.

!», Ман ба сӯи хобгоҳи омӯзишгоҳи гуруснаам рафтам ва фикр кардам:

      – Фарқияти байни русҳо ва амрикоиҳо ва аврупоиҳо чӣ гуна аст?

      – Ва бо он, ки онҳо зиндагӣ мекунанд ва фикрҳои мантиқӣ доранд, мо абстракт ҳастем. – Ман ба худ ҷавоб додам ва рафтам. Ман нӯшидан мехостам – дахшатнок ва газидан. Ман меравам, бинобар ин ман аз хиёбоне дар масофаи девори оҳанпӯши як корхонаи саноатӣ мегузарам. Ман мебинам, ки торик шуда истодааст. Ман шунидам, ки дар паҳлуи девор касе ором, аммо ҷароҳат мебахшад ва овози худро қодир нест. Ман ҳам ҷавоб додам. Ман мебинам, ки як халтаи картошка аз чизе дар тарафи дигари девор мерезад ва бо чизе дар болои ман низ гузошта шудааст. Ман саҷда кардам ва халта ба рафтани саги зоти номаълум, ки чанде пеш аз ман гузошта шуда буд, бархӯрд кард. Ман ба назди ӯ рафтам, кунҷкобона ӯро таҳқиқ кардам ва ҳеҷ чизро дар гумон надоштан ё фикр накардан, воз кард ва дар онҷо …, дар он ҷо?! Дар он ҷо вай ба таври қатъӣ печонида шуда буд, ва ҳатто бо ҳасиб дуддодашуда фишор медод. Бе фикр дар бораи чизе, ман якеро берун кашида, халтаи себи онро гирифтам ва ба китфи ман партофта, ман бо суръати Феррари ба меҳмонхонаи худ суръат додам ва ин чӯбчаи фаромӯшнашавандаро дар роҳ фурӯ бурдам.

      Ман фавран мехостам таҳсил кунам ва зиндагӣ кунам.

      Пас чӣ шуд?! Кузя. Ли: вай шубҳаовар аст, вай як халтаи картошка, инчунин сокини Сыктывкар аст, ба дӯсташ ва рафиқаш омад: сокини дараи Алдирбагуй, фермаи «Маро хӯрок деҳ», ки нақши ман дар асирӣ буд ва ба забони русӣ гап намезанад.

      – Халта дар куҷост? Кузя пурсид.

      – Ва шумо ӯро партофтед? – Командири ибрӣ ба савол ҷавоб дод.

      – Ва шумо шӯхӣ кардед?

      – Ва шумо..??

      Сипас ҷанги беихтиёр ба амал меояд. Аммо ростқавлона, ҳасиб талх-лоғар ва болаззат буд…

      P.S. Мо фарши болиштро ба хонавода фурӯхтем ва ба баҳри ғарқшавӣ ва беақлӣ ғарқ шудем… Ба сессия иҷоза дода шуд…

      қайди 2

      Намоиши намоишгоҳи хук

      Рӯзи дигар, барои таслим нашудан, маро ба сафи қувваҳои мусаллаҳи Иттиҳоди Шӯравӣ, яъне дар артиш гирифтанд. Он ҷо, дар як моҳ, ман ҳама чизҳоеро, ки ман дар марказҳои рӯзона, кӯдакистон, дар мактаби миёна ва дар ду омӯзишгоҳҳои касбӣ таҳсил кардам, фаромӯш кардам: ҳафтсад ҳашт ҳазору нӯҳ саду чилу се нуқта бисту чорсаду ҳафтод, ки дар тарафи чапи хиёбон аз риш то ҷои думбардор мондаанд. метро.

      Мо истодем, бинобар ин мо қариб дар назди даромадгоҳи қисми ҳарбӣ посух дорем ва дар даромадгоҳ сигор мекашем. Он гоҳ дар кишвари осоиштаи мо бӯҳрон ба вуқӯъ омад. Вақт вазнин буд, дар як моҳ се халта сигор мекашид. Ва қисмати мо дар паҳлӯи совхози «Бут удар» ҷойгир аст ва ин дуруст аст. Ҳамин тавр, мо истода, сигор мекашем ва Баба Яга аз паси дарахт медавад. Дуруст аст, ки номи ӯ Ҷадвига буд. Хуб. – мо фикр мекунем, – чӯҷаи кӯҳна ва бо вуҷуди ин, мо дар бораи бех бо BlackBerry орзу мекунем. Ва ӯ фарёд мезанад, ба фикрҳои мо халал мерасонад. Вай кару кӯрон аст.

      – Оҳ, сарбозон, ҷавоб диҳед, аwww?!

      – Б, аҳмақ, ту бо чӣ фарёд мезанӣ, пир? Мо ҳаштсаду ду сантиметр аз шумо дурем?! Дар паси девор!!

      – Тавре?

      – Бес! – боз посух дод посбон. – Ба шумо чӣ лозим аст, бигӯед ё рафтан сабзӣ?

      – Ман, мегӯяд модаркалони хеле пир. – ба шумо лозим аст, ки ба фурӯш равед, – ва табассум кард, – каме хук, Борюсенка. Ман moonshine-ро дар сари суфра мегузорам, ҳатто онро ба ман медиҳад.

      – Ҳоло бо ту чӣ ҳаст? Ман пурсидам, марде, ки хукҳоро танҳо дар зоотехникӣ дидааст, аммо бо баъзе сабабҳо онҳоро ба теппаҳо меноманд.

      – Тавре?

      – Dras!! Бо ту чӣ овард? Ман дар як овоз такрор кардам.

      – Ман ба шумо гӯшти хук медиҳам … – бе шунидан ва намефаҳманд саволи ман, яке аз онҳо ҷавоб дод.

      – Вай, дар роҳ, шишаи агарик дошт. – Ман таклиф кардам, ки дар назди рафиқонам.

      – Ва дар куҷо зиндагӣ мекунед? – пурсид як дӯст

      – Ва шумо ба деҳа омада, Яду мегӯед, кӯчаҳои мо гунг ҳастанд.

      – Чӣ? Арсенал, ё чӣ? Ман ба гӯши ӯ нидо кардам, ба мисли садопардоз.

      – Не, азизи ман! Хе.. Аз Яд Вигу пурсед!!

      – Ва кай меояд? – пурсид рафиқ.

      – Ва дар охири ҳафта, дар нимрӯз! Ман ӯро на танҳо ғизо медиҳам. – ҷавоб дод бибиям ва ба ҷамъоварии буттаҳои сабз хушхӯю рафт.

      Дар охир, ман аз ҳамкорам пурсидам.

      – Комрон, шумо хукҳоро куштед?

      – Албатта. Ман дар шаҳри колхоз зиндагӣ мекардам.

      Якшанбе расид. Мо аз як гӯшаи дуртари девор ба АВОЛ фиристем. Мо бе мушкилӣ ба деҳа расидем ва ёфтани хонаи ӯ барои мо мушкил набуд, хусусан аз он ки дар деҳа танҳо панҷ хона ва хобгоҳе бо коргарони муҳоҷир, дона донаҳо буданд. Биё ба вай маънои. Ва ӯ ва нонрезаҳо ва намак ва ҳатто goof ёфт шуданд. Мо хӯроки табиӣ мехӯрдем ва бештар менӯшидем.

      – Хуб, зани пир? – рафиқ оғоз кард. – хук дар куҷост?

      – Бале, ӯ хук, дар анбор маҳбуб аст. вай ҷавоб дод ва ба ҳуҷра даромад. Вай як бастаи ним метрро мегирад. Он шамшери асри 5-уми пеш аз милодро меомӯзонад ва кашад. Ранг, зангзадагӣ ва