Het Hart Van De Tijd. Amy Blankenship

dat ze je naar de kerker sturen.”

      Kyoko grijnsde over haar schouder naar hem: “We gaan naar boven, niet naar beneden, jij sukkel.” “Een lege koude kamer dan in de top van de toren,” Tama tikte haar op haar hoofd.

      ‘Nou, ik blijf tenminste in vorm,’ dacht ze toen ze de top van een andere elegante trap bereikten, en toen sloegen ze een andere gang in, deze was prachtig. Het leek alsof de vloer zelfs van marmer was gemaakt. De deuren waren erg ver uit elkaar. Er waren maar drie kamers in deze gang en ze maakte zich zorgen dat Kotaro misschien toch niet wist waar ze moest zijn.

      Kotaro liep naar de laatste deur en dacht bij zichzelf dat ze een heel speciaal iemand moest zijn, want er waren zelfs niet veel mensen toegestaan in deze gang, en hij wist dat het de beste kamer van de hele campus was. Hij stopte voor de deur en wachtte tot zij en haar jonge vriend bij hem stonden.

      Kotaro grijnsde, ze was zenuwachtig. Hij kon het ruiken. Hij keek in haar stormachtige smaragdgroene ogen en voelde zijn hart al wankelen, maar voorlopig zou hij doen wat hem gezegd werd.

      Hij stak zijn hand uit met de handpalm omhoog. “Nu neem ik afscheid, maar als er iets is dat je nodig hebt ...” Hij gaf haar de sleutel van haar kamer, en wierp haar een blik toe die haar deed blozen, hij maakte een galante buiging en gebaarde dat de twee mannen hem moesten volgen.

      Kyoko en Tama draaiden zich allebei om en keken met opgetrokken wenkbrauwen naar hen tot ze uit het zicht waren. Toen keek Kyoko weer naar de deur en hapte naar adem. Precies daar op de deur stond een naamplaatje met Kyoko Hogo in gouden letters.

      Tama tikte zijn zus grinnikend op de schouder. “Weet je … op die manier kun je vliegen vangen.”

      Kyoko rolde met haar ogen terwijl ze mentaal het punt uitwiste dat ze zichzelf eerder had gegeven. Ze pakte de sleutel, deed de deur van het slot en deed hem schuchter open, terwijl ze naar binnen gluurde.

      Tama's ogen werden zo groot als schoteltjes en hij baande zich een weg langs haar heen. “Echt niet! Deze kamer is bijna zo groot als ons hele huis.” Zijn met ontzag vervulde stem weergalmde in de stilte. “Je zou in deze tent een freaking pakhuis/dansclub kunnen openen.”

      “Dus je houdt van mijn kerker?” Kyoko voegde het punt terug waar het hoorde.

      *****

      Kyoko voegde het punt terug waar het hoorde. Twee uur later, lang nadat ze Tama had bedankt en hem op weg had gestuurd, stond Kyoko in de badkamer haar spullen op de planken te zetten. Ze wierp opnieuw een blik op de badkuip die groot genoeg was voor vijf personen. Kreunend deed ze de woorden van haar kleine broertje na: 'Echt niet!' Ze voelde het haar in haar nek overeind komen, terwijl ze zich weer afvroeg of het allemaal een vergissing was. 'Ja,' fluisterde ze in zichzelf. Er kon elk moment iemand komen opdagen om haar te vertellen haar spullen in te pakken. Ze wist gewoon dat ze in de verkeerde kamer moest zijn.

      Kyoko liep weer naar buiten en keek de slaapkamer rond. Het bed was het grootste bed dat ze ooit had gezien, en al helemaal opgemaakt, compleet met donzig dekbed en zo. De kamer was prachtig met zacht paars en blauw waaruit het hoogpolige tapijt en het bed bestond. Er waren hier en daar diepe rode spatten, en een kast die groot genoeg was om erin te verdwalen.

      Ze stapte de woonkamer binnen waar alles zwart en goud was, uitgerust met alles wat een mens zich maar kon wensen. Ze had de keuken al gecontroleerd. Het was volledig gevuld. Kyoko schudde voor de zoveelste keer haar hoofd. "Echt niet." Ze knaagde aan haar onderlip en vroeg zich af wat ze nu moest doen. Het was zaterdagochtend en de lessen begonnen pas op maandag.

      "Nou, ik kan me hier niet de hele dag verstoppen," mompelde ze in zichzelf.

      Met het gevoel dat ze rondsloop waar ze niet hoorde te zijn, liep Kyoko naar de deur en stak haar hoofd de gang in. Ze zag niemand, stapte naar buiten en deed de deur achter zich dicht, en liep toen stilletjes terug naar de trap die naar beneden leidde.

      Weer had ze het gevoel bekeken te worden en het bezorgde haar rillingen, maar ze liep door, durfde niet om te draaien en te kijken.

      ‘Ze kan me voelen,’ dacht hij bij zichzelf. Misschien waren haar krachten niet zo diep begraven als hij had gevreesd. Hij had het geweten toen ze haar kamer verliet en hij snoof de aanhoudende geur op ... en genoot ervan.

      De herinnering aan haar geur leek andere herinneringen op te frissen. 'Binnenkort priesteres, we zullen je krachten weer blootleggen. Je kunt ervoor kiezen om ze te verbergen ... maar niet voor lang.' Hij leunde tegen de muur in de gang, zijn gouden ogen volgden haar tot ze uit het zicht was.

      *****

      Kyoko kon wat gemakkelijker ademen zodra ze weer op de onderste verdieping was. Ze merkte dat het nu vol was met mensen van haar leeftijd. Zuchtend en het laatste van het vreemde van boven afschuddend, bleef Kyoko nog een moment in gedachten verzonken staan.

      Ze kon het niet uitstaan als haar zintuigen zo in actie kwamen. Soms wenste ze dat ze de dingen helemaal niet kon voelen. Ze duwde het naar de verste uithoeken van haar geest terwijl ze rondkeek op de grote begane grond van het gebouw. "Ik heb een aan en uit schakelaar nodig voor dit ding," mompelde ze, nog steeds denkend aan de vreemde vibes die ze zojuist had gekregen.

      Ze wierp een blik op de bibliotheek en keek toen snel weer naar de andere kant, en besloot dat ze eerst meer over dat gebied wilde weten. Zolang ze zich kon herinneren was sporten een gewoonte van haar geweest, en ze wilde dat dat zo bleef. De afgelopen twee jaar had ze allerlei soorten vechtsporten beoefend, en ze hield van de bewegingsvrijheid die het haar lenige lichaam gaf.

      Toen ze overging naar de recreatiekamers, merkte ze dat er veel verschillende trainingsruimtes waren. In één van de grotere sportzalen kon ze door het glas kijken. Ze kon het niet laten om even te stoppen en ernaar te kijken. Twee mensen zagen eruit alsof ze aan het zwaardvechten waren. Toen ze het gekletter van metaal tegen metaal hoorde, trok ze een wenkbrauw op. Ze liep dichter naar de deur van de kamer en tuurde luisterend.

      “Je let niet op, Suki.” Degene die in het zwart gekleed was, sprak met een treiterende mannenstem terwijl hij pareerde en de ander lachend op de kont tikte.

      Kyoko kon beide gezichten niet zien omdat ze beschermende kleding droegen.

      “Shinbe!” klonk een heel boze vrouwelijke stem. Toen schoot de persoon zonder waarschuwing naar voren en tikte hem op zijn hoofd, of meer alsof hij hem met het schermzwaard op zijn hoofd sloeg en toen haar hoofdschild eraf rukte.

      Kyoko was verrast om lang bruin haar naar buiten en langs de rug van het meisje te zien lopen terwijl ze naar de andere kant marcheerde en hem hard met haar vinger in zijn borst prikte, een wenkbrauw trekkend. “Het is moeilijk om serieus te vechten als je zo gek bent.”

      Shinbe trok grijnzend zijn hoofddeksel af. In een gevoel van overgave gooide hij beide handen in de lucht en ging achteruit. “Het spijt me Suki, maar daar was het ... en je beschermde het niet.” Hij voelde een tintelend gevoel in golven over zijn huid bewegen. Hij fronste zijn wenkbrauwen en richtte toen langzaam zijn amethist blik op het meisje dat in de deuropening stond: “Ahem, het lijkt erop dat we een bezoeker hebben.”

      Kyoko zag hoe het meisje dat Suki heette eigenlijk bloosde en nog steeds woest naar haar tegenstander staarde en zich vervolgens met een brede glimlach van hem afwendde.

      “Mannen,” ze rolde met haar ogen voordat ze op een vriendelijke manier haar hand uitstak, “hallo, ik ben Suki, en dit slechte excuus voor een man is Shinbe,” ze wees met haar duim naar de man die achter haar aanliep, nog steeds grijnzend.

      “Suki,” riep de jongeman die Shinbe heette uit. "Je doet me zeer.” Hij benadrukte zijn uitspraak door beide handen op zijn hart te leggen.

      Suki fronste haar wenkbrauwen, “Shinbe ... als ik je zou kunnen verwonden, zouden je hersenen nu uit je oren zijn gelekt door alle klappen die je me hebt gedwongen om je te geven.”

      Shinbe wiebelde met zijn wenkbrauwen: “Je weet dat ik hou van de harde liefde die je me geeft.”

      “Ik zal je hier straks harde liefde laten zien, maar ik wil het nieuwe meisje niet afschrikken,” wierp Suki terug.