ҳаммага ёрдам бергин, ўғлим…

      Худди шундай қилдим. «Режиссёр ёрдамчиси ассистентининг ёрдамчиси» деган шарафли лавозимда ҳаммага фойдали бўлай, дедим.

      – Ҳой, бола, сомсага чиқиб ке!

      – Хўп.

      – Ўв, кассеталарни олиб чиқ.

      – Хўп.

      – Тайм-кодини ёзиб бер.

      – Хўп бўлади…

      Секин-секин иш ўргандим, билим, тажриба орттирдим.

      Ўша пайтда «Давр»га Фурқат Зокиров раҳбарлик қиларди. Мен унинг учун кераксиз бир матоҳдек эдим. Шунча ишлаб, менга на бир оғиз яхши гапиргани, на мақтаганини эслайман. Фақат танбеҳини, «Ишдан ҳайдайман!» деган пўписасини эшитганман. У мени қанчалик ёқтирмаса, мен ҳам ўша пайтда уни шунчалик ёмон кўрардим. Ҳамманинг олдида мени ҳақорат қилиши ёки арзимаган хатоим учун студиядан ҳайдаб солиши мумкин эди. Ҳеч қачон саломимга алик олмасди, худди бу билан бирор жойи камайиб қоладигандек. Эсласам, ҳалиям тушунмайман, наҳотки бир оғиз сўрашиш шунчалик малол келган бўлса?!

      «Давр тонги»га Севара Назархон севишганлар кунида концерт бергани ҳақида кичкина лавҳа тайёрлаб, росмана балога қолдим.

      – Қанақа севишганлар? – чинқирди у. – Жиннимисан? Севишганларинг нимаси?! Менга нимани тиқиштиряпсан?

      Бақир-чақири бутун МТРКга эшитилди. Шундан кейин иложи борича унинг кўзига кўринмасликка ҳаракат қилдим. Ҳеч ким таҳририятнинг қоидалари, сиёсатини, умуман, телевидениенинг ёзилмаган қонунларини ўргатмасди. Лекин ишни худди тажрибали одамдан сўрагандек талаб қилишарди. Алам қиладигани шу эди. Ишимни қойил қилиб бажаришга ҳаракат қилганим сари сўкиш эшитардим. Мен ўзим-га бошқача бир муносабат талаб қилмайман. Лекин дўқ-пўписа, ҳақоратни умуман кўтара олмайман. Гап эшитмаслик учун ҳамма ишни астойдил, ўз вақтида бажараман.

      

      Фурқат Зокиров мени ҳайдаб юборган «Давр» студиясининг монтаж-кўрикхонаси ҳамда «Давр тонги» дастури ижодий гуруҳи.

      Ҳозиргача нима иш қилсам, худди тепамда Фурқат Зокиров афтини буриштириб, «Таҳририятдан ҳайдайман!» деб ўдағайлаётгандек туюлаверади. Ҳамма лойиҳаларим пишиқ-пухта чиқиши шундан бўлса керак.

      Лавҳаларни ҳаммадан яширинча, энг асосийси, директорга кўрсатмасдан тайёрлашга тўғри келарди. Камерани ялиниб олиб, кечалари монтаж қилардим. Шундаям телевидениеда бемалол кўрсатса бўладиган яхши материал чиқарди. Масалан, «қутқарув-050» хизматига бағишланган қисқагина лавҳамдан ҳатто Фурқат Зокиров ҳам камчилик тополмай, эфирга қўйган.

      Кейин ФВВ3 ҳақида кўрсатув тайёрладим. Бинойидек материал бўлди, шунчалик ўзимга ёққанидан ФВВ офисига бориб, ўзларига кўрсатишга қарор қилдим.

      Пешона деб шуни айтсалар керак: мен «қайдасан ФВВ» деб йўлга чиққанимда матбуот хизмати бошлиғи капитан Бегматов янги тайинланган вазир Ботир Парпиевнинг қабулида ўтириб, дакки эшитаётган бўлган. Ахборот хизмати ишламаяпти, вазифасини бажармайди, янгиликлар эълон қилмайди, телевизорда кўринмайди… Капитан Бегматов пешонасидан дув-дув оқаётган терни рўмолчаси билан артганча, боши қотиб ўтираверган. Вазир ҳақ эди.

      Қабулхонадан чиққан Бегматовга