.

мекарданд. Ва ба бодиққат ба сад дарсад диққат додан, инҳо на умуман мориҳо буданд, балки мамонҳо, хирсҳои қутбӣ, охуи марра ва хукҳо. Ва он гоҳ ҳама Чукчи – мардумро меномиданд, зеро онҳо ягона зот буданд, ки дар тундра зиндагӣ мекарданд. То чӣ андоза марди тундра бо камарбанди баланд бардошта онро харошида истодааст, дар ҳоле ки Чукчи дар яранга аз тӯфони даҳшатбор зинда мемонад. Артрит харошидани тундра-мардро бозмедорад ва тӯфон ба поён фаромад. Ва Чукчи хонаҳои худро дар тундра тарк карданд ва фавран ба ӯ барои барфи тозаи сафед бо пешобаш зард изҳори ташаккур карданд. Ва тундра ба монанди норасоии витамин дар бадан, ба монанди акне дар бадан табдил ёфт. Ва ин ҳама пайдо шуд ва ҳама ба рақс шурӯъ карданд, аммо оромона icicles зард нопадид шуданд, касе онҳоро дуздид ва сӯрохиҳо партофт. Ва он гоҳ, чокчии маҳаллӣ Сережа, ки ҳама онро «барфи зард» меноманд, ҳикояи худро идома дод, марди тундра ба ӯ амр дод, ки дузд пайдо кунад ва онро хом хомӯш кунад. Ҳама Чукчиҳо дар барфи барф дафн карда шуданд ва мунтазир буданд ва дар ҳайрат монданд. Маълум мешавад, ки фарзандони онҳо дуздоне буданд, ки ин яхмосро барои кокерелҳо, ки дар бозор мефурӯшанд, меҳисобиданд. Ва чун кӯдак таваллуд мешавад, ба вай гуфтанд:

      – Бихӯред, сарбоз, барфи зард!! – ва ӯро латукӯб карда, ӯро пешакӣ зада, хусусан дар сараш.

      Дар маҷмӯъ, барфи Сережа-Зард ҷавон, бисту ҳафтсола буд, боқимонда ҳама ба монанди Чукчи. Вай ба Китобхонаи марказӣ рафта, дар роҳ шишаҳо ҷамъ кард. Боре вай рӯзҳои дароз нопадид шуданро сар кард. Ҳама гуногун буданд, аммо кунҷков буданд. Вақте ки ӯ зоҳир шуд, вай пурсида шуд. Ӯ хомӯш буд. Аммо вақте ки ӯ маст буд ва Сережа Зард Барф иқрор шуд, ки ба қарибӣ издивоҷ хоҳад кард.

      – Ва ба кӣ? – аз паи саволе.

      – Бале, нисфи қалби ман аст, вай дар минтақа зиндагӣ мекунад, гарчанде ки ӯ аллакай шасту яксола аст, азбаски вай ҳеч гуна кӯдаконро талаб намекунад, аллакай ҳашт ҳастанд. Инҷо ман онҳоро хӯрондам ва таълим медиҳам, чунон ки падарам маро ба воя расонд ва падари ӯ падар ва падараш – падар, модараш, зеро падарӣ буд. – Серёжа дар бинии худ ғелонда, бузро берун овард, ба он нигоҳ карда, хӯрд. – Ман Chupa-chupҳоро дӯст медорам, аммо ин фикрҳои оқилона медиҳад. Хуб, чанде пеш ман хонаи касеро наёфтам. Вай ба он ҷо фуруд омад, нигоҳ кард, барои ҳама ҷой кофӣ буд: занаш, ман ва кӯдакон. Дуруст аст, ки пири калон пушаймон аст ва дувоздаҳ сол зиндонӣ аст. Аммо ҳоло ҳам ҷавон, беақл, танҳо чил нафар кӯфтанд. Ман ба ӯ таълим додам, аммо ӯ ба таҷрибаи ман бовар накард. Хуб, тобистон ҳоло ҳам мондааст, бинобар ин ман қарор додам, ки дар хона таъмири евро гузаронам, ман аллакай лой, ранг ва ҷӯра харидаам. Дуруст аст, ки баъзе холаҳо омада буданд: «Шумо чӣ кор карда истодаед?». – мепурсанд онҳо. «Таъмир». – Ман мегӯям, аммо ман фавран фаҳмидам, ки онҳо дер мондаанд, хона аллакай аз ҷониби ман ҷойгир шудааст. – Сережа Зард Барфи як тахтачаро аз зери кат гирифта, як таракчаро пахш кард, ки чӣ тавр аз дегҳо ҷаҳида рафтанро намедонист, онро бо моеъи зард шарҳ дода, онро ба рӯйи худ халос кард. Руск пора кард, вале шикаста нашуд. Чукчи оҳиста чашмонашро кушод, ба чеҳраи шикастае, ки аз тарқиши крек берун меистод, нигарист.

      – Оооооооо!!