Crazy Detective. Grappige detective. СтаВл Зосимов Премудрословски

-Blop sprong wer oerein en foel fan ’t bêd omheech. – oh, damn it. – Hy pakte syn foarholle mei syn palm. – Wat skreau jo, nar?

      Fale Isolda Fifovna kaam de keamer mei wiidweidige eagen yn, bedekte har gapjende mûle mei beide hannen.

      – Aa, aa. se snapte en wiisde in finger nei de doar.

      – Wat oars? – op ’e flier sitten frege Klop.

      – Dêr, yn ’e skuorre…

      – Wat is it yn ’e skuorre? sprek dúdliker…

      – D’r is in deade kat…

      – Hokker kat? Frege Ottila wer, wreef syn swollen foarholle. – Hwat prate jo?

      – Mem! – Doe’t se har eagen nei de flier fan har stim fersprate, sei se.

      – Lit ús no sjen. – Ottila kaam op syn foet en gie kefoet yn syn ûnderbroek nei de skuorre.

      Juster kaam hy nachts let werom doe’t elkenien sliepte en frege dêrom net oer de trúkjes fan ’e finzenen. Zhinka folge him op.

      De skuorre seach rommel út. Alle misplaaste ferspriedingen bleaunen net feroare. Osteroid Odnoglazovich siet yn ’e midden fan’ e jiskefet: in pensjonearder, in arbeidersfeteran, in katteman út ’e sechsde kategory, berne op’ e dei fan ’e astronautyk. De man fan beppe Klawka, krekter, Claudius Aldarovna von Schluchenberg, dochter fan ’e Baron, yllegale soan fan Lenin. Se fertelde elkenien dat.

      – Wat dochsto hjir? frege Ottil, in âlde man dy’t lijt oan dystrofie.

      – Ik sit. – Beppe antwurde rêstich en draafde de tillefoan oan.

      – Ik sjoch dat jo net wurkje.

      – En wat freegje jo dan?

      – Hoe binne jo hjir kaam? – Isolda bas tafoege.

      – Gean, ik sil it útfine. sei Bedbug tsjin syn frou en kearde him nei syn pake. – Antwurd.

      – Ut it gat yn ’e muorre knikte Osteroid syn holle.

      Ottila makke syn wei troch it jiskefet nei in gat yn ’e muorre en seach de efterkant fan in ko dy’t syn sturt ophong. Hy seach nei har en waard skriklik: de dakken fan ’e huzen wiene te sjen.

      – Is d’r in strjitte of sokssawat? frege hy syn pake.

      – Heh, fansels.

      – En wêr is al myn fee? – It earste ding dat Klopu yn ’t sin kaam, dy’t mei laterale fisy en ear sensory hier om’ e skuorre fan ’e binnenkant seach. «Ja, nim dyn ezel ôf,» rôp hy en luts de sturt fan ’e ko. Se, yn wraak, joech him in stream, lykas fan in brânslang, mei in druk fan hûndert atmosfearen. Ottila fleach mei twa meter nei de rêch fan ’e druk ôf en sakke yn’ e pigmyk. Isolda rûn him oan om te helpen troch inertia en krûpte mei de holle nei har prachtige boarst. En se woe gûle…

      – Fu! – Se smiet har holle efterút yn ’e kûle en mei lateraal fyzje seach se doe’t de druk fan’ e machi út it gat stoarte del: «Muuuu!!!» – de ko grommele, dartanula en naam har werom, wipte har sturt fan ’e bzyk. en oare ynsekten.

      – Wêr is de kaai? – frege de pake en liet in ring fan reek út.

      – Wat is de kaai? – Hebrieusk antwurde Bedbug, opstean fan dong shit.

      – Myn frou, dy’t jo feroardiele ta slavernij!!! – Osteroïde gûlde en lei op ’e knibbels mei de hannen oerein. Syn antlit wiisde de dea út.

      – Isolda!!

      – Wat, leave?

      – Wêr hast de kat sjoen?

      – Dêr, it gat. Se klom hjirwei en ferhuze? – foel yn ’e kleur fan Isold. – Ik woe har scam, sykjend, en se feroare yn in mummy en dizze pake-babai.

      – Wêr is myn frou, fascist? – soargen Osteroid.

      Wêr binne dizze migrantenarbeiders? – frege Klop Wife.

      – Ik wit it net? – skodde Isolde. – Justerjûn sieten se yn in trijetal, hjir.

      – En dan? – Ottila stie oerein. – En jo – gean sitten, no sille wy it útfine.

      – En doe gong ik op bêd.

      – Wêr binne se hinne gien? De twa binne okay, mar de Toad?! Hy wurdt bestraft troch arrestaasje mei twangarbeid. Se ûntsnapte. Escape!!! Rop Intsefalata, urgent. Wy hawwe in ûntsnapping.

      – En wêr is myn frou? – Beppe sei yn in triljende stim.

      – Se kaam net ta twangarbeid te oefenjen. Se sil itselde sitte … – de Bedbug wie fûl.

      – Baas!!! Apchi, sei de Intsephalopaat, en ferskynde yn in gat fan ’e kant fan’ e strjitte.

      – Och, bist hjir al? – Wat skreau jo? – sprong Bedbug út. – Fluch, lof.

      – Blablabla, apchi, beskermhear, bisto hjir? Ik tocht dat jo yn ’e hûs wiene, dat ik skreaude.

      – Wêrom?

      – Dat, dit, apchi, haw ik brocht…

      – Hwa?

      «Skiekundige, apchi,» antwurde Intsephalopaat, en ynstee fan syn gesicht ferskynde in readekop yn ’t gat, bedekt mei akne en ipen, in skuorjende, blau-read-eachige snút fan in doarpsgenoat en feroare fuortendaliks nei it gesicht fan Arutunov.

      – No, hoe? – frege de korporaal.

      – Wat, hoe? – Otila befriezele suur. «Biede jo it my?» Ik bin troud, asjebleaft…

      – Nee, de patroan, ik haw him fêstholden, apchi, – En de Incefalopat skodde de Chemist it gat yn, – krûpe, kom op, dikke lul. – Mar hy stie fêst mei it neamde plak yn har. Lykas se seine: noch net dom as syudy. Dat is just, in heale sintner op it advertearde plak. Dat de ezel kaam net yn. Acephalopath bleau efter de muorre, neist de ezel fan ’e skiekundige op strjitte.

      – Wat hat hy dien? Itselde himp rub?

      – Nee, slimmer. Mocking at apchi thús, bisten. – antwurde Harutun fan efter de muorre.

      – Myn fee, wat ik wol, dan meitsje ik.., fu, ik meitsje. – besprinkelje mei oaljefanten, mei in chemist lisped.

      – En wat hat hy dien? – de pake ging yn.