Primitivo. Pedro Lenz

i mues nech öppis Truurigs säge, öppis Furchtbars, has säuber erscht dä Momänt erfahre. Es het en Unfau ggä, e böse. Der Primitivo isch bim Usschale z Madiswiiu unger nes Schaligselemänt cho. Är hets nid überläbt.

      Das isch jetz nid wohr!, han i gseit, reflexartig, wahrschiinlech wöu i eifach nid ha wöue, dass es wohr isch.

      Mou, es sig leider wohr, het der Hofer gmacht, me chöng nüt meh mache, und de het er nümm chönne witerrede. Är isch gäge Veloständer gschwanket, der Chopf fasch am Boden unge. Mir hei ghört, win er eim Pedau vo sim Belmondo-Töffli mit em Fuess vo däm Bei, wo no besser binang isch gsi, e Kick het ggä, wi ds Töffli ufghüület het und win er aagfahren isch, i ds Zwöi het gschautet und Richtig Gruebestross isch gfahre.

      Der Hofer isch furt gsi, aber mir angere, mir si no hinger em Transit unger em Vordach vom Magazin gstange, stumm und gschocket.

      Oben a üs, uf em Dach vor Wärchstatt, si drü Zimmer gsi, wo me nume vo usse, über ne Betonstäge mit Isegländer erreicht het. I eim vo dene Zimmer het der Primitivo gwohnt gha. Aui hei ueche gluegt und wahrschiinlech hei aui ds Gliiche ddänkt: Das Zimmer bruucht der Primitivo jetz nie meh. Der Benno het es Päckli Brunette Doppufüuter ufgmacht und jedem eini offeriert. Näht nume, näht, näht, i ha no nes Päckli!

      So schnäu chas go, het der Hügu gseit.

      Ke bsungers geischtriiche Spruch, we de grad erfahre hesch, dass e guete Kolleg isch gstorbe. So schnäu chas go. Das isch, we me churz drüber nochedänkt, nid nume nid bsungers geischtriich, das isch sogar e soudummi Platitüde. So schnäu chas go. We der nume das i Sinn chunnt, de seisch vilecht gschider nüt. Und trotzdäm het nim keine richtig bös wöue si, am Hügu. I somne Momänt darfsch ou mou öppis uselo, wo nid wahnsinnig schlau isch. Für was gubs de d Floskle süsch? D Floskle gits genau für die Momänten im Läbe, wo me nümm weiss, was sägen, und gliich nid cha schwige. Drum het der Hügu gseit, so schnäu chöngs go.

      Es paar Minute si mer no dörte uf däm Platz umegstange, hinger de Laschtwäge, der Toledo, der Julio, der Lütschu, der Hügu, der Benno, der Kujaani und süsch no nes paar, aber i weiss jetz grad nümm, wär aues. Au zäme hei vom Benno sine Brunette groucht. Kene het meh öppis gseit oder gmacht, nume der Winu, dä het der aut Saurer gwäsche. Är isch der jüngscht vo de Chauffeure gsi und drum het er der öutischt Kipper müesse fahre. Und äbe, gwäsche het me d Laschtwäge jeden Oobe, ou wen öppis Schlimms isch passiert gsi. Nach föif Minute het der Winu der Schluuch abgstöut und mir hei fertig groucht gha.

      Nächär si di meischte ggange. Auso de. I däm Fau. I zie ne mou. Adiö zäme. I go de afe. Häb der Sorg. Gliichfaus. Tschou zäme. Chömet guet hei. Sägen ou söfu. E Gruess. Merci, säg ou eine. Me gseht sech. Ke Seich. Bis morn. Sälü zäme. Hasta mañana, a domani.

      Numen ig bi no bblibe, wöu i no nid ha möge hei go. Bi zum Chef, wo bi de Laschtwägen isch umegschlichen und wahrschiinlech ou a nüt angers het chönne dänke. Ha ne gfrogt, wis passiert sig.

      Der Chef het gseit, är wüss ou nid jedes Detail. Der Bänninger Rölu, der Polier vor Boustöu z Madis, heig nim verzöut, der Primitivo heig der Zimänt, wo aube bir Schalig unger uselouft, am Bode zämegchratzet, churz nach der Mittagspouse. Wahrschiinlech heig er nid gseh, dass ds einte vo dene Schaligselemänt scho glöst sig gsi, auso ke Bundstab meh drinne heig gha. De heig er zum aues gäbig chönne zämeputze dä Stüper furtgno, wo ds Elemänt no gäge d Wang het gstützt. De sig ds Elemänt umkippet und direkt uf e Primitivo gheit. Es heig ne büüchligse z Bode ddrückt und de sig er blockiert gsi vo däm ganze Gwicht. Me nähm aa, är sig mit em Rügge derzue gstange und heig ds Elemänt wäge däm gar nid gseh cho. Es heig nim d Rippi und d Lunge zämeddrückt.

