Het Hart Van De Tijd. Amy Blankenship

hij net op dat moment zijn geest met haar had verbonden ... het had al zijn concentratie gekost om de verbinding te verbreken. Het was alsof zijn macht bij haar wilde blijven. Hij probeerde het gevoel van zich af te schudden en ging verder. “Ik kan ook spreuken uitspreken en ik kom uit een lange lijn van monniken.” Hij stopte toen Kyoko in lachen uitbarstte.

      Suki gleed weer naast Kyoko zonder een slag te missen, “ik weet dat het moeilijk te geloven is, maar hij komt uit een lijn van monniken.” Ze grijnsde toen haar blik weer nuchter werd. “En ik heb hem met dingen zien gooien zonder ze aan te raken, en hij is geweldig in alle soorten vechtsporten.”

      “Misschien moeten we de lieftallige Kyoko op de hoogte brengen van al mijn talenten,” zei Shinbe suggestief.

      Suki draaide zich om en keek Shinbe woedend aan: “Nee, ik zal haar niet vertellen dat je DAAR goed in bent!” Ze gaf hem een goede klap op zijn kop.

      “Maar toch, hij gedraagt zich alsof hij maar een mens is.” Een sarcastische stem kwam uit het niets en Shinbe ging rechtop staan en schreed naar hem toe om ruimte te geven aan de stem.

      Kyoko keek op en haar ogen waren gesloten met diepgouden ogen. De eigenaar van de stem zag er goed uit, beter dan alles wat ze ooit had gezien. Lang zwart haar met zilveren highlights viel in lange lagen van zijn hoofd. Zijn zonovergoten huid leek te gloeien met een gezonde glans en zijn lichaam was om voor te sterven. Zijn ogen leken haar echter gevangen te houden, ook al keek hij haar niet rechtstreeks aan.

      Suki snoof en sloeg haar armen over elkaar voor haar borst, waardoor de nieuwkomer een pissige blik wierp. “Geweldig, je bent alles wat nodig is om haar weg te jagen.”

      Shinbe grijnsde naar Suki en wierp toen een blik op Kyoko om een inleiding te geven. “Dit is Toya. Toya ontmoet Kyoko. Vandaag is haar eerste dag hier.”

      Toya draaide zich om en keek Kyoko aan, en om de één of andere reden irriteerde de manier waarop hij naar haar keek, alsof hij haar een maatje wilde nemen, haar. Kyoko kneep haar ogen tot spleetjes en haar eerste indruk van hem schoot uit de lucht.

      “Dus jij bent de priesteres?” Snoof Toya en draaide zijn hoofd alsof hij haar wegstuurde terwijl hij ging zitten.

      Kyoko keek om zich heen en ze hapte naar adem. Niemand hier wist dat ze een priesteres was. Eigenlijk wisten alleen haar naaste familieleden dat.

      “Hoe weet je dat nou?” Riep ze tegen hem, ineens woedend.

      Toya kromp ineen en voelde zijn bloed pieken. “Verdomme, schreeuw niet als een gek. Ik kan je goed horen,” gromde hij tegen haar.

      Suki en Shinbe huiverden allebei en krompen ineen in hun stoelen terwijl Kyoko en Toya elkaar woest aankeken.

      Toya's zintuigen begonnen een golf van kracht op te vangen die met Kyoko's woede kwam, en hij verstrakte, denkend dat ze misschien een beetje kracht in dat kleine schattige lijfje had, hoewel hij verdoemd zou zijn als hij haar dat vertelde.

      Zwijgend bekeek hij haar uiterlijk. Haar kastanjebruine haar glinsterde in het licht rond een prachtig hartvormig gezicht. Ze had felgroene ogen die hem nu in woede aankeken, waardoor zijn bloed een beetje opwarmde. Hij hield van een vrouw met pit en ze zat er duidelijk vol mee, maar om de één of andere reden zette het hem op scherp. Wat hij niet leuk vond, was de manier waarop ze naar hem keek ... dat zou hij heel snel oplossen.

      Hij keek haar harder aan en probeerde haar te intimideren. “Je hebt toch een studiebeurs ... en HIJ zei dat je een PRIESTERES bent!” Gromde Toya in haar gezicht en kwam met elk woord dichterbij tot ze bijna neus aan neus waren. Hij vouwde zijn armen in zijn losse mouwen en snoof naar haar. “Ik wed dat je niet eens weet wat een demon is,” gromde hij, en hij realiseerde zich plotseling dat ze met de seconde schattiger werd en dat irriteerde hem.

      Kyoko kromp ineen en haar humeur piekte. Ze wist wat demonen waren. Ze had ze haar hele leven bestudeerd en als haar familie gelijk had, had ze er zelfs een paar ontmoet ... maar ze kon het zich niet herinneren. Toch hield ze niet van Toya's hoge en machtige houding, dus trok ze een wenkbrauw op alsof ze hem stilletjes vroeg of hij daarop wilde wedden.

