Eens begeerd. Блейк Пирс

was Riley's beurt om te zwijgen. Ze wist niet wat het probleem was. Daarom was ze hier.

      "Ik neem aan dat je ergens bang voor bent," zei Mike.

      Riley slikte hard. Dat was het. Ze was bang. Ze weigerde het toe te geven, zelfs voor zichzelf. Maar nu zou Mike haar erover laten praten.

      "Dus waar ben je bang voor?" vroeg Mike. "Je zei dat je een aantal nachtmerries had.”

      Riley zei nog steeds niets.

      "Dit moet een deel van je PTSS-probleem zijn," zei Mike. "Heb je nog steeds die flashbacks?”

      Riley had deze vraag al verwacht. Mike had immers meer dan wie dan ook gedaan om haar door het trauma van een bijzonder vreselijke ervaring heen te helpen.

      Ze leunde haar hoofd achterover op de stoel en sloot haar ogen. Ze zat weer even in Peterson's donkere kooi en hij bedreigde haar met een propaanvlam. Maandenlang nadat Peterson haar gevangen had gehouden, was die herinnering voortdurend in haar hoofd gedrongen.

      Maar toen had ze Peterson opgespoord en hem zelf gedood. Sterker nog, ze hem tot levenloze pulp geslagen.

      Als dat geen afsluiting is, weet ik niet wat wel, dacht ze.

      Nu leken de herinneringen onpersoonlijk, alsof ze het verhaal van iemand anders aan het ontvouwen was.

      "Het gaat beter met me," zei Riley. "Ze zijn korter en komen veel minder vaak voor.”

      "Hoe zit het met je dochter?”

      De vraag sneed Riley als een mes. Ze voelde een echo van de afschuw die ze had ervaren toen Peterson April gevangen had genomen. Ze kon April’s hulpkreten door haar hersenen horen rinkelen.

      "Ik denk dat ik daar nog niet overheen ben," zei ze. "Ik word wakker uit angst dat ze weer is meegenomen. Ik moet naar haar slaapkamer gaan om er zeker van te zijn dat ze er is en dat ze in orde is en slaapt.”

      "Is dat de reden waarom je geen zaak meer wilt aannemen?”

      Riley huiverde diep. "Ik wil haar zoiets niet nog een keer laten meemaken.”

      "Dat is geen antwoord op mijn vraag.”

      "Nee, dat klopt," zei Riley.

      Opnieuw werd het stil.

      "Ik heb het gevoel dat er meer aan de hand is," zei Mike. "Wat geeft je nog meer nachtmerries? Wat houdt je 's nachts nog meer wakker?”

      Met een schok kwam er een sluimerende nachtmerrie in haar op, een schrikaanjagende angst kwam naar boven.

      Ja, er was nog meer.

      Zelfs met haar ogen wijd open, kon ze zijn gezicht zien - Eugene Fisk's baby-achtige, grotesk onschuldig uitziende gezicht met zijn kleine, kraalvormige ogen. Riley had diep in die ogen gekeken tijdens hun dodelijke confrontatie.

      De moordenaar had Lucy Vargas met een scheermes op haar keel vastgehouden. Op dat moment onderzocht Riley haar vreselijkste angsten. Ze had over de kettingen gepraat - de kettingen waarvan hij dacht dat ze met hem praatten, die hem dwongen tot het plegen van moord na moord, het ketenen van vrouwen en het doorsnijden van hun keel.

      "De ketens willen niet dat je deze vrouw meeneemt," had Riley hem verteld. "Ze is niet wat ze nodig hebben. Je weet wat de ketens willen dat je in plaats daarvan doet.”

      Zijn ogen glinsterend van de tranen, knikte hij in overeenstemming. Vervolgens had hij zichzelf dezelfde dood toegebracht die hij zijn slachtoffers had toegebracht.

      Hij sneed zijn eigen keel door vlak voor Riley's ogen.

      En nu, zittend hier in het kantoor van Mike Nevins, stikte Riley bijna in haar eigen verschrikking.

      "Ik heb Eugene vermoord," zei ze naar lucht happend.

      "De kettingmoordenaar, bedoel je. Nou, hij was niet de eerste man die je hebt gedood.”

      Het was waar: ze had een aantal keer dodelijk geweld gebruikt. Maar met Eugene was het heel anders geweest. Ze had vaak aan zijn dood gedacht, maar ze had er nog nooit met iemand over gesproken.

