Crazy Detective. Grappige detective. СтаВл Зосимов Премудрословски

eksplodearre Intsephalopath. – It is nijsgjirrich wat it hynder die yn ’e jiskefet, plukt gers, dat dêr net groeit? Of gear? En hennep iten, it libben stoomde op, de eigner – schmuck, sadat hy besleat te ferjitten. En dan is it ûngeduldich.

      – Nee, dat ûnthâlde ik. Guon hoeder wie foarby. Hy pakte in tas of wreef it en gie fuort. En wat? It is populêr, sûnder feiligens, mar d’r is gjin jild foar swipes. En sa wol ik ferjitte. Dat de hoeder ried yn.

      – Fok, sizze jo? – De brek klom yn in stoel. – It is net lestich om moarns yn ’e klinyk te kontrolearjen.

      «Wa harkje jo nei, baas, apchi,» glimke Harutun. – It wie sa: beppe Klava is neaken, allegear smard mei petroleumjelly, do, om’t se har rêch net koe smarre? Ik rûn rûn it jiskefet, waard ferlern op hennepboskjes.

      – Running? – gnyske de âld man.

      – Yn it begjin lieten jo har sjen, mar jo binne smelly, en se is noch in frou, hoewol âld. En yn ’e boskjes fochten jo net, en jo skodden it sillige stof dat mei in mes út har lichem stie, it yn in bal plakke. En jo smieten it mes dêr en yn ’e moarn sille wy it fine en jo fingerprinten derop, en op’ e knip sting – gash, dat is, dope.

      De âld man lei stil en seach ferrast. Nei alles wie alles lykas suggereare troch de ferzje fan Harutun?!

      – En hoe’t se har skonk noch net prikt, in âlde gek. Immers, dêr hat al it doarpskit west fan ûle depot tiden.

      – Vo sei! – de Bedbug waard grutsk op syn ûndergeskikten. – En wêr berekkene jo dit, kollega?

      – Hy, ik seach it sels, ik woe it fan myn mobyl ôfnimme, mar de batterij wie dea.

      – Sorry. – Klop suchtde.

      – Wat krekt? Apchi. frege Klop.

      – It is jammer dat de batterij dea is. – Ik smiet de triennen fan myn stoel en rûn de keamer yn. – Ik hoech myn harsens net te bewegen.

      – Ja, al dizze ûnsin, baas. Shit is hynstetrokken, en as net, bin ik net mei reade hannen fongen en alles hjir is gewoan in run foar it kwartaalrapport foar de priis. – konkludearre de âlde man en begon oerein.

      – Sit, apchi, bastert! – skodde Harutun de âlde man. – wat sille wy dwaan, beskermhear?

      – Dit is misbrûk fan autoriteit! – de âlde man wie ferlegen.

      – En jo binne stil! Ottila blafte. – Undersyk sil sjen litte. Jo binne skuldich, en as jo nei de sône wolle, sille jo sitte oant de moarn as it saakkundich laboratoarium oankomt. Of, ik jou jo hûndert oeren wurk yn ’t húshâlden ta. hôf sterkte.

      – Dit is wêr? – frege de âld man yn shorts dy’t op ’e keukenflier leinen.

      – oerein en skodzje it, fêsthâlden. Harutun sil jo ûnderweis alles útlizze. Ja, Harutun, ik haw it hast fergetten: nim in suvere hertlike bekentenis fan him yn ’t gefal dat jo net oan it wurk wiene, in mes fine, gewoan net mei jo hannen oanreitsje, yn in tas pakke. En jo, âlde, as jo glorieuze sille útwurkje, sille jo mar in sint fan it boar kostje.

      – Yn, dochs? – de âlde man wie ferlegen. – Wêr sil ik it krije?

      – Stil, apchi, as de baas in oardiel makket.

      – Uh, by the way, jo kinne it snije. Gean, moarn om seis oere, begjint mining. Ja, en nim in tandenborstel mei jo, en ik sil jo in bak fine. Sjoch, jo sille yn beurt mei de hûn ite. As Polkan tastiet. Jo sille yn it badhûs sliepe.

      – En kin it lêste wurd wêze? – frege de pake.

      – Gean mar troch!

