Eens begeerd. Блейк Пирс

ja, hij herinnerde het zich. Nanette.

      Hij had toen al vermoed dat Nanette misschien niet haar echte naam was. Nu zou hij er nooit meer achter komen. In zijn hart wist hij dat haar dood geen ongeluk was. Niet echt. Hij was van plan om het te doen. En zijn geweten was onbevlekt. Hij was er klaar voor om het weer te doen.

      Degene die zichzelf Chiffon noemde, naderde ongeveer een half blok verderop, gekleed in een gele top en een nauwelijks bestaande rok, wankelend in de richting van de sportschool op onmogelijk hoge hakken, terwijl ze aan het praten was op haar mobiele telefoon.

      Hij wilde echt weten of Chiffon haar echte naam was. Hun enige eerdere professionele ontmoeting was een mislukking - haar fout, dat was het zeker, niet die van hem. Iets aan haar had hem afgeschrikt.

      Hij wist heel goed dat ze ouder was dan ze beweerde te zijn. Het was meer dan alleen haar lichaam, zelfs tienerhoeren hadden zwangerschapsstriemen van de bevalling. En het waren niet de lijnen in haar gezicht. Hoeren worden sneller ouder dan andere vrouwen die hij kende.

      Hij kon zijn vinger er niet op leggen. Maar er was genoeg over haar dat hem verbijsterde. Ze toonde een bepaald soort nep-meisjesachtig enthousiasme dat niet het kenmerk was van een echte professional - zelfs niet van een beginner.

      Ze giechelde te veel, zoals een kind dat een spelletje speelt. Ze was te gretig. En vreemd genoeg vermoedde hij dat ze haar werk echt leuk vond.

      Een hoer die echt van seks houdt, dacht hij, terwijl hij haar dichterbij zag komen. Wie heeft er ooit van zoiets gehoord?

      Eerlijk gezegd vond hij dit een afknapper.

      Nou, hij was er tenminste zeker van dat ze geen undercover agent was. Dat zou hij in een fractie van een seconde hebben opgepikt.

      Toen ze dicht genoeg bij hem kwam om hem te kunnen zien, toeterde hij op zijn autotoeter. Ze stopte even met telefoneren en keek zijn kant op, terwijl ze haar ogen beschermde tegen het ochtendzonnetje. Toen ze zag wie het was, zwaaide ze en glimlachte - een glimlach die voor de hele wereld oprecht leek.

      Toen liep ze via de achterkant van de sportschool naar de "service-ingang". Hij realiseerde zich dat ze waarschijnlijk een afspraak had om in het bordeel te blijven. Hoe dan ook, hij zou haar op een andere dag inhuren, wanneer hij in de stemming was voor een bepaald soort plezier. Ondertussen waren er genoeg andere hoeren in de buurt.

      Hij herinnerde zich hoe het tussen hen was afgelopen de vorige keer. Ze was vrolijk en goedmoedig en verontschuldigend.

      "Kom terug wanneer je maar wil," had ze hem verteld. "Het zal de volgende keer beter gaan. De vonken zullen eraf spatten. Het zal echt spannend worden.”

      "Oh, Chiffon," mompelde hij hardop tegen zichzelf. "Je hebt geen idee....”

      Hoofdstuk vier

      Geweerschoten vuurde rondom Riley. Links van haar hoorde ze de luidruchtige barsten van pistolen. Rechts van haar hoorde ze zwaardere wapens – knallen van aanvalsgeweren en staccato gespuit van machinepistolen.

      Te midden van het geraas trok ze haar Glock-handvuurwapen uit haar heupholster, boog naar voren en schoot zes rondes af. Ze stond op in een knielende positie en schoot drie rondes. Ze ging staan en vuurde zes rondes af, en knielde uiteindelijk en vuurde anog drie rondes af met haar linkerhand.

      Ze stond op en plaatse haar wapen terug in haar holster, stapte toen terug van de vuurlinie en trok haar oorbeschermers en oogbeschermers eraf. Het doelwit met de flesvormige omtrek stond vijfentwintig meter verderop. Zelfs vanaf deze afstand kon ze zien dat ze al haar schoten mooi bij elkaar had gegroepeerd. In de aangrenzende stroken hadden de stagiairs van de FBI Academy hun oefening voortgezet onder begeleiding van hun instructeur.

      Het was een tijdje geleden dat Riley een wapen had afgevuurd, ook al was ze altijd gewapend op het werk. Ze had deze strook op de schietbaan van de FBI Academy gereserveerd voor enkele schietoefeningen en, zoals altijd, was er iets bevredigend aan de krachtige terugslag van het wapen, de rauwe kracht ervan.

