Crazy Detective. Grappige detective. СтаВл Зосимов Премудрословски

skepsel. En in persoan hat in embryo. It wie nedich om op skoalle te studearjen … – Toad ferklearre en seach sideways nei Idot.

      – En twad? – die de beppe werom.

      – En twad… – en de Ald Man draaide syn eagen nei Klop, mar dat wie nergens. – En wêr is Bedbug? frege hy Toetseboerd.

      – Gewoan hjir west. – de beppe skokte.

      – Ja, hy dumpte. Wa is bliid as se oer jo prate. Wat is der: twad? Idot frege.

      – Dat is it sa. Ohhh?! – Iets ferrast de Toad. – Ik fûn in gat yn ’e muorre.

      – Wêr? – frege Idot en gie djip yn ’e skuorre nei de Toad.

      D’r wie in gat yn ’e muorre dy’t seach as in oven goed. Allegear yn roet en kûgels.

      – Ja, dit is in âlde kachel… Of miskien is de skat dêryn begroeven? – de âlde frou wie bliid en naam har oarspronklike uterlik fan har leeftyd oan. De toad lei syn hân yn it gat.

      – Of in trap fan rotten. Hehe. – Idot fêstmakke.

      – Ik bin net bang foar de dea. – En de pade smiet syn hân djip yn ’e elmboog.

      Ynienen begon der wat te razeljen.

      – Ahhhh!!! raasde de âld man en besocht syn hân út te lûken.

      – Wat,.. in trap? – de beppe klom yn. Toad bulgende eagen. De hân sit fêst. Sweat lekke fan ’e foarholle fan Toad en syn razende eagen wiene yn’ e lêste twa minuten as in ferdrinkende man.

      Nei in momint vibrearre de hân wer, safolle dat de wangen fan syn Toad skodden en hy luts ynienen syn hân út. In droege mummy fan in deade glimkjende kat waard yn ’e kwast klamme.

      – Wo, ha my lid! – fernuvere de Toad en hold út, pleatste it gesicht fan it lyk, nei it flauwe gesicht fan Claudia.

      – Woah keapje! – de beppe twokte en, nei’t se oan ’e efterste sprong hie, har op har ûnbidige achterkant rjochte op in neil fan hûndertfyftich grutte yn millimeters, en stuts út it boerd dat se earder smiet. Yn in goiter, sykhelje folslein yn…

      – Ha, wat sei ik?! dat ezel sil jo op ’e telle sette. – Idot yn rekken brocht.

      En nei de wurden fan de freonlike Idotov blafte de beppe oan ’e âlde kiel.

      – Gien nei de pleats, om beppes te fangen. – de âlde frou waard ferbjustere en, opheven fan har linker ferwûne billen, skuorde it neilige boerd nei it lichem. De nagel wie roestich en mei in korrupte oerflak lykas in seach. Bloed dript fan ’e ein. It toetseboerd ûndersocht him fan alle kanten en skreau pine, fûl.

      – Wat laitsje jo, baas? – se gûlde en smiet it boerd mei in bloedige neil yn Idot. Hy ûntsloech en begon te rinnen. De bakstiennen yn ’t spoar fleagen yn efterfolging. Ien fan ’e stiennen sloech in hoeke oan’ e efterkant fan ’e holle fan in bern. Hy foel en trille.

      – Rydsto? – Pad bang.

      – Neat sil stjerre. – de beppe Klavka kalme en salve de wûne mei speeksel. Idot kaam letter oerein en swaaide neist him oan, hâlde mei beide hannen in sear plak.

      – Ik sil dy knalle. – Idot stroffele yn ’e flier fan syn stim.

      – Oh? Besjoch it! Se hat in bondel jute yn har búk. – De toad luts dizze bondel út ’e mage fan’ e kat en liet it foar elkenien sjen.

      – Draai it om, frege de fertrietlike Idot.

      – Miskien dêr bruliki? – suggerearre, de beppe, dy’t de pine hie ferjitten, wie it toetseboerd. – En jo, Goudfinch, gean oan it wurk. se blafte op Idot. – jo achternamme Mukhin en jo fleane oer in dolyah út in skat, lykas in fly oer Parys.