      Bis es öpper gmerkt heig, sig er scho nümm bi Bewusstsii gsi. Si heige ds Elemänt mit em Chran aaglüpft und ihn drunger usezoge. Är heig sogar no schwach Puus gha. Dä Dokter, wo uf e Platz sig cho, heig am Bänninger gseit, me chöng ne vilecht no rette. So heige si de d Ambulanz lo cho und heige ne uf Langetau i ds Spitau bbrocht.

      Tatsächlech sig er dört no churz zue sech cho und heig no öppis gseit zu de Kollege. Es tüeg nim leid für d Umstäng, won er miech. Und är wöu uf ke Fau e Pfarrer, heig er gmacht und schiins no glächlet derzue. Und dass es e richtigen Aafängerfähler sig gsi, dä Stüper wäg z näh, ohni z luege, ob ds Elemänt überhoupt no mit de Bundstäb befeschtiget sig. Das chöm haut dervo, we men i Gedanke nid bir Sach sig. Är heig rächt klar gredt und die, wo derbii sige gsi, heige chönne hoffe, es chöm guet. Aber nächär, nach es paar Minute, sig er lislig und lisliger worde, heig er no chli gröchlet und sig de gstorbe. Innerlech verblüetet, säge si.

      I ha der Chef aagluegt und gfrogt, wär aues bi nim sig gsi, won er gstorben isch. Das wüss är doch nid, het er gseit, das wüss vilecht der Bänninger und worum dass i frogi.

      I wüss säuber nid, worum dass is wöu wüsse, han i gseit, aber wen i würd stärbe, wärs mer scho no wichtig, wär bi mer wär und wär nid.

      Das chasch nid immer useläse.

      Das weiss i scho, aber i meine jetz, wen i chönnt.

      I ha ne Gruess aaddütet und bi gäge ds Tor gloufe.

      Wart schnäu, Charly!, het mer der Chef hingernochegruefe. Gäu, du hesch ne guet kennt?

      I gloube scho.

      Bisch ömu meh aus einisch zue nim cho.

      Är het mi auben iigladen am Samschtig. De het er öppis gchochet und i ha ne chli usgfrogt über d Länder, won er scho isch gsi. Mängisch het er mer ou bim Arbeitsbuech ghoufe oder öppis skizziert, zum Bispüu es Detail vore Sickerleitig. Är het guet chönne zeichne und är het guet chönnen erkläre. Är het ou vüu vo Perschpektive und so Züüg verstange. Vilecht, wen er länger i d Schueu hätt chönne, wär er Architekt worde. Aber das wär ou schad gsi, wöu i ne de nid hätt glehrt kenne. Und nächär sini Art z verzöue! Wen er vo Kanada oder vo Mexiko oder vo Uruguay verzöut het, han i mer aues ganz genau chönne vorstöue, wi wen i e Füum würd luege oder sogar wi wen i säuber dörte wär.

      E guete Muurer, ganz e guete, zueverlässig und exakt. Und en aagnähme Typ. Weisch, ob er Verwandti het?

      I wüsst nüt.

      Het er nie öppis vo Verwandte verzöut?

      Nei, jetz, wo der froget, fauts mer erscht uuf. Vo Fründe vo früecher het er öppen einisch verzöut, aber vo Verwandte nid. I weiss nume, dass er sibezähni isch gsi, wo z Spanie der Bürgerchrieg het aagfange. Und nach em Chrieg isch er uf Frankriich und uf Kanada, nächär uf Mexiko und nächär uf Uruguay. Är het der amerikanisch Kontinänt vo zoberscht bis fasch zungerscht kennt.

      I weiss, i weiss, är isch wit umecho, i ha si Läbeslouf gläse, är isch bau überau gsi.

      Aber jetz chunnt er niene meh häre.

      Der Chef het äuä ds Gfüeu gha, är müess mer no öppis Guets säge, öppis, wo mi chli ufbout.

      Är isch näbe mir gstange und het ou i d Richtig vom Primitivo sim Zimmer gluegt, wi wen er würd hoffe, der aut Spanier chöm plötzlech zur Tür uus und säg, es sig aues gar nid wohr, es göng nim guet. Aber es isch niemer zur Tür uus cho und der Chef het wider mi aagluegt.

      Si rüeme di, Charly. Miechsch di guet, sehr guet. Ou ir Gwärbschueu.

      Seit wär?

      Der Saager Franz. I ha ne geschter am Oobe troffe, z Burgdorf, bire Tagig vom Boumeischterverbang. Mir hei unger angerem ou über di gredt. Är het gseit, sigsch konzentriert, sigsch engaschiert, miechsch nim Fröid.

      Das fröit mi.

      Mi ou. Mi ou.

      Der Saager isch üse Pruefskundlehrer gsi. E diplomierte Boumeischter, het säuber e chliini Boubude gha, aber zwöi Mou ir Wuche het er Schueu ggä. A dene Täg, won er ir Gwärbschueu isch gsi, hei gloub sini Junge d Bude gfüert, het sicher vier oder föif erwachseni Söhn gha, der Saager. Di hei aui öppis mit Bou gmacht, däm sini Söhn, auso Muurer, Zimmermaa, Boumaschinischt, Architekt oder so. Eine vo sine Söhn, der Martin,