      Ze hoorde een stem achter haar.

      "Een beetje ouderwets, nietwaar?”

      Ze draaide zich om en zag Special Agent Bill Jeffreys in de buurt staan, grijnzend. Ze glimlachte terug. Riley wist precies wat hij bedoelde met 'ouderwets'. "Een paar jaar geleden had de FBI de live-fire regels voor de pistoolkwalificatie veranderd. Vuren vanuit een buikligging was een onderdeel van de oude doenwijze, maar dit was niet langer vereist. Nu werd meer nadruk gelegd op het afvuren op doelen van dichtbij, tussen de drie en zeven meter. Dat werd aangevuld met de virtualrealiteitsinstallatie, waar agenten in scenario's met gewapende confrontaties in de nabije omgeving werden ondergedompeld. En de agenten in training gingen ook door de beruchte Hogan's Alley, een tien hectare grote, bespottelijke stad waar ze imitatieterroristen met paintballpistolen bestreden.

      "Soms vind ik het leuk om ouderwets te zijn," zei ze. "Ik denk dat ik op een dag misschien wel dodelijk geweld op afstand moet gebruiken.”

      Uit eigen ervaring wist Riley dat het echte werk bijna altijd van dichtbij en persoonlijk was, en vaak onverwacht. Sterker nog, in twee recente zaken had ze zelfs met de hand moeten vechten. Ze had een aanvaller gedood met zijn eigen mes en een andere met een willekeurige steen.

      "Denk je dat dit deze kinderen voorbereidt op het echte werk?" vroeg Bill, knikkend naar de stagiairs die nu klaar waren en die de schietbaan verlieten.

      "Niet echt," zei Riley. "In VR accepteren je hersenen het scenario als echt, maar er is geen dreigend gevaar, geen pijn, geen woede om te controleren. Iets binnenin weet altijd dat er geen kans is om gedood te worden.”

      "Juist," zei Bill. "Ze zullen zelf moeten ontdekken hoe het echt is, net zoals we dat een aantal jaren geleden hebben gedaan.”

      Riley wierp een zijwaartse blik op hem toen ze verder van de vuurlinie afweken.

      Net als zij, was hij veertig jaar oud met een vleugje grijs in zijn donkere haar. Ze vroeg zich af wat het betekende dat ze hem mentaal vergeleek met haar slankere, kleinere buurman.

      Wat was zijn naam?, vroeg ze zichzelf af. Oh, ja-Blaine.

      Blaine zag er goed uit, maar ze wist niet zeker of hij tegen Bill op kon. Bill was groot, sterk en heel aantrekkelijk.

      "Wat brengt jou hier?" vroeg ze.

      "Ik hoorde dat je hier zou zijn," zei hij.

      Riley keek hem ongemakkelijk aan. Dit was waarschijnlijk niet alleen een vriendelijk bezoek. Aan zijn uitdrukking te zien, ontdekte ze dat hij nog niet klaar was om haar te vertellen wat hij wilde.

      Bill zei, "Als je de hele oefening wilt doen, zal ik tijd voor je vrijhouden.”

      "Dat zou ik op prijs stellen", zei Riley.

      Ze verplaatsten zich naar een apart deel van de schietbaan, waar ze niet het risico liep om te worden geraakt door verdwaalde kogels van de stagiairs.

      Terwijl Bill een timer bediende, doorliep Riley alle stadia van de FBI-kwalificatiecursus, waarbij ze van drie meter afstand op het doel schoot, dan vijf meter, dan zeven, dan vijftien. De vijfde en laatste etappe was het enige deel dat ze het minst uitdagend vond – schieten op vijfentwintig meter afstand van achter een barricade.

      Toen ze klaar was, trok Riley haar hoofddeksel af. Zij en Bill liepen naar het doelwit en controleerden haar werk. Alle inslagsporen waren mooi bij elkaar gegroepeerd.

      "Honderd procent, een perfecte score," zei Bill.

      "Dat is ook maar beter zo," zei Riley. Ze zou het vreselijk vinden als ze roestig zou zijn geworden.

      Bill wees naar de aarden backstop achter het doelwit.

      "Een beetje surrealistisch, hè?" zei hij.

      Verschillende witstaartherten graasden tevreden op de top van de heuvel. Ze hadden zich daar verzameld terwijl ze schoot. Ze waren binnen handbereik, zelfs met haar pistool. Maar ze hadden geen enkele last van alle duizenden kogels die tegen de doelen aan kletterden, net onder de hoge heuvelrug