Eens begeerd. Блейк Пирс

veel te goed bekeken. Om hem te vangen, was ze undercover gegaan. Ze deed zich voor als een toerist op de Dunes Beach Boardwalk en huurde hem in om haar portret te tekenen. Terwijl hij werkte, had hij haar overspoeld met bloemrijke vleierij en haar verteld dat zij de mooiste vrouw was die hij in lange tijd had getekend.

      Ze wist toen meteen dat ze zijn volgende beoogde slachtoffer was. Die avond diende ze als lokaas om hem naar buiten te lokken, zodat hij haar op het strand kon stalken. Toen hij haar probeerde aan te vallen, hadden backup agenten geen moeite om hem te vangen.

      Zijn gevangenneming was vrij onopvallend geweest. De ontdekking van hoe hij zijn slachtoffers in stukken had gesneden en in zijn vriezer had bewaard, was een andere zaak. Erbij zijn toen de vriezer werd geopend was een van de meest schrijnende momenten uit Riley's carrière. Ze heeft nog steeds medelijden met de families van de slachtoffers - Gail was één van hen - omdat ze hun in stukken gehakte vrouwen, dochters en zussen moesten identificeren....

      "Te mooi om te leven", noemde hij ze.

      Riley liepen de rillingen langs de rug in het besef dat zij een van de vrouwen was die hij zo had gezien. Ze had zichzelf nooit als mooi gezien, en mannen - zelfs haar ex-man, Ryan, vertelde haar zelden dat ze dat was. Caldwell was een grimmige en vreselijke uitzondering.

      Wat betekende het, vroeg ze zich af, dat een pathologisch monster haar zo mooi had gevonden? Herkende hij iets in haar dat net zo monsterlijk was als hij? Een paar jaar na zijn proces en zijn veroordeling had ze nachtmerries gehad over zijn bewonderende ogen, zijn honingzoete woorden en zijn vriezer vol lichaamsdelen.

      Het executieteam had Caldwell op de executie-brancard gezet, de handboeien en kettingen verwijderd, zijn sandalen uitgetrokken en hem op zijn plaats vastgebonden. Ze bevestigden hem met leren banden: twee over zijn borst, twee om zijn benen vast te houden, twee om zijn enkels en twee om zijn polsen. Zijn blote voeten waren naar het raam gekeerd. Het was moeilijk om zijn gezicht te zien.

      Plotseling sloten de gordijnen van de ramen van de kijkkamer. Riley begreep dat dit was om de fase van de executie te verbergen waarin er iets mis zou kunnen gaan – dat wil zeggen, het team zou problemen kunnen hebben met het vinden van een geschikte ader. Toch vond ze het vreemd. De mensen in beide kijkzalen stonden op het punt Caldwell te zien sterven, maar ze mochten niet getuige zijn van het alledaagse inbrengen van de naalden. De gordijnen zwaaiden een beetje, blijkbaar door de aanraking van een van de teamleden die zich aan de andere kant bewoog.

      Toen de gordijnen weer opengingen, waren de infuuslijnen op hun plaats en liepen van de armen van de gevangene door gaten in de blauwe plastic gordijnen. Sommige leden van het executieteam hadden zich achter die gordijnen teruggetrokken, waar ze de dodelijke medicatie zouden toedienen.

      Een man hield de rode telefoonhoorn vast, klaar om een oproep te ontvangen die zeker nooit zou komen. Een ander sprak met Caldwell, zijn woorden een nauwelijks hoorbaar gekraak over het slechte geluidssysteem. Hij vroeg Caldwell of hij nog laatste woorden had.

      De reactie van Caldwell daarentegen was verrassend duidelijk.

      "Is Agent Paige hier?" vroeg hij.

      Zijn woorden gaven Riley een schok.

      De ambtenaar antwoordde niet. Het was geen vraag waar Caldwell recht op had.

      Na een gespannen stilte, sprak Caldwell opnieuw.

      "Vertel Agent Paige dat ik wou dat mijn kunst haar recht had kunnen doen.”

      Hoewel Riley zijn gezicht niet duidelijk kon zien, dacht ze dat ze hem hoorde lachen.

      "Dat is alles," zei hij. "Ik ben er klaar voor.”

      Riley werd overspoeld door woede, afschuw en verwarring. Dit was het laatste wat ze had verwacht. Derrick Caldwell had ervoor gekozen om zijn laatste momenten van zijn leven aan haar te besteden. En zittend hier achter dit onbreekbare schild van glas, was ze hulpeloos om er iets aan te doen.

