Crazy Detective. Grappige detective. СтаВл Зосимов Премудрословски

wy hinne?

      – Stomme fraach. Wy soene der al wêze moatte. Litte wy no gean!

      – En wat is der sa gau? Ik haw myn koffer net pakke?

      – Wy moatte it altyd klear hâlde. Jo wisten wêr’t jo in baan krije… Trouwens, itselde ding…

      – Wat?

      – Ik haw myn koffer net pakke. Ja, wy hawwe se net nedich. By oankomst, keapje wat jo nedich binne. Ik haw in bankkaart.

      – En as d’r net genôch jild is?

      – Hy sil goaie. – en wer pakt de distriktsplysje in finger oan it plafond en sprong yn pygmystyl, mei help fan somersaults, op ’e tafel, wuivende in foet foar de noas fan’ e kollega. Hy kaam op syn foet en krúst de tafel te foet yn ’e rjochting fan Arutun nei syn stoel. Triennen en rjochting de ôfslach.

      – Wêrom sitte jo? lit ús gean! – en wifte syn hân, – en, krekt as lâns Sint-Petersburch, sweefde oer de Ierde…

      Se ferlieten it bolwurk, litte mar in briefke yn kalk op ’e doar:

      «Sit gjin soargen. Wy binne fuortgien mei in urgent opdracht nei Sint-Petersburch. Jo bliuwe op it plak fan Incephalate, en Izya – ynstee fan my.. Me!»

      En ûnderoan is de tafoeging yn in oar hânskrift:

      «Sorry, Pupsik, ik kom werom lykas ik moat! Wylst jo Flea omheech rint. Wachtsje op my en ik kom werom. Miskien ien…»

      Izya lies de notysje en skreau op it blêd yn ’e hânskrift fan syn heit en Intsefalopat, ferburde it yn syn bûse en wipte it ynskripsje fan’ e doar ôf.

      – No, âlde geit, do hast it. – Ik naam myn mobile tillefoan en stjoerde SMS nei myn heit. Doe gong er it hûs yn en joech it briefke oan syn mem. Se lies en skoude.

      Lit him ride. Wy sille it ferfange. En gjin wurd oer de fuortsetting fan ’e heit. Krijst it?

      – Fansels, mem, ik begryp… En litte wy it pig nimme fan ’e haadmaster, ahh? stelde er foar.

      – Wat bisto? Wy moatte alles dwaan neffens it hânfêst en gerjochtigheid.

      – En hy ropt my yn earlikens?

      – Hy is de direkteur. Hy wit better. En hy sels sil rjochtfeardich wêze foar God.

      – Is dat dejinge dy’t oan ’e muorre yn’ t kantoar hinget?

      – hast. Dêr hinget Iron Felix, syn plakferfanger. Okay, doch jo húswurk.

      – Ik die. Mem, kin ik efkes kuierje op ’e rivier?

      – Gean, mar ûnthâlde, puppy: ferdronk, kom net thús. Ik sil jo fermoardzje… Hast it?

      – Ja. – Izzy raasde en ferdwûn efter de doar…

      – Uuh, – de kontrôler, in ynwenner fan guon Letske kollektive pleats, skodde har holle, liet besikers troch. – D’r is gjin gewisse, it is fansels dat it gesicht net Russysk is, en it unifoarm fan ’e generaal wurdt oanlutsen.

      – En d’r is in bestjoerlike straf foar.... – ferklearre Sergeant Golytko, in ynwenner fan Lviv.

      – En hjir is myn paspoart, mei in skriuwer, Harutun Karapetovich en oerhandige him in penta. – Russysk. Ik bin Russysk, mines!

      – Lykas my, – foege in fent

      – En my. – har eagen bûge, tafoege de kontrôler.

      – No, jo binne goed. – It blêdpassaazje útspriek in fent, – hoewol in twadde, – seach fan ûnder de foarholle, – bist in artyst? – yn ’e mearkleurige eagen, wêrnei’t hy syn studearjende blik op’ e earen ferlege, – of zoofile?

      De eagen fan Ottila brochten út en hy neigde as in reun, seach nei Intsefalopat. De korporaal ferbaarnd.

