12 dni świąt Dasha i Lily. Rachel Cohn

– je lubi. Kocham cię za to, że kochasz moją ciotkę pra­wie tak samo jak ja. Kocham to, że moje życie stało się rado­śniej­sze, pięk­niej­sze i bar­dziej inte­re­su­jące, odkąd jesteś jego czę­ścią. Kocham cię za to, że kie­dyś odpo­wie­dzia­łeś na wezwa­nie czer­wo­nego notat­nika”.

      Dzia­dek żył, ale jakaś część mnie chyba umarła tam­tego dnia, kiedy radość z tego, że naprawdę kogoś kocham, tak bar­dzo zma­lała wraz ze świa­do­mo­ścią, że to uczu­cie nie jest odwza­jem­nione.

      Dash wciąż tego nie powie­dział.

      Ja już ni­gdy potem tego nie powtó­rzy­łam.

      Nie mam mu za złe – naprawdę. Jest dobry, tro­skliwy i wiem, że mnie lubi. Bar­dzo. Choć cza­sami wola­ła­bym, żeby nie wyda­wał się tym aż tak zasko­czony.

      Powie­dzia­łam „Tak bar­dzo cię kocham” i w tam­tej chwili czu­łam to każdą komórką swego ciała, ale kiedy ta chwila minęła nie­odwza­jem­niona, odro­binę zdy­stan­so­wa­łam się od Dasha. Nie mogę go zmu­sić, by czuł coś, czego nie czuje, a nie chcę cier­pieć, pró­bu­jąc, pozwo­li­łam więc, by moja miłość do niego wolno goto­wała się na tyl­nym pal­niku mego serca, a na zewnątrz zamie­rza­łam stać się nie­wy­ma­ga­jąca i bar­dziej swo­bodna.

      Oka­zało się to łatwiej­sze, gdy byłam zajęta. Ostat­nio spę­dza­łam z Dashem tak nie­wiele czasu, że nie­mal prze­stało mnie boleć. Nie pró­bo­wa­łam z pre­me­dy­ta­cją się odko­chać, po pro­stu tak się dzieje. Kiedy nie jestem w szkole, odra­biam zada­nia domowe albo cho­dzę na kursy egza­mi­na­cyjne, tre­ningi piłki noż­nej i mecze, zabie­ram dziadka na fizjo­te­ra­pię, wizyty lekar­skie albo do zna­jo­mych. Robię zakupy i gotuję – rodzice nie mają na to czasu, bo zaczęli nową pracę w szkole i na uczelni. Co prawda już nie miesz­kają za gra­nicą, ale nie czuję spe­cjal­nej róż­nicy – w tak krót­kim cza­sie mamie udało się zna­leźć jedy­nie pół etatu anglistki w col­lege’u w Daleko Stąd na Long Island, a tata pra­cuje jako dyrek­tor w szkole z inter­na­tem w Bóg Jeden Wie Gdzie w Con­nec­ti­cut. Lang­ston pomaga mi przy dziadku, ale w domu robi tyle, ile potra­fią robić faceci, czyli gówno. (Oczy­wi­ście wku­rzam się na sie­bie, gdy nie mogę powstrzy­mać się od prze­kli­na­nia). No i wciąż wypro­wa­dzam psy. Na moje usługi jest taki popyt, że pani Basil E. nazywa mnie teraz Liliową Szyszką, zamiast Lilio­wym Misiem. Tyle się dzieje, że szu­ka­nie czasu na spo­tka­nia z Dashem robi się bar­dziej obo­wiąz­kiem niż rado­ścią.

      Nie ogar­niam.

      Dzie­cinny Liliowy Miś to odle­głe wspo­mnie­nie. Mam wra­że­nie, że w ciągu roku z mło­dziut­kiej szes­nastki zmie­ni­łam się w bar­dzo starą sie­dem­nastkę.

      Byłam tak zajęta, że po kró­lew­sku zmar­no­wa­łam pospiesz­nie szy­ko­wany pre­zent, który chcia­łam dać Dashowi na małym przy­ję­ciu z oka­zji zapa­le­nia lam­pek. Pra­co­wa­łam nad nim od początku roku, ale odło­ży­łam, kiedy zaczęły się kło­poty dziadka. Wes­tchnę­łam, patrząc na jego zmar­twych­wsta­nie tyle mie­sięcy póź­niej. Mój brat się zaśmiał.

