ДАР РӮЗ. Ҳақиқати хандаовар. СтаВл Зосимов Премудрословски

буданд ва онҳо қарор доданд, ки танаффуси тобистонаро аз хӯроки нисфирӯзии худ итоат ва манъ кардани баъзе васвасаҳои ҷаҳонӣ бигиранд, албатта, зиёфати асосии издивоҷ, дода бо тонна. Албатта, онҳо шабона пинҳонӣ аз дигарон шабҳо ангушти худро ба гӯши якдигар меоварданд ва аз афташ, ба онҳо лозим набуд, ки ин хӯроки шомро бинанд, ки дар баъзе ҷойҳои узвҳои бадан, дар майнаи шикам қарор надоранд. Онҳо аз дайраи Александр Невский Лавра, шаҳри Санкт-Петербург фирор карда, дидаву дониста ҳама қонунҳои қонуниро фаромӯш карданд ва ба беқонунии ҷаҳонӣ итоат карданд: онҳо тамоку кашиданд, дашном доданд, савганд ёд карданд ва билохира пас аз хоб рафтан ба назди Парвардигорашон тавба карданд. Албатта онҳо фаҳмида метавонистанд, зеро Падари Серафим аллакай бист сол мукаддам буд, аз қадимулайём дар даврони Шӯравӣ ва ҳатто дар минтақа нишаста, барои ҷинояткорон, эътиқоди мазҳабӣ дошт. Ва падари Фион, дар майдони муқаддас камтар аз дувоздаҳ сол хизмат кардааст, аммо танҳо ба наздикӣ ин тонусро аз ин монахи исрофкор Серафим, аз Леврини Печерски Киев, ки дар он ҷо дар шӯрои нав шинонда шуда буд, гирифт ва дар атрофи дайрҳову калисоҳо саргардон шуд. Тавре Серафим борҳо гуфтааст, ки ҷони ӯ кайҳо боз дар осмон буд, аммо ҷисм ҳоло ором намешавад ва намемирад. Ва ӯ ҳар бегоҳ ин соатро интизор буд ва пеш аз хоб дуо гуфт. Худои онҳо аз афташ инчунин медонист, ки онҳо оҳан нестанд, зеро онҳо зиёфати асосии издивоҷро парастиш мекарданд, онро сар накарданд ва умуман ба занҳо ба маҳрамона аҳамият намедоданд. Ва пулҳои онҳо бе меҳнат сарф шуданд ва ҳангоми омадани онҳо нопадид шуданд.

      Дар Ночлежка онҳо фавран дӯстони бардурӯғ пайдо карданд, шарикони нӯшокӣ карданд ва обидон тавассути асирӣ ба баъзе паразитҳои паразитӣ, ки маъюбон ва пирони қишри худро ғулом карданд, инчунин афроди бечораро бо онҳо баробар карда шуданд, риштаи ҳаррӯзаи онҳо. Аммо роҳибон тадриҷан ин озодиро аз ҷониби худ нодида гирифтанд ва қарор доданд, ки доираи тамос ва ҷои истироҳатро иваз кунанд, ба ман муроҷиат кунанд ва шабро дар таҳхонаи хобгоҳи Семинари Александр Невский Лавра, ки Алексашка Невзоров як маротиба таҳсил карда буд, гузаронанд. Ман ҳанӯз малака ва таҷрибаи мубориза дар кӯчаҳоро гум накарда будам ва дар байни дуздҳо аз мақоми махсус бархурдор будам. Онҳо маро бе бурҷ даъват карданд ва баъзан ҷуръат намекарданд, ки баҳс кунанд. Хулоса, бо ман тамос нагирифтанд ва ман пас аз гӯш кардани Серафим ва Фиона, ки дар бораи қудрати ман дар ҳақиқат медонистанд, на бо овозаҳо, дар бораи муошират ва даромад, боақлона розӣ шудам. Хати поён ин буд, ки ман як намуди ҳамёни амният будам. Онҳо, дар танга либос пӯшида, ба ягон мағоза даромаданд ва пешниҳод карданд, ки дар бораи саломатии хешовандонашон як рӯз пеш гӯянд, ба баъзе ғорҳои Псков рафтанд. Як ном боз ба миқдори бист рубл арзиш дошт. Пул ба ман интиқол дода шуд ва квитансияҳои дар Собори Қазон буда дар зери дуои онҳо сӯзонда мешуданд. Ман, баръакси онҳо, дар либоси шаҳрвандӣ будам, аммо бо риш. Ин кор дар ҳолате сурат гирифт, ки агар полис ба мо ҳуҷум кунад, ман ба мисли чапи онҳо хоҳам шуд ва дар ҳузури онҳо диноре надоранд. Ва ҳама чиз ба таври комил рафт. Рӯзе, ки мо «буридаем»,