Бурпинг тути қурбоққа. Комедияи афсонавӣ. СтаВл Зосимов Премудрословски

ки ҳама чизро офаридааст, намефаҳмад, ки кӣ бояд нобуд шавад ва киро тарк кунад. Воқеан, аз чап боз ҳам ҳамон чиз рӯй хоҳад дод. Ин давраро шикастан, якдигарро бахшед ва муттаҳид шавед. Пешрав шавед, ҳасад набаред, балки якдигарро дастгирӣ кунед. Азбаски ӯ аз интизории дидани шумо хаста буд…

      – - Пас чӣ бояд кард? – пас аз таваққуф даҳум пурсид ва боз кар ва карахт шуд.

      – - Бояд давид!! Форвард ва танҳо пеш аст ва барнагашт, хатогиҳои гузаштагонро такрор накунед!!

      – - Ман шуморо тамоман намефаҳмидам, барои ман чанд сафҳае беэҳтиёт кардам.. – изҳор кард Засратич. – Фаҳмонед, ки чӣ кор кардан лозим аст?

      – - Гурезед!! – гунҷишк ба пои худ ҷаҳид. – Бидавед ва танҳо бе баргаштан медавед.

      – - Ҷиддӣ?! – Далерона Касулия Зака.

      – - Хуб, ҷалол ба Худованд, мураттаб карда шуд!! – шод шуд Черевич Чмор Ико ва ба генерал мурочиат кард. – ва баъзеҳо барои узр пурсидан ташвиш надоштанд.

      – - Шишро интизор шавед.. – Засратич хитоб кард.

      – - Ҳой!! Дар сӯрохиҳоaaaaaa!! – фарёд мезаданд ва суруди худро месароиданд: «Ҳей, ҳи hylaek, bir julomas birlaek». Мутаассифона, ин калимаҳои инсонӣ тарҷума намешавад, аммо ба маънои аслӣ… Ух … «афлесун пухтааст», ин ҳисси суруд аст.

      – - Интизор шавед!!! Интизор шавед!! – бо овози баланд дод мезад Касулия Зека. Ҳама мурданд: касе, ки дар замин ва дар ҳаво дар як секунҷа. Онҳо танҳо антравититсия буданд ва вазнинӣ ба онҳо ғамхорӣ намекард, ба монанди SMScams ё бастаҳои рақамӣ, ки дар тамоми ҷаҳон парвоз мекунанд. Черевич шохҳо ва косахонаи ӯро аз пой ба пой афтид, ях кард: ду по боло ва ду нафари дигар дар замин хобидаанд. Се рехтагарӣ дар ҳаво овехтанд: якум дар ҷои муқаррарӣ; ҳафтум бо дарахт ва даҳум ғилофҳои худро ба ресмон мепечонад.

      – - Чӣ шуд, Зека? – пурсид Черевич.

      – - Ва ба куҷо давидан? Кадом роҳ? – Зека чашмонашро канда кард.

      Ҳама ба якдигар нигоҳ мекарданд ва чашмони онҳо ба гунҷишк нигаристанд. Ӯ ҳис кард, ки саволҳои нодурусти дигарон дар чист.

      – - Аҳрор? 1 Чаро шумо ба ман чунин менигаред? Мо метавонем ҳатто дар куҷо давем: ба рост, чап, қафо, пеш, боло, поён… Ҳадди аққал дар куҷо, боз ба ин ҷо баргардед.

      – - Чаро? – гуфтанд ҳама аз хор.

      – - Замин, зеро он давр аст. – чавоб дод тортанак ва вай боз азоб кашид. – Ман парвоз кардам, мувофиқи ақида, дар ин ҷо.. Ман парвоз кардам. Оё шумо мешунавед? Ман парвоз кардам, аммо нарафтам ё гурехтам … – Стасян бархост ва думи думиашро тарошид. – думи, меафзояд?

      – - Биёед, хавотир нашавед. – косахонаи сарашро кашид ва мавқеи ҷангиро гирифт. Ҷангиён аз қафои вай рафтанд. Стасян баргашт.

      – - Не, не, ту чӣ?! Ман ба ёд овардам. Ин тупи мунаввар, Офтоб, дар он ҷо ғелонда шудааст … – ва ба шарқ ишора кард. – ва ман ба навдаҳои ӯ парвоз кардам… Пас, мо бояд ба қафо, ки офтоб пинҳон аст, дар паси рах халос шавем.

      – - Уфуқ.

      – - Ҳа. Нависандаи доно. – Стасян гӯё як шоири болини худро ба осмон дароз кард. – Овоз …, Ух… Дар кӯтоҳ, дар қафо. Он ҷо пинҳон шуда буд – Ман парвоз кардам, аммо акнун ба ман лозим аст, ки ба он ҷо гурезам.

      – - Ва