Die windvanger. Breyten Breytenbach

iewers hond

      New York, 16 September 2002

      3

      lappesait

      (dis die vuur van bestaan wat die ure vertel)

      1

      eers kom die wind

      die voël die vis die boom

      die kind (die wind)

      en ’n begin van woorde

      wat kleuterkleure aan geheue bind

      met ’n lint van klanke

      die sterwe kom uit die lyf

      soos getye tyd gestoot

      deur ’n larwe-lewe van sterre en sinne

      gestring aan wat om die oog

      se einders knetter en brand

      die verstrengelde voël die vaste vis

      die ketter die kindse kind

      die asem weemoed

      die hand ’n blinde hond

      snoep-snoet teen die bederfenis

      van soet wind

      2

      onthou

      grootwind

      kom en waai alles weg

      die dakke en skoorstene met pluime vonke

      en vensters met hulle spieëlruimte van strate en tuine

      die dogtertjies se poppe swem swaar gerok in leivore

      selfs die bloederige lyk opgehang in die solder

      kry vlerke

      totdat die stad van konkel en koggel en kul

      wat die mense gebou het

      platgevee is

      en op die land word bome sidderend ontwortel

      hegte en heinings raak afwesig

      voëls stort as winterknalle uit die hemel

      en wolke verdwyn soos rokke rook

      agter die dun en bitter einder

      net die opskryfhand bly klou aan papier

      wil alles weg kan laat

      sodat slegs die onsigbare

      gedig bly hang

      gekleef aan die eie gewig

      van ’n wind woorde