Eens begeerd. Блейк Пирс

haar taxi.

      "Wat is er, mam?" vroeg April.

      "Ik weet het niet," zei Riley. "Het komt niet van de post.”

      Ze scheurde de envelop open en vond een plastic kaartje binnenin. Decoratieve letters op de kaart verkondigden "Blaine's Grill". Daaronder las ze hardop voor, "Diner voor twee."

      "Ik denk dat het een cadeaubon van onze buurman is," zei Riley. "Dat is aardig van hem. Jij en ik kunnen daar gaan eten als we terugkomen.”

      "Mam!" snoof April. "Hij bedoelt niet jou en mij.”

      "Waarom niet?”

      "Hij nodigt je uit voor een etentje.”

      "Oh! Denk je dat echt? Dat staat hier niet.”

      April schudde haar hoofd. "Doe niet zo stom. De man wil met je uitgaan. Crystal vertelde me dat haar vader je leuk vindt. En hij is echt knap.”

      Riley kon zich voelen blozen. Ze kon zich niet herinneren dat iemand haar voor het laatst om een afspraakje had gevraagd. Ze was al zoveel jaar getrouwd geweest met Ryan. Sinds hun echtscheiding was ze erop gericht om zich in haar nieuwe huis te vestigen en beslissingen te nemen over haar werk.

      "Je bloost, mam," zei April.

      "Laten we je spullen pakken", mopperde Riley. "Ik zal hier later over moeten nadenken.”

      Ze gingen allebei terug naar het sorteren van kleding. Na een paar minuten stilte zei April, "Ik maak me een beetje zorgen om je, mam. Zoals Gabriela zei...."

      "Het komt goed met me," zei Riley.

      "Weet je dat zeker?”

      Terwijl ze een blouse vouwde, wist Riley niet zeker wat ze moest antwoorden. Ze had de laatste tijd toch zeker te maken gehad met ergere nachtmerries dan een leeg huis, onder andere moordende psychopaten die geobsedeerd zijn door kettingen, poppen en brandersd. Maar zouden een heleboel innerlijke demonen kunnen losbreken als ze alleen was? Plotseling begon een week te voelen als een lange tijd. En het vooruitzicht om te beslissen om te daten met de man die hiernaast woonde leek ook beangstigend.

      Ik kan het wel aan, dacht Riley.

      Trouwens, ze had nog een andere optie. En het werd tijd om voor eens en voor altijd een beslissing te nemen.

      "Ik ben gevraagd om aan een zaak te werken," vertelde Riley aan April. "Ik zou onmiddellijk naar Arizona moeten vertrekken.”

      April stopte met het vouwen van haar kleren en keek naar Riley.

      "Dus je gaat erheen, nietwaar?" vroeg ze.

      "Ik weet het niet, April," zei Riley.

      "Wat valt er te weten? Het is jouw werk, toch?”

      Riley keek in de ogen van haar dochter. De moeilijke tijden tussen hen leken echt voorbij te zijn. Sinds ze allebei de verschrikkingen van Peterson hadden overleefd, waren ze verbonden door een nieuwe band.

      "Ik heb erover nagedacht om niet terug te gaan naar het veldwerk," zei Riley.

      April's ogen werden groter van verbazing.

      "Wat? Mam, slechteriken neerhalen is waar je goed in bent.”

      "Ik ben ook goed in lesgeven", zei Riley. "Ik ben er erg goed in. En ik vind het geweldig. Echt waar.”

      April haalde haar schouders op uit onbegrip. "Nou, ga je gang en geef les. Niemand houdt je tegen. Maar hou niet op met boeven vangen. Dat is net zo belangrijk.”

      Riley schudde haar hoofd. "Ik weet het niet, April. Na alles wat ik je heb laten doorstaan...."

      April keek en klonk ongelovig. "Na alles wat jij me hebt aangedaan? Waar heb je het over? Jij hebt me niets aangedaan. Ik werd gepakt door een psychopaat genaamd Peterson. Als hij me niet had meegenomen, had hij iemand anders meegenomen. Ga nou niet jezelf de schuld geven.”

      Na een pauze zei April: "Ga zitten, mama. We moeten praten.”

      Riley glimlachte en ging op het bed zitten. April klonk zelf als een moeder.

      Misschien is een kleine preek precies wat ik nodig heb, dacht Riley.