      Suki leek Kyoko te willen verdedigen: “Toya, kun je geen verdomde minuut beleefd zijn? Ze is hier nog maar een paar uur, en voordat je haar wegjaagt, wil ik haar overtuigen om te blijven.” Ze keek bijna bedroefd bij de gedachte Kyoko zo snel te verliezen.

      Toya trok een geïrriteerde wenkbrauw op en wierp een blik op Suki. “Nou, ze heeft mijn vraag niet eens beantwoord. Denk je dat ze het aankan?” hij wendde de blik weer naar Kyoko.

      “Ik kan alles aan wat je maar kunt bedenken om naar me te gooien, klootzak,” informeerde Kyoko hem, haar woorden begonnen te ijskoud worden.

      Suki en Shinbe keken elkaar aan. Ze hadden nog nooit iemand anders dan zijzelf en de eigenaar van de universiteit zo tegen Toya horen uitvallen, behalve misschien Kotaro. Toen grijnsden ze allebei, wetende dat ze dit meisje genaamd Kyoko zeker leuk zouden vinden.

      Een ober kwam aan tafel met een dienblad met eten, en Kyoko richtte haar aandacht van Toya op hem. De man staarde Kyoko een beetje te lang aan, en haar zintuigen begonnen te tintelen en vertelde haar dat er iets aan de hand was. Ze keek op in donkere ogen die niet leken te passen bij het jongensachtige gezicht van de jongeman.

      Iets aan hem trok Kyoko aan ... hoewel ze niet wist of ze het gevoel echt leuk vond. Natuurlijk was hij schattig om naar te kijken, maar iets aan hem maakte haar een beetje ongemakkelijk. Ze knipperde met haar ogen en probeerde zich te ontdoen van de betovering die de jongeman leek uit te stralen zonder zelfs maar te proberen. De stemming was uiteindelijk verbroken toen ze een zacht gegrom naast haar hoorde.

      Toya voelde kou over zijn huid kruipen en gromde naar de man, die hem uit zijn verdoving leek te schudden. Toen de ogen van de jongen weer op die van Toya gericht waren, leken ze van gitzwart naar zilverblauw te glanzen toen hij zich omdraaide en bij de tafel wegvluchtte.

      Kyoko wierp Suki een verwarde blik toe, maar Suki schudde het van zich af en nam een hap van haar eigen eten. Naast haar hoestte Shinbe in zijn hand terwijl hij probeerde zijn rare gevoel voor humor te verbergen terwijl hij de man door de kamer zag rennen. Kyoko kreeg een paar rare vibes van deze kerel ‘Toya’ en ging niet rusten totdat ze erachter kwam wat zijn probleem was. Ze leunde achterover in haar stoel en bekeek hem even.

      Zijn lange haar had de vreemdste kleur van middernacht met dikke zilveren highlights die er wild doorheen liepen, en zijn ogen waren prachtig ... HIJ was mooi. 'Mentale noot voor jezelf, geef jezelf later een klap omdat je dat denkt.' Zijn ogen waren vlammend goudstof, daar bestaat geen twijfel over. Hij zou schattig zijn geweest als hij haar nu niet had aangekeken.

      Suki zuchtte. Ze moest met Kyoko praten over het te gek maken van Toya. Hij had zijn grens en het was niet goed om die over te steken. En het was niet eerlijk dat Kyoko geen idee had dat ze een bewaker kwaad maakte.

      “Ik heb gemerkt dat als je met vuur speelt ... je vaak brandwonden oploopt,” informeerde Shinbe de stilte aan tafel en werd beloond met een verhitte blik van iedereen voordat ze allemaal besloten hem te negeren.

      Toya wierp nog een blik op Kyoko. Dus dit is naar wie hij moest kijken? Je maakte een grapje. Kyou had hem net verteld over haar komst vanmorgen, met een duidelijke waarschuwing dat hij op haar moest passen en ervoor moest zorgen dat ze te allen tijde veilig was.

      Hij kneep zijn ogen samen en vroeg zich af wat de jongen was die zojuist bij hun tafel had gestaan. De manier waarop hij naar Kyoko had gestaard, had hem boos gemaakt. Was de priesteres echt in gevaar? Waarom zou hij zo geïnteresseerd zijn in het veilig houden van een mens? Hij had nooit iemand met respect behandeld, dus wat maakte dit dwaze meisje anders?

      Soms haatte Toya het feit dat Kyou zijn aangewezen bewaker was, maar hij moest wel toegeven dat hij hem veel verschuldigd was omdat hij hem in huis had genomen. Hij wist ook dat er altijd een goede reden voor was wanneer Kyou iets deed en dat alleen al deed hem afvragen over dit meisje genaamd Kyoko.

      Shinbe, die merkte dat de spanning aan de tafel met een mes kon worden doorgesneden, wierp een blik op Suki met de grootste puppyhondenogen. Wetend dat hij Kyoko weer kon laten glimlachen met zijn capriolen, begon