      Zij had hem voor het gerecht gebracht, maar uiteindelijk had hij een vreemde, zieke vorm van wraak bereikt.

      Ze voelde dat Gail's kleine hand haar eigen hand vastrgeep.

      Mijn God, dacht Riley. Ze troost me.

      Riley vocht tegen een golf van misselijkheid.

      Caldwell zei nog één ding.

      "Zal ik iets voelen als het begint?”

      Ook hier kreeg hij geen antwoord op. Riley kon vloeistof zien bewegen door de transparante infuusbuisjes. Caldwell haalde enkele malen diep adem en leek in slaap te vallen. Zijn linkervoet trilde een paar keer en viel toen stil.

      Na een moment kneep een van de bewakers in beide voeten en kreeg geen reactie. Het leek een eigenaardig gebaar. Maar Riley realiseerde zich dat de bewaker aan het controleren was om er zeker van te zijn dat het kalmeermiddel werkte en dat Caldwell volledig bewusteloos was.

      De bewaker riep iets onhoorbaars naar de mensen achter het gordijn. Riley zag opnieuw een vloeistofstroom door de infuusbuisjes stromen. Ze wist dat een tweede medicijn zijn longen aan het stoppen was. Over een tijdje zou een derde medicijn zijn hart stoppen.

      Terwijl Caldwell's ademhaling vertraagde, dacht Riley na over waar ze naar keek. Hoe was dit anders dan de keren dat ze zelf dodelijk geweld had gebruikt? In het kader van haar functie had ze verschillende moordenaars gedood.

      Maar dit was niet als een van die andere doden. Dit was bizar gecontroleerd, schoon, klinisch, onberispelijk. Het leek onverklaarbaar verkeerd. Irrationeel gezien, dacht Riley dat ze....

      Ik had het niet zover moeten laten komen.

      Ze wist dat ze het mis had, dat ze Caldwell's vrees professioneel en volgens het boekje had uitgevoerd. Maar toch dacht ze....

      Ik had hem zelf moeten doden.

      Gail hield Riley's hand gestaag vast voor tien lange minuten. Uiteindelijk zei de ambtenaar naast Caldwell iets dat Riley niet kon horen.

      De bewaker stapte achter het gordijn vandaan en sprak met een duidelijke stem die voor alle getuigen begrijpelijk was.

      "Het vonnis werd met succes uitgevoerd om 9:07 uur 's morgens."

      Daarna gingen de gordijnen voor het raam weer dicht. De getuigen hadden alles gezien wat ze moesten zien. De bewakers kwamen de kamer binnen en drongen er bij iedereen op aan om zo snel mogelijk te vertrekken.

      Toen de groep de gang inliep, greep Gail Riley's hand weer vast.

      "Het spijt me dat hij zei wat hij zei," zei Gail tegen haar.

      Riley was geschrokken. Hoe kan Gail zich zorgen maken over Riley's gevoelens in een tijd als deze, waarin de moordenaar van haar eigen dochter eindelijk terecht was gesteld?

      "Hoe gaat het met je, Gail?" vroeg ze toen ze snel naar de uitgang liepen.

      Gail liep even in stilte mee. Haar uitdrukking leek volledig blanco.

      "Het is gebeurd," zei ze eindelijk, haar stem gevoelloos en koud. "Het is klaar.”

      In een oogwenk stapten ze naar buiten in het ochtendlicht. Riley kon twee mensenmassa's aan de overkant van de straat zien, die elk van elkaar weggerukt waren en streng gecontroleerd werden door de politie. Aan de ene kant waren er mensen die zich verzameld hadden om de executie toe te juichen, met verachtelijke borden, waarvan sommige godslasterlijk en obsceen waren. Ze waren begrijpelijkerwijs jubelend. Aan de andere kant waren er tegenstanders van de doodstraf met hun eigen borden. Ze waren hier de hele nacht buiten geweest met een wake bij kaarslicht. Ze waren veel ingetogener.

      Riley ontdekte dat ze voor geen van beide groepen sympathie kon opbrengen. Deze mensen waren hier voor zichzelf, om hun verontwaardiging en rechtvaardigheid in het openbaar te tonen, uit pure zelfgenoegzaamheid. Wat haar betreft hadden ze hier niet mogen zijn- niet tussen de mensen wier pijn en verdriet maar al te reëel waren.

      Tussen de ingang en de menigte bevond zich een zwerm verslaggevers, met in de buurt mediatrucks. Terwijl Riley onder hen waadde, rende een vrouw met een microfoon en een cameraman achter haar aan.

      "Agent Paige? Bent