ДАР РӮЗ. Ҳақиқати хандаовар. СтаВл Зосимов Премудрословски

мӯза брезентӣ.

      – Чаро?

      – Ба ман бародар диҳед, ҳа? Пагоҳ, ҳашт моҳ, як рамаи гӯсфанд роҳ меронад, чарогоҳ ҷамъ мешавад.

      – Ва дар галошҳо чӣ гузаштан мумкин нест?

      – Не, не! Чӣ беақлӣ мегӯянд? – Хрущев каме парешон. – буз ҳамроҳи худ мегирад.

      – Чаро? – бо дили нохоҳам пурсидам.

      – Чӣ, гӯсфанд мехӯрд, бузҳо мерезанд? – бо сержанти оҳанин. – Ман намефаҳмам, ки чаро ба шумо мӯза лозим аст?!

      – Хайр, не, нарбузи паси пои пой поп мешавад, бале? Ва карам чӯб мезанад, халтаҳо, ки чӣ тавр бо зан ёдрас мешавад.

      – Ҳей, шумо орзуи?! Ва шумо чанд пул медиҳед?

      – Ваҳ, чаро пул, каламуш. Чаес шароб, бале. Чачи кӯтоҳ.

      – Хуб, танҳо нигоҳ кунед, агар шумо фиреб диҳед, ман шуморо мисли челак мекардам.

      – Чаро ин қадар дағалӣ? Салим фиреб намекунад. Салим ростқавл аст.

      – Аҳмад ҳамин чизро гуфт, аммо ӯ чаро чун об фурӯхт. – сержант дар масофа як рӯҳи халтаи худро дид, ки гулҳои ваҳширо ҷамъ карда, гулҳои лазизро чашиданд.

      Мо ба якдигар нигоҳ карда, қарор додем.

      – Ҳе, шумо.., syudy! – фарьёд зад сержант. Рӯҳ бешубҳа ба фармон итоат кард, пойафзолашро кашид ва ба сӯйи миллати кавказ партофт. Вай пойафзолро гирифта, онҳоро бӯсид ва аз ҷайби ҷайби худ панҷ литр чакачи морпентинро кашид ва пеш аз гирифтан ғарқ кардан ва фурӯ нишондани онро ба мо партофт, ки гӯё гузаранда нест.

      Субҳи рӯзи хуш!!!

      Танҳо рибоҳ фирор карда, як чӯпонро аз шикасти назди галаи чӯпонӣ бурда, аз афташ барои дӯхтани бузи худ мӯза мекофт, ки онҳо бояд табиати кӯҳӣ ва гормонии худро ором карда, зани маҳбуби худро ба ёд оварда, тавре ки корпоратив пешниҳод карда буд:

      – Ва чӣ?!

      – Ҳа, шумо метавонед!? сержант чавоб дод.

      – Ҳамин тавр? – Ман худамро пурсидам.

      – Як савор. – ҷавоб дод бригадир ва мо аз болои теппа гузаштем, ки дар он ҷо тамоми галаи чапи гӯсфандон, ки бояд ба зудӣ дар кӯҳҳо ҷойгир шаванд, равшан намоён буд. Онҳо мошини дорои хомӯшкунакро гирифтанд ва як ҳолати ҷангиро гирифтанд, ҷароҳатро холӣ карданд. Чача ба мисли компот маъюб шуд.

      – Буз, abrek, боз ӯ ҷӯшон буд, хуб, ҳеҷ чиз, мо ҳоло барои онҳо нажодҳои тараққиро ташкил хоҳем кард. – сержант хашмгин шуд, ба гӯсфандони калон дар наздикӣ нигарист, дар наздикии мо истода, мӯйсафед. «Пу!!» ва тир як буттаи дар паҳлӯи гӯсфандро бурида бурид. Баран аҳамият надод.

      – Бидеҳ, каҷ. – корпораашро кашид. Ӯ ҳадаф гирифт ва «Пу!», Хит бар болои галаи худ парвоз кард.

      – Клуб, шумо дар куҷо тирандозӣ мекунед?! – милтиқи автоматро кашида, табассум кард.

      – Чаро, бозгашт ҳамон аст? – аз кор озод карданд корпоратив.

      – Шумо чӣ ронандаед? Ин чӣ гуна аст, аввал барҳам хӯред, ва баъд воллейбус? прораб ва «Пуҳ!» ҳадаф гирифтанд. Майли беақл, ки аз болои як гӯсфанд парвоз карда, ба марғзор медарояд, дар паси харгӯш баста шудааст. Ҳамон камбағали ҳам чап ва ҳам чап хам мешавад ва гул мекунад, ва тир ба мисли чоҳи каҷ: парвоз хоҳад кард, бозмегардад; сипас пайхас кунед, пас пазмон шавед. Ҳамин тавр вай нишебиро ба