      – Nie jest aż tak źle, prawda? – zapy­ta­łam.

      – Jest… – Zbyt długo się wahał. – Uro­czy. – Wło­żył szma­rag­dowy swe­ter przez głowę i pocią­gnął za zwi­sa­jący mate­riał. – Tyle że Dash nosi taki roz­miar jak ja, a swe­ter jest dużo za duży. Chyba że zamie­rzasz wró­cić do naszego dorocz­nego cia­stecz­ko­wego mara­tonu, żeby szybko go pod­tu­czyć?

      Kilka lat temu swe­ter miał być świą­tecz­nym pre­zen­tem dla naszego taty, kupi­li­śmy go w Big&Tall. Nie­no­szony, wciąż leżał w pudełku. Chcia­łam go wyko­rzy­stać ponow­nie, ale czer­wona naszywka z płat­kami śniegu, którą przy­szy­łam z przodu, była nowa. Wyha­fto­wa­łam na niej dwie tur­kawki przy­cup­nięte na gałęzi drzewa. Na brzu­chu lewej wyszy­łam napis DASH, a na pra­wej LILY.

      Kiedy mój brat wło­żył swe­ter, dostrze­głam, jaki popeł­ni­łam błąd. Musia­łam odpruć naszywkę z tur­kaw­kami i przy­mo­co­wać ją na czymś innym, czapce albo sza­liku. Tak naprawdę to tur­kawki nie zasłu­gują wcale na wyszy­cie ich na swe­trze, mimo tak uro­czej i fał­szy­wej nazwy. Byłam bar­dzo roz­cza­ro­wana, gdy się dowie­dzia­łam, że tur­kawki to tak naprawdę przy­jem­nie gru­cha­jące gołę­bie. Wola­ła­bym myśleć, że to uro­cze, bo kocham wszyst­kie zwie­rzęta, ale miesz­kam w Nowym Jorku i wiem: gołę­bie nie są uro­cze. Są upier­dliwe.

      Zde­cy­do­wa­nie nie czuję świą­tecz­nej atmos­fery, skoro iry­tuję się na hała­śliwe ptaki sym­bo­li­zu­jące ten okres roku.

      – Masz rację – powie­dzia­łam Lang­sto­nowi. – Wygląda okrop­nie. Nie mogę go dać Dashowi.

      – Pro­szę, daj go Dashowi – odparł Lang­ston.

      Roz­legł się dzwo­nek do drzwi.

      – Zdej­muj swe­ter – pole­ci­łam. – Goście przy­szli.

      Przej­rza­łam się w lustrze w przed­po­koju i przy­gła­dzi­łam włosy z nadzieją, że wyglą­dam przy­zwo­icie. Mia­łam na sobie ulu­biony bożo­na­ro­dze­niowy strój – zie­loną fil­cową spód­nicę z wyszy­tymi z przodu reni­fe­rami i czer­woną koszulkę z napi­sem NIE TRAĆ WIARY dokoła Świę­tego Miko­łaja. Mie­li­śmy jedze­nie, lampki opla­tały gęste gałę­zie Oscara, zwie­rzęta sie­działy w moim pokoju – ze względu na gości. Święta mogły się zacząć. Czas na magię.

      Zasta­na­wia­łam się, czy za drzwiami stoi ojciec Dasha. Naprawdę sądzi­łam, że jeśli zaczną ze sobą spę­dzać wię­cej czasu, bar­dziej się polu­bią, a nie­wiel­kie, nie­zo­bo­wią­zu­jące przy­ję­cie na roz­po­czę­cie świat to dobra oka­zja, by im w tym pomóc. Naj­pierw zapro­si­łam wczo­raj wie­czo­rem mamę Dasha, ale odmó­wiła, bo miała spo­tka­nie z klien­tem. Dla­tego rano pomy­śla­łam, że zapro­szę tatę Dasha.

      Dla­tego zdzi­wi­łam się, gdy po otwar­ciu drzwi zoba­czy­łam Dasha sto­ją­cego mię­dzy matką i ojcem.

      – Zgad­nij, kogo spo­tka­łem? – zapy­tał.

      Wydaje mi się, że jego rodzice nie prze­by­wali w tym samym pokoju, odkąd Dash był dziec­kiem i musieli zezna­wać w sądzie w trak­cie roz­wodu.

      Dash nie miał impre­zo­wej miny. Jego rodzice też nie.

      W końcu zro­biło się zimno na święta.