      – No, stitch, mei hokker fee depot jo, as thús kultuer? – de begelieder joech it paspoart oer oan Harutun.

      – Hokker soarte artyst bin ik? Ik bin gjin fulltime assistint fan it pleatslike doarp Sokolov Stream, Leningrad Region.

      – Och, gour, kom hjir wei. – suggerearre de plichtoffisier.

      – Hjir is myn ID.

      – Korporaal, sizze jo? – de sergeant krapte syn wang en lei in sied yn ’e mûle. – goed, jo binne fergees, en dizze sil mei my komme.

      – Wat betsjuttet it, «kom mei my»? – de Bedbug wie ferlegen. – Lit ik myn baas no skilje? Hy sil jo harsens ynstelle…

      – Jo skilje, jo skilje dêr, yn myn kantoar, en yn it begjin sil ik jo testje foar in sykjen, miskien binne jo in Tsjetsjeenske terrorist of binne jo âlders ûntsnapt. Kom, lit ús gean. de tsjinstfeint skodholle en skopte him gewoan: itsij mei de tút as mei it tút waard Ottil oan him toevertrouwen mei in oanfalgewear yn ’e plichtkeamer fan’ e spoarwacht treinstasjon. Ancephalopath folge him en woe sels mei syn Ottila yn ’e brân gean, sa’t it liket op Klop, ferdwûn fuortendaliks efter de kolom en makke as er Klop net wist.

      – Harutun, rop Isolde, lit him de dokuminten bringe! – raasde Klop.

      «En rapper,» tafoege de sergeant, «oars sil hy in lange tiid by ús bliuwe.»

      – En wannear sil it frijlitten wurde? frege Harutun.

      – Hoe in persoan oprjochtsje…

      – Trije dagen? – de âld man glimke.

      – Of miskien trije jier. – antwurde de begelieder. – as hy de autoriteiten net fersette sil. – en smiet de doar fan binnen.

      Incephalopath knypte mei de fingers fan syn linkerhân syn tinne kin oan en besleat myowend ûnder syn noas de opdracht út te fieren, dy’t him en syn baas passend wie. Hy rûn gau út it stasjon de strjitte yn en stopte fuortendaliks.

      – Wêr sil ik hinne? Harutun frege himsels ôf.

      – Oan Isolde, do gek. – antwurde sarkastysk in innerlike stim.

      – Dat d’r gjin jild? Wat sil ik gean?

      – En jo, om ’e wille fan jo leafste, stealje dêr, fan dy fet gesicht dy’t yn in swarte jeep sit.

      – Har, se sil har gesicht slaan. En net oannimme, ik bin in pent?!

      En wylst Harutun rieplachte hie mei syn ynderlike stim, hie Klop, nei’t er syn gegevens hie jûn, beskieden dûnse wylst hy yn in aap siet.

      – Hey bum, goede fart! – raasde de oanwizer. Ottila flinste en iepene har bulgende eagen. Hy moppere syn mûle en, fielde in slach yn ’e mûle, besocht syn speeksel mei syn tonge te sammeljen, mar d’r wie net genôch focht yn syn mûle en hy frege om in húske.

      – Kollega, kin ik it húske brûke?

      «It is mooglik,» antwurde de âldsten goedmoedich, ’mar as jo it waskje.»

      – Wêrom? – Ottila wie ferlegen, – Ik bin in finzene, mar jo hawwe in skjinmakster yn jo steat en se moat de flier waskje.

      – Soe, mar net ferplichte wêze om dolnyak te waskjen nei sokke stinkende dakleazen. No, dus hoe?

      – Ik sil gjin punt waskje! – Algemien Bedbug sei kategorysk.

      – No, sjit dan yn jo broek. En as iets op ’e flier rekket, dan sille jo it heule kompartimint fage.

      – It is tsjin ’e wet; jo moatte my in húske en in tillefoan leverje.

      – En wat oars skuld ik? Ahh? – de sergeant kaam.

      Ottila sei neat. En nei’t er it gefoel hie dat hy op it punt wie om te groeien, wie hy it iens. Boppedat sjocht gjinien.

      – Goed, ik bin it iens.

      – Ok. de sergeant bliid en liet Klop nei it húske bringe. – in rag, poeder dêre, ûnder it wask. En foar de