Дэманы доктара Глінскага. Сяргей Егарэйчанка

дзе паветра ачышчаецца і кандыцыянуецца. У пакоі адпачынку ёсць планшэт, які сінхранізаваны з вашым кампутарам у кабінеце і ў доме на паверхні. Акрамя гэтага, вы, як і кожны ўдзельнік праекта, атрымаеце яшчэ адзін, з якім я раю не расставацца, каб увесь час быць на сувязі і атрымліваць самую свежую інфармацыю. Адкрыццё патаемных дзвярэй адбываецца пасля счытвання адбіткаў пальцаў на вось гэтай сэнсарнай панэлі. Вам дастаткова прыкласці руку, вось так – і дзверы адчыняцца. Па такім жа прынцыпе ўладкаваныя яшчэ некалькі патаемных памяшканняў на тэрыторыі комплекса, у асноўным гэта дата-цэнтры, дзе захоўваецца найбольш важная інфармацыя. Акрамя таго, мы рэалізавалі яшчэ адну ідэю, якая, як мне здаецца, спадабаецца вам, Якуб.

      Гор падышоў да манаблока на стале і набраў нейкую камбінацыю на клавіятуры. Памяшканне плаўна зацямнілася, знік нават акварыум на столі, а ў свабоднай частцы пакоя раптам з’явілася трохмерная галаграфічная праекцыя, якая заняла практычна ўсю вольную прастору.

      Я толькі выдыхнуў і, стараючыся не дыхаць, дайшоў па стеначцы да крэсла, пасля чаго асеў у яго.

      Перада мной проста ў паветры гарэлі мірыяды зорак, яны блішчэлі ў рознакаляровым тумане газавых аблокаў, і гэта было так рэалістычна, быццам я назіраў гэтую карціну ў адкрытым космасе на адлегласці, якая дазваляе разглядзець гэтую прыгажосць без тэлескопа. Галаграма плаўна круцілася, даючы ўбачыцьусё з розных ракурсаў.

      – Гэта ж імглістасць Тарантул, праўда? – ціха спытаў я.

      – Яна самая, Якуб. Ваша любімая, так? Зрэшты, калі захочаце, вы заўсёды зможаце замяніць гэтую галаграму на іншую: цяпер даступна больш за дзвесце трохмерных малюнкаў нябесных аб’ектаў. Калі вы захочаце, будуць змадэляваныя і іншыя. Гэта надзвычай складаная і карпатлівая праца, не кажучы ўжо пра яе кошт, але мы палічылі апраўданым зрабіць вам такі падарунак, ведаючы ваша захапленне зорным небам.

      – Божа, як прыгожа… Гэта зусім не падобна да таго, што можна назіраць нават на вялікім экране. Яна быццам жывая.

      – Я рады, што вы ацанілі. Значыць, мы пастараліся нездарма. Не хочаце прайсці ў пакой адпачынку?

      – Не, дзякуй. Не думаю, што там ёсць нешта больш годнае увагі, чым гэтