Het Hart Van De Tijd. Amy Blankenship

met zijn hand naar de deur recht tegenover de hare zwaaide en klopte.

      Kyoko was in shock. De eigenaar was in de kamer recht tegenover de hare? Weer kwamen de woorden van haar broer terug om haar te achtervolgen. ‘Echt niet!’ Zonder op antwoord te wachten, opende Toya de deur en duwde haar voor hem naar binnen.

      Meteen keerde Kyoko zich tegen hem. “Ik weet niet wat je verdomde probleem is, maar wil je me alsjeblieft niet duwen,” zei ze dwingend om hem weg te jagen, “en raak me niet aan. Ik heb je niets gedaan.” Het haar kwam weer overeind in haar nek toen ze merkte dat Toya naar iets achter haar stond te staren.

      Kyoko's schouders zakten in elkaar. Nu had ze het gedaan. Moest ze altijd wegkomen zonder na te denken over waar ze was of wie er zou kunnen kijken?

      Toya zag Kyoko gespannen raken en hij grijnsde terwijl hij zijn ogen sloeg naar het meisje dat ineens zo klein leek. “Wilde je niet met iemand praten?” Toen Kyoko zich niet omdraaide, keek Toya weer op naar Kyou en kneep zijn ogen tot spleetjes toen hij zag dat Kyou tegen de deuropening van de woonkamer leunde en naar Kyoko staarde alsof hij in trance was.

      'Wat maakt het uit?' Dacht Toya bij zichzelf. Waarom keek hij naar haar alsof hij een geest had gezien? Op een bepaald niveau wilde hij het jaloerse gevoel dat het veroorzaakte niet identificeren. Het zorgde voor een sluipend gevoel in zijn buik waardoor hij tussen hen in wilde gaan staan en Kyoko uit het zicht van Kyou wilde houden. Hij wilde haar beschermen.

      Kyou had even geen woorden meer toen hij Kyoko voor het eerst in meer dan duizend jaar zo dichtbij zag. De lucht om haar heen neuriede van de kracht die hij zich herinnerde ... dezelfde onmiskenbare kracht die hem in het verleden naar haar toe had getrokken, was niet verdwenen.

      Zijn gouden ogen namen de bewaker achter haar met een soort afstandelijke onverschilligheid in zich op. “Toya, vertrek.” In zijn stem was een gevaarlijk dreigende toon te horen.

      Er vormde zich een gegrom achter in Toya's keel en zijn vuisten balden zich van woede toen er een gevoel opkwam en hem achtervolgde vanuit een onbekende plek die diep in zijn geheugen verborgen lag. Zonder nog een woord te zeggen, draaide Toya zich om, stormde de deur uit en sloeg hem dicht.

      Kyoko zag Toya weggaan terwijl haar gedachten in chaotische gedachten rondgingen. Plots voelde ze de impuls om achter hem aan te rennen. Ze besloot geen lafaard te zijn, hield haar kin omhoog en vond haar moed, en draaide zich uiteindelijk om en was verbaasd wat ze zag.

      In plaats van de oudere man in een gesteven pak die ze verwachtte te zien, merkte ze dat ze oog in oog stond met ... Zijn gouden ogen brandden in die van haar, waardoor ze het gevoel had dat ze niet weg kon kijken. Zijn zilveren haar viel over zijn schouders en perfect gevormde lichaam. Hij was lang en mooi, met een vleugje arrogantie rondom zijn koninklijke lichaam en een gezicht dat alleen een geschenk uit de hemel kon zijn.

      Kyoko sloot onmiddellijk haar ogen. Wat was er met haar aan de hand? Ze kwam hier om vragen te stellen, niet om te kwijlen. Toen ze haar ogen weer opendeed, was hij veel dichterbij. Ze deed meteen een stap terug van de adel en superioriteit die hem omringden, maar voelde de stevigheid van de deur tegen haar rug ... ze zat opgesloten.

      Zonder te beseffen dat hij dat had gedaan, begon Kyou naar haar toe te lopen. Maar toen hij merkte dat ze zich van hem terugtrok, trok hij een elegante wenkbrauw op en strekte zijn hand uit naar de bank. “Zou u willen gaan zitten, juffrouw Hogo?” Hij wist dat ze vragen voor hem had. Hij zou teleurgesteld zijn geweest als ze die niet zou hebben gehad.

      Kyoko slikte zenuwachtig, maar hief hooghartig haar kin op, liep naar de bank en hield zoveel mogelijk afstand tussen hen als ze kon, in de hoop dat haar hersenen normaal zouden functioneren. Ze lachte innerlijk beverig.

      “Het eerste dat ik wil weten, is: waarom denk je dat ik een priesteres ben?” Ze keek behoedzaam naar hem op en raakte bijna in paniek toen hij naast haar op de bank ging zitten in plaats van op de stoel aan de andere kant van de salontafel. Kyoko verschoof haar lichaam en draaide zich om naar hem te kijken, waarbij ze zichzelf bedaarde om nog verder van hem weg te gaan en haar angst te tonen.

      'Dus ze wil spelen,' mijmerde Kyou doelloos, maar even snel schudde hij zijn intrigerende gedachte van zich af. “Waarom denk je dat ik niet zou weten dat je priesteres bent?” Hij keerde terug met een onnatuurlijk kalme stem. Ze was zo klein in vergelijking met hem toen hij naar haar toe boog en naar haar hartvormige gezicht keek.

      Kyoko keek naar de vlakken van zijn perfecte gezicht op zoek naar een vleugje emotie en was verrast om er geen te vinden. Hij was als een sculptuur van perfectie en kalmte, en dat irriteerde haar eindeloos.

      “Beantwoordt u een vraag altijd met een vraag, meneer ...?” stamelde ze, ze wist zijn achternaam niet eens.

      Hij glimlachte van binnen, zodat ze het niet zou zien. Nou, hij kon zien dat ze nog steeds leven in zich had en daar was hij niet teleurgesteld in. Het wilde alleen maar meer zien. “Meneer …, maar u mag me Kyou noemen, tenzij u Meneer beter vindt.” Hij keek haar met een verhitte blik aan.

      Kyoko beantwoordde die verhitte blik: “Waarom ... ben ... ik ... hier?” Ze zei de woorden langzaam en één voor één, alsof ze tegen een kind sprak. Daar, laten we hem zichzelf hier maar uit zien te praten. 'Meneer, mijn reet.' Snoof Kyoko tegen zichzelf en verbrak nooit het oogcontact met hem.

      Toen hij haar gedachten had gelezen, gloeiden Kyou's gouden ogen terwijl hij zich tot haar smaragdgroene ogen wendde. Hij boog zich wat dichter naar haar toe, wetende dat hij haar daarmee zou intimideren. Hij kon het ruiken.

      “Je priesteres-krachten zijn zwak en ongetraind, of zou je willen weten waarom ik weet dat je een priesteres bent,” siste hij bijna tegen haar, maar hij verloor even zijn kalmte voordat zijn kalme façade weer op zijn plaats gleed. “Ik zal je vechtsporten leren, samen met het versterken van ... wat je mist.”

      Voor Kyoko klonk het laatste van wat hij zei bijna als een belediging. Omdat ze de kleine heethoofd was waar ze bekend om stond, leunde ze bijna oog in oog met hem, en het sarcasme was duidelijk. “Misschien verberg ik alleen mijn ware kracht, en als ik een verdienstelijk doelwit vind, laat ik het los.” Woede maakte haar onbevreesd, of stom, op het moment dat ze niet zeker wist welke.

      Kyou leunde nog dichter naar voren en liet zijn lippen dicht bij de hare zakken, zodat zijn hete adem haar lippen zou strelen. Hij fluisterde met een donkere stem: “Priesteres.”

      Hoofdstuk 4 "Let op"

      Kyoko rukte zich terug van hem af en voelde plotseling vibes van hem afkomen die ze niet had mogen voelen. Er was hier iets aan de hand en ze had het gevoel dat ze de laatste was die hiervan op de hoogte was.

      “Ik heb antwoorden nodig,” fluisterde ze met een nerveuze stem, terwijl ze op haar onderlip beet in de hoop de kietelende sensatie die Kyou had veroorzaakt kwijt te raken. Ze wenste even dat ze zich kon ontdoen van de adembenemende rillingen die besloten hadden de sneltrein door haar zenuwstelsel te nemen.

      Kyou inhaleerde haar geur en voelde zijn bloed onmiddellijk opwarmen. Ze leunde achterover. Hij had het kleine lichaam van het meisje zien trillen, maar niet van walging. Hij keek naar beneden en grijnsde bijna toen hij haar armen tot leven zag komen met kippenvel.

      “Waarom onderdruk je je macht? Je moet je bewust zijn van je omgeving voordat het verleden zich herhaalt.” Vertelde de ietwat arrogante stem het haar.

      Kyoko slikte. “Wat bedoel je daarmee?” Ze verstijfde.

      “Je bent je ervan bewust dat er hier op school onsterfelijken zijn, nietwaar?” Zijn ogen glinsterden iets dat Kyoko nog nooit had gezien, en zijn stem klonk hard alsof hij het afkeurde. “Demonen zijn overal om ons heen terwijl we praten.”

      Kyoko's ogen werden groot en vernauwden zich. Speelde hij met haar? “Hoe weet je dat er hier beschermers en demonen zijn?” Vroeg ze met een verontwaardigde spot.

      In een oogwenk pakte Kyou haar bij de armen en trok haar omhoog, zijn hoofd gebogen op een centimeter van haar gezicht. Hij gromde boos: “Let op.”

      Kyoko knipperde met haar ogen, niet te geloven wat ze zag. Voor haar stond niet degene