      – En wa sil kommandearje?

      – Just my. Gean mar troch. En ferjit net oer it boarst…

      Ancephalopath late de âlde man nei de ôfslach fan ’e bolwurk en rûn rap nei de baas.

      – Wat, sille wy? apchi!

      – Wat? Binne jo in kollega, in drugsferslaafde?

      – Nee, wat bisto. Mar ik tocht dat, apchi, it nedich is om in eksamen te fieren?! En daliks.. En dan … – Harutun aarzele.

      – En wat dan? Sûrre? – de bash fan alle kanten ûndersocht frege Ottil.

      – Nee. Mar ekspertize. Immers is it oardiel al oannaam?!

      – Troch wa? De rjochter?

      – Nee, apchi, troch jo, en jo hawwe it rjocht op in feroardieling fan foarôfgeande rjochtsaken fan foaral lytse misdriuwen, foaral foar’t bêdtiid gewoan…

      – No, kom mar mar om ’e wille fan in wurkjende konklúzje.

      Se sloegen in sigaret en sieten te smoke.

      Moarns wie nader en se sieten oan ’e tafel en redenearren lykas Holmes en Watson, wat mear sa, om’t Holmes opium rookte en dit hindere him net fan deduktive konklúzjes te meitsjen. Mar Watson dronk gewoan whisky, cherry, koarter thumped, lykas Lestrade, en fanwegen dit wiene se stomp en wiene in besuniging ûnder Sherlock. Alkohol ferdeart de geast, sadat de regearing fan ’e wrâld it spuie op ierde tastiet, booze en ferbiedt. Mar de nar hoecht hielendal neat te iten. Hy is om’t hy in gek is en gjin maat wit. Mar beide wiene dissenters en dêrom redeneare se sa.

      – Kampanje hjir yn it doarp, ien plante Chuy-hennep en sloech it doarp op. – Begûn bedbug.

      – Mar wa? apchi, idot as âlde man? – fuortset Harutun.

      – Of miskien in tredde partij? En dit kinne allinich tsjûgen wêze fan wat barde en besletten om foarút te kommen, besocht.

      – Pad, apchi.

      – Wat, pad?

      – De namme fan ’e âlde man, apchi, – Toad.

      – Toad? Heh. Lit d’r in pad wêze… In wite toad ta eare fan in wite swan.

      – Wat? apchi.

      – Nee, neat. No, wat, gean?!.. Mar nee. Wachtsje… Kom, yt it tegearre?!

      Harutun die syn eagen iepen en goaide syn tonge in bytsje ferrast út.

      – NET tsjin? frege hy en skonk syn eagen kwea-aardich nei Ottil. – Jo hawwe de hiele dei en nacht net iten neffens de plannen fan ferslaafden ferslaafden?

      – Ja, apchi, krekt. – Harutun klapte yn ’e hannen, roun abrupt oerein en siet yn in oare stoel.

      – Wat siet? – Ottila ried.

      – Wat, wat.. my, en wat bin ik? – De korporaal fûstere en blosde.

      – Gean, nim it: d’r is sop, d’r binne leppels, platen, in koelkast, – de bedbug begon mei syn hannen te wizen, de keuken fertsjintwurdige. – … der is in kok. No, jo wite… In serieus bedriuw is spun.

      – Wat? Oer anasha? – sûkeljende sop troch de sop, sûge Harutun.

      – Nies gewoan net. Sûgje it en ferjuster jo appetit net.

      Harutun folge it advys fan ’e chef en sûg it yn himsels.

      – It is needsaak om tafersjoch te meitsjen oer in nikkel en alle drugsferslaafden te fangen.

      – Just, apchi, wy sille de dei fan ’e mienskip foar wurk yn it doarp trochbringe.

      – Krekt! En de marshal sil al ús útjeften dekke. En om alle drugs te beskriuwen en te ferneatigjen…

      – En dan sille wy dizze nikkel ferneatigje.

      – Is dit legaal? Apchi

      – Wat?

      – No, oer it boar, apchi.

      – Jo binne oanstjit, dit sil allegear wurde opnommen yn it rapport, as bonus foar offisjele hûn Polkan, foar it fangen fan Idot en Toad.

      – Mar