      – Wat seisto? Of miskien sille jo nei de hel gean, A? – Idot ried troch. – Wat in yoknu op in boobs!

      – Och, goed! – Toad snokt. – Buzu stopje beide. Wolle in fentyl nommen wurde? Diel yn trije.

      – Yn! En dit is respekt foar jo Toad. It spyt my. Ik haw jo ferkeard begrepen … – de betelle Idot wie bliid.

      – Freegje gjin ferjouwing, ik bin gjin read famke. Jo hawwe in oar ferkeard begrepen. De helte foar my en de helte foar ús.

      – Wêrom is dit foar? – de beppe wie ferlegen.

      – Fan dat! – de Toad glimke. «Ik koe it allinich hawwe nommen.»

      – En hoe is it as se hjir jûns elkenien ynspektearje, en jo sels hjir wenje sûnder in útwei?

      – Ja, jo binne goed om te bite, âlde minsken. Iepenje it, of miskien is d’r gjin ferdomd ding. – Idot ynfierd. – en it spultsje is de kears net wurdich.

      De toad seach nei de mei-eigners fan ’e skat en skuorde it rotte seil sûnder muoite en begon stadichoan de bondel te iepenjen. Tsjûgen op wacht.

      – Hey, de flessen. Klaai…

      – Skaal…

      – Hûndert milliliter elk…

      – Seis stikken…

      – En wat is skreaun?

      – Och, binne se fersegele?!

      – Cork. Vintage, wierskynlik…

      – En wat is skreaun, lit my sjen? – Ik haw besocht ien steiger te nimmen.

      – Net in trooo, wrede! – de beppe fan it bern sloech op in hân.

      – Och, jo teef … – Idot eksplodeare en skuorde beppe Key.

      – Goed, sis ik! – sei de Toad en naam hûndert millimeter skaal. Ik haw it label op myn boarst skjinmakke en seach opnij nauwer … – Iets is net yn Russysk…

      – Jou my de syudy. – Idot stuts syn hân út en naam ien lytse skaal. – Sjoch, de sifers: tûzen.. achthûndert.. sânentweintich.. of gewoan de sânde… It is net dúdlik.

      – En litte wy besykje?! Wyn, gean … – suggerearre toetseboerd.

      – Ik wit it net, ik wit it net. Kom, besykje, jo binne in frou, jo en de duvel sille net falle. – ôfpraat toad.

      – Wêrom? – Idot tuskenbeide – Better yn Sint-Petersburch om de antike dealer yn te skeakeljen lykas it is.

      – Ja, wy sille ien tagelyk besykje, no,.. waskje it, en jouwe de rest oer oan de antike dealer… Ja, pad?

      – No, kom, wa is de earste? Idot frege.

      – De kaai. – sei de Toad. – hy suggerearre.

      – No, ja, as jo net stjerre, kinne jo drinke.

      – Wat soene jo sûnder my dwaan, boeren. En ik bin net bang om te stjerren. Ik bin myn…

      – .. fan blinkjen. – Yntrodusearre Idot en, mei syn ôfskie, foar de bastert.

      – Fee! – De âlde frou klapte op ’t skouder mei de palm fan’ e bern en helle har fang op en skuorde de kork út ’e flesse. Snie. «Wyn..» glimke se en sûge de ynhâld yn in gulp. Swalde en grommele. -Kryaaaa! cool.

      – No, wat? frege de Toad, swoalde speeksel.

      – Fijn. Iets begon al yn myn holle te spieljen.

      – Ja bullshit it. – Idot antwurde spitich, nei’t er syn flesse dronken hie.

      – Ja, de hel wit it. Mar is it âld?! – sei, seach om syn al lege flesse, Toad.

      – En litte wy noch ien hawwe.. – stelde de fleurige beppe foar. – Tataren libje net sûnder in pear.

      – Dat d’r binne noch mar trije oer. – Idot wie ferlegen. – Wat sille wy oerlitte?

      – Harkje, wat?! Om te drinken, sa