Дэманы доктара Глінскага. Сяргей Егарэйчанка

руку на панэль перад вамі. Бачыце, сістэма ажыла. Вашы адбіткі аўтаматычна даюць вам магчымасць выкарыстання ўсіх функцый сістэмы, у тым ліку сувязі з Даніялам. У іншых такой магчымасці не будзе, толькі вы будзеце мець зносіны з ім наўпрост па-за паседжаннямі. Глядзіце, вось іконка знешняй сувязі, націсніце на яе. У вас з’явіўся спіс людзей, ужо занесеных у базу сістэмы. Гэта тыя, хто на сённяшні дзень працуе з намі. Вы можаце азнаёміцца з гэтым спісам у любы час на вашым кампутары ў бункеры або ў катэджы. Як вы бачыце, першым у спісе значыцца імя Даніяла. Вам трэба толькі дакрануцца да гэтага імя на экране – і пачнецца выклік. Я папрашу вас зрабіць гэта праз тры хвіліны: ён прасіў выйсці на сувязь роўна а дзясятай вечара па часе архіпелага. А цяпер я пакіну вас. Пасля таго, як вы скончыце размову, выйдзіце з залы, я буду чакаць вас там.

      – Дзякуй, Тамім.

      Араб нахіліў галаву, развярнуўся і хутка пакінуў памяшканне. Я застаўся зусім адзін у вялізнай зале.

      Роўна ў 22.00 я дакрануўся да іконкі выкліку.

      Велізарны экран на сцяне ажыў, аднак малюнка на ім не з’явілася. Замест яго загарэліся словы «No image». Практычна адразу ў зале загучаў мяккі і прыемны голас.

      Ён даносіўся адусюль, але не біў па вушах, гук быў настроены надзвычай камфортна – так, што я мог бы чуць яго з любой кропкі залы, аднак пры гэтым мой уласны голас, не будучы ўзмоцнены апаратна, не губляўся на яго фоне.

      – Добры дзень, Якуб. Я вельмі рады, што вы прынялі маё запрашэнне аглядзець архіпелаг. Гэта дае мне надзею, што вы не адмовіце нам і пагадзіцеся працаваць над нашым праектам.

      Па голасе я не мог вызначыць узрост прамоўцы. Гэта з роўным поспехам мог быць як мужчына сярэдніх гадоў, так і досыць пажылы чалавек. Тэмбр заварожваў, ён быў нібы мяккі цёплы ваўняны плед, у які хацелася загарнуцца і лашчыцца ў ім – стваралася ўражанне, што ўладальнік гэтага голасу – чалавек, з аднаго боку, валявы і мудры, а з другога – мяккі і лагодны.

      – Добры дзень, Даніял. Я магу зваць вас менавіта так?

      – Мяркую, што так будзе зручна і мне, і вам. Спадзяюся, вы таксама дазвольце мне называць вас па імені?

      – Калі ласка.

      – Дзякуй вам. Перш за ўсё, я хацеў бы пацікавіцца вашымі першымі ўражаннямі ад убачанага. Тамім павінен быў ужо паспець многае паказаць і расказаць вам, але словы – гэта ўсяго толькі бязважкі імпульс, непараўнальны з вопытам, атрыманым асабіста.

      – Даніял, вы, верагодна, многае ведаеце пра мяне і шмат чулі, што для майго кепскага характару ўласціва парушаць правілы гульні. Я не схільны прымаць рашэнні і даваць каментары, не валодаючы ўсёй неабходнай інфармацыяй. У вас на руках усе карты, я ж пакуль ведаю вельмі мала, таму, з вашага дазволу, я хацеў бы сам спачатку задаць вам некалькі пытанняў.

      – Гэта справядліва. Пытайцеся.

      – Я разумею, што вы не жадаеце раскрываць сябе, аднак я павінен задаць гэтае пытанне. Хто вы такі?

      Голас секунду памарудзіў з адказам.

      – Вы маеце права задаваць такія пытанні, Якуб. Роўна настолькі, наколькі я маю права не адказваць на іх. Аднак я не магу рызыкаваць