      "Ik gebruikte geen pistool, of steen, of mijn eigen vuisten," zei ze. "Ik doodde hem met begrip, met empathie. Mijn eigen geest is een dodelijk wapen. Dat heb ik nooit eerder geweten. Het beangstigt me, Mike.”

      Mike knikte sympathiek. "Weet je wat Nietzsche zei over te lang in een afgrond kijken," zei hij.

      "De afgrond kijkt ook naar jou," zei Riley, en maakte het bekende gezegde af. "Maar ik heb veel meer gedaan dan in een afgrond kijken.... Ik heb er praktisch gewoond. Ik voel me daar bijna op mijn gemak. Het is als een tweede huis. Het maakt me doodsbang, Mike. Een dezer dagen ga ik misschien die afgrond in en kom ik er nooit meer uit. En wie weet wie ik zou kunnen kwetsen of doden.”

      "Nou, dan," zei Mike, achterover leunend in zijn stoel. "Misschien komen we ergens.”

      Riley was er niet zo zeker van. En ze voelde zich niet dichter bij het nemen van een beslissing.

      *

      Toen Riley een tijdje later door haar voordeur liep, kwam April de trap af galopperen om haar te ontmoeten.

      "Oh, mam, je moet me helpen! Kom op!”

      Riley volgde April de trap op naar haar slaapkamer. Een koffer lag open op haar bed en de kleren lagen er omheen verspreid.

      "Ik weet niet wat ik moet inpakken!" zei April. "Ik heb dit nog nooit eerder hoeven doen!”

      Glimlachend over de gemengde paniek en opwinding van haar dochter, ging Riley aan de slag om haar te helpen haar spullen bij elkaar te pakken. April zou morgenochtend vertrekken op een schoolreisje, een week in het nabijgelegen Washington, DC. Ze zou met een groep gevorderde Amerikaanse geschiedenisstudenten en hun docenten gaan.

      Toen Riley de formulieren had ondertekend en de extra kosten voor de reis had betaald, had ze er al enige bedenkingen bij gehad. Peterson had April gevangen gehouden in Washington, en hoewel dat ver weg was geweest aan de rand van de stad, was Riley bezorgd dat de reis het trauma naar boven zou kunnen laten komen. Maar april leek het zowel academisch als emotioneel erg goed te doen. En de reis was een geweldige kans.

      Toen zij en April elkaar lichtmoedig plaagden over wat ze moest inpakken, realiseerde Riley zich dat ze plezier had. Die afgrond waar zij en Mike het een tijdje geleden over hadden, leek ver weg. Ze had nog steeds een leven buiten die afgrond. Het was een goed leven, en wat ze ook besloot te doen, ze was vastbesloten dit te behouden.

      Terwijl ze spullen aan het sorteren waren, stapte Gabriela de kamer binnen.

      "Señora Riley, mijn taxi kan hier elk moment zijn," zei ze lachend. "Ik heb ingepakt en ben klaar. Mijn spullen staan bij de deur.”

      Riley was bijna vergeten dat Gabriela wegging. Omdat April zou weggaan, had Gabriela om verlof gevraagd om familieleden in Tennessee te bezoeken. Riley had er vrolijk mee ingestemd.

      Riley omhelsde Gabriela en zei: "Buen viaje.”

      Gabriela's glimlach vervaagde een beetje, en ze voegde eraan toe: "M preocupo.”

      "Maak je je zorgen?" vroeg Riley verrast. "Waar maak je je zorgen over, Gabriela?”

      "Jou," zei Gabriela. "Je zult helemaal alleen zijn in dit nieuwe huis....”

      Riley lachte een beetje. "Maak je geen zorgen, ik kan voor mezelf zorgen.”

      "Maar je bent niet meer sola geweest sinds er zoveel slechte dingen zijn gebeurd," zei Gabriela. "Ik maak me zorgen.”

      Gabriela's woorden zetten Riley aan het denken. Wat ze zei was waar. Sinds de beproeving met Peterson, was tenminste April altijd bij jaar. Kon er een donkere en angstaanjagende leegte ontstaan in haar nieuwe huis? Was de afgrond nu al aan het gapen?

      "Het komt wel goed," zei Riley. "Geniet van de tijd met je familie.”

      Gabriela grijnsde en overhandigde Riley een envelop. "Dit lag in de brievenbus," zei ze.

      Gabriela omhelsde April, knuffelde