Eens begeerd. Блейк Пирс

van het lichaam, bedoel ik. Waarom heeft de moordenaar niet nog wat meer moeite gedaan? Een zoetwatermeer is perfect om zich te ontdoen van een lichaam. Lijken zinken en vergaan snel in zoet water. Tuurlijk, ze kunnen later weer opduiken door zwelling en gassen. Maar genoeg stenen in de zak zouden dat probleem oplossen. Waarom haar in ondiep water laten liggen?”

      "Ik denk dat het aan ons is om dat uit te zoeken," zei Bill.

      Bill bracht verschillende andere foto's van de plaats delict naar voren, maar ze vertelden Riley niet veel.

      "Dus wat denk jij ervan?" zei ze. "Hebben we te maken met een seriemoordenaar of niet?”

      Bill fronste zijn wenkbrouwen terwijl hij diep in gedachten was.

      "Ik weet het niet," zei hij. "Echt, we kijken alleen maar naar een enkele vermoorde prostituee. Natuurlijk, ook andere prostituees zijn verdwenen in Phoenix. Maar dat is niets nieuws. Dat gebeurt regelmatig in elke grote stad in het land.”

      Het woord "regelmatig" raakte een gevoelige snaar bij Riley. Hoe kan de voortdurende verdwijning van een bepaalde groep vrouwen als "regel" worden beschouwd? Toch wist ze dat wat Bill zei waar was.

      "Toen Meredith belde, liet hij het dringend klinken," zei ze. "En nu geeft hij ons zelfs een VIP-behandeling, en vliegt hij ons er direct naartoe met een BAU-jet. "Ze dacht even terug. "Zijn exacte woorden waren dat zijn vriend wilde dat we het zouden onderzoeken als het werk van een seriemoordenaar. Maar je klinkt alsof niemand er zeker van is dat het een seriemoordenaar is.”

      Bill haalde zijn schouders op. "Misschien niet. Maar Meredith lijkt heel close te zijn met Nancy Holbrook's broer, Garrett Holbrook.”

      "Ja," zei Riley. "Hij vertelde me dat ze samen naar de academie gingen. Maar er is hier iets raars aan de hand.”

      Bill ging er niet tegen in. Riley leunde achterover in haar stoel en overwoog de situatie. Het leek vrij duidelijk dat Meredith de FBI-regels aan het buigen was als een gunst voor een vriend. Dat was helemaal niet typisch voor Meredith.

      Maar dit deed haar niet minder aan haar baas denken. Eigenlijk bewonderde ze zijn toewijding aan zijn vriend. Ze vroeg zich af....

      Is er iemand voor wie ik de regels zou buigen? Bill, misschien?

      Hij was in de loop der jaren meer dan een partner geweest, en zelfs meer dan een vriend. Toch was Riley er niet zeker van. En dat maakte haar benieuwd hoe close ze zich tegenwoordig bij haar collega's voelde, inclusief Bill?

      Maar het leek niet zinnig om er nu over na te denken. Riley sloot haar ogen en ging slapen.

      *

      Het was een stralende zonnige dag toen ze in Phoenix landden.

      Toen ze uit de jet stapten, gaf Bill haar een duwtje en zei, "Wauw, geweldig weer. Misschien krijgen we tenminste een kleine vakantie uit deze reis.”

      Op de een of andere manier betwijfelde Riley of het wel leuk zou worden. Het was lang geleden dat ze een echte vakantie had genomen. Haar laatste poging tot een uitstapje in New York met April was onderbroken door de gebruikelijke moord en chaos die zo'n groot deel van haar leven in beslag nam.

      Een dezer dagen, moet ik wat echte rust krijgen, dacht ze.

      Een jonge lokale agent ontmoette ze in het vliegtuig en reed ze naar het FBI-kantoor van Phoenix, een opvallend nieuw en modern gebouw. Toen hij de auto naar de parkeerplaats van het Bureau reed, zei hij, "Cool design, nietwaar? Won zelfs een of andere priijs. Kun je raden waar het op moet lijken?”

      Riley keek naar de gevel. Het waren allemaal lange rechthoeken en smalle verticale ramen. Alles was zorgvuldig geplaatst en het patroon leek vertrouwd. Ze stopte en staarde er even naar.

      "DNA-sequentiebepaling?" vroeg ze.

      "Ja," zei de agent. "Maar ik wed dat je niet kunt raden hoe het rotsdoolhof daar van bovenaf eruitziet.”

      Maar ze liepen het gebouw binnen voordat Riley of Bill een gokje konden wagen. Binnen zag Riley het DNA-motief herhaald worden in de scherp gevormde vloertegels. De agent leidde hen tussen streng ogende horizontale muren en scheidingswanden door tot ze het kantoor van Special Agent in Charge Elgin Morley bereikten en liet ze daar achter.

      Riley en Bill stelden zich voor aan Morley, een kleine, nerdachtige man van in de vijftig met een dikke zwarte snor en een ronde bril. Een andere man wachtte hen op in het kantoor. Hij was in de veertig, lang, uitgemergeld en met een licht gebogen rig. Riley dacht dat hij er moe en depressief uitzag.

      Morley zei, "Agenten Paige en Jeffreys, ik wil jullie voorstellen aan Agent Garrett Holbrook. Zijn zus was het slachtoffer dat werd gevonden in Nimbo Lake.”

      Handen werden geschud en de vier agenten gingen zitten om te praten.

      "Bedankt voor jullie komst," zei Holbrook. "Dit hele gebeuren is behoorlijk overweldigend geweest.”

      "Vertel ons over je zus," zei Riley.

      "Ik kan je niet veel vertellen," zei Holbrook. "Ik kan niet zeggen dat ik haar goed kende. Ze was mijn halfzusje. Mijn vader was een flirtende eikel, liet mijn moeder achter en kreeg kinderen met drie verschillende vrouwen. Nancy was vijftien jaar jonger dan ik. We hadden in de loop der jaren nauwelijks contact.”

      Hij staarde een momentje leeg naar de vloer, met zijn vingers die verstrooid aan de arm van zijn stoel plukten. Toen zei hij zonder op te kijken, "De laatste keer dat ik van haar hoorde, had ze een kantoorbaan en volgde ze lessen op een gemeenschapscollege. Dat was een paar jaar geleden. Ik was geschokt toen ik ontdekte wat er van haar geworden was. Ik had geen idee.”

      Toen werd hij stil. Riley dacht dat hij eruit zag alsof hij iets had verzwegen, maar ze zei tegen zichzelf dat dat misschien wel het enige was wat de man wist. Want wat kan Riley zeggen over haar eigen oudere zus als iemand haar vraagt? Zij en Wendy hadden al zo lang geen contact meer met elkaar dat ze net zo goed geen zusjes meer konden zijn.

      Toch voelde ze iets meer dan verdriet in Holbrook’s houding. Ze vond het vreemd.

      Morley stelde voor dat Riley en Bill met hem meegaan naar de forensische pathologie, waar ze het lichaam konden bekijken. Holbrook knikte en zei dat hij in zijn kantoor zou zijn.

      Toen ze de Agent in Charge door de gang volgden, vroeg Bill, "Agent Morley, welke reden is er om te denken dat we te maken hebben met een seriemoordenaar?”

      Morley schudde zijn hoofd. "Ik weet niet zeker of we een goede reden hebben," zei hij. "Maar toen Garrett erachter kwam dat Nancy was overleden, weigerde hij het met rust te laten. Hij is een van onze beste agenten, en ik heb geprobeerd hem te helpen. Hij probeerde zijn eigen onderzoek op gang te brengen, maar kwam niet verder. De waarheid is, dat hij deze hele tijd zichzelf niet meer was.”

      Riley had zeker gemerkt dat Garrett vreselijk onrustig leek. Misschien iets meer dan een doorgewinterde agent zou zijn, zelfs na de dood van een familielid. Hij had duidelijk gemaakt dat ze niet close waren.

      Morley leidde Riley en Bill naar de Forensische Pathologie van het gebouw, waar hij hen introduceerde bij de teamleider, Dr. Rachel Fowler. De patholoog trok de koelcel open waar Nancy Holbrook's lichaam werd bewaard.

      Riley huiverde een beetje bij de bekende geur van ontbinding, ook al was de geur nog niet erg sterk. Ze zag dat de vrouw klein was en erg mager.

      "Ze lag nog niet lang in het water," zei Fowler. "De huid begon net te rimpelen toen ze werd gevonden.”

      Dr. Fowler wees naar haar polsen.

      "Je kunt wondern van touw zien. Het lijkt erop dat ze vastgebonden was toen ze vermoord werd.”

      Riley zag verhoogde vlekken op de kromming van de arm van het lijk.

      "Dit lijkt op sporen", zei Riley.

      "Juist. Ze gebruikte heroïne. Ik denk dat ze serieus verslaafd aan het raken was.”

      Het leek voor Riley alsof de vrouw anorexia had gehad, en dat leek in overeenstemming met Fowlers verslavingstheorie.

      "Dit soort verslaving lijkt niet op zijn