      April ging naast Riley zitten.

      "Heb ik je ooit verteld over mijn vriendin Angie Fletcher?" zei April.

      "Ik geloof het niet.”

      "Vroeger waren we een tijdje heel erg close, maar ze was van school veranderd. Ze was echt slim, een jaar ouder ook, vijftien jaar oud. Ik hoorde dat ze drugs begon te kopen van een man die iedereen Trip noemde. Ze raakte echt verslaafd aan de heroïne. En toen ze geen geld meer had, zette Trip haar aan het werk als hoer. Trainde haar persoonlijk, liet haar bij hem intrekken. Haar moeder is zo verneukt dat ze nauwelijks merkte dat Angie weg was. Trip adverteerde haar zelfs op zijn website, liet haar een tatoeage zetten en zweerde dat ze voor altijd van hem was.”

      Riley was geschokt. "Wat is er met haar gebeurd?”

      "Trip werd uiteindelijk gepakt en Angie kwam terecht in een drugsrehabilitatiecentrum. Dat was nog maar deze zomer toen we in Upstate New York waren. Ik weet niet wat er daarna met haar is gebeurd. Ik weet alleen dat ze nu pas zestien is en haar leven is geruïneerd.”

      "Het spijt me om dat te horen," zei Riley.

      April kreunde van ongeduld.

      "Je snapt het echt niet, of wel, mam? Jij hebt niets om spijt van te hebben. Je hebt je hele leven lang dit soort dingen tegengehouden. En je hebt allerlei jongens zoals Trip opgesloten - sommigen van hen voor altijd. Maar als je stopt met doen waar je goed in bent, wie neemt het dan van je over? Iemand die er net zo goed in is als jij? Ik betwijfel het, mam. Ik betwijfel het echt.”

      Riley werd even stil. Dan met een glimlach, knijpte ze in April's hand.

      "Ik denk dat ik een telefoontje moet plegen," zei ze.

      Hoofdstuk zeven

      Toen het FBI-vliegtuig opsteeg uit Quantico, was Riley er zeker van dat ze op weg was om weer een ander monster het hoofd te bieden. Ze voelde zich diep ongemakkelijk bij de gedachte. Ze had gehoopt om een tijdje weg te blijven van de moordenaars, maar het leek haar eindelijk de juiste beslissing om deze baan te nemen. Meredith was duidelijk opgelucht toen ze zei dat ze zou gaan.

      April was die ochtend vertrokken op haar excursie, en nu waren Riley en Bill op weg naar Phoenix. Buiten het vliegtuigraam was de middag donker geworden, en de regen streepte het glas. Riley bleef vastgeriemd in haar stoel zitten totdat het vliegtuig zich een weg had gebaand door de ruige grijze wolken en in de heldere lucht boven haar. Vervolgens spreidde zich een kussenachtig oppervlak onder hen, de aarde verbergend waar de mensen waarschijnlijk hard hun best deden om droog te blijven. En, zo dacht Riley, ze gingen verder met hun dagelijkse bezigheden, genoegens of verschrikkingen, of wat er ook tussenin lag.

      Zodra de vlucht in rustigere vaarwateren terecht was gekomen, wendde Riley zich tot Bill en vroeg, "Wat kun je me laten zien?”

      Bill klapte zijn laptop op de tafel voor hen open. Hij liet een foto zien van een grote zwarte vuilniszak, nauwelijks ondergedompeld in ondiep water. Een dode witte hand was te zien die uit de opening van de tas stak.

      Bill legde uit, "Het lichaam van Nancy Holbrook werd gevonden in een kunstmatig meer in het reservoirsysteem buiten Phoenix. Ze was een dertigjarige escorte met een dure dienst. Met andere woorden, een dure prostituee.”

      "Is ze verdronken?" vroeg Riley.

      "Nee. Verstikking lijkt de doodsoorzaak te zijn geweest. Toen werd ze in een zware vuilniszak gestopt en in het meer gedumpt. De vuilniszak was verzwaard met grote stenen.”

      Riley bestudeerde de foto nauwkeurig. Veel vragen vormden zich al in haar hoofd.

      "Heeft de moordenaar enig fysiek bewijs achtergelaten?" vroeg ze. "Afdrukken, vezels, DNA?”

      "Helemaal niets.”

      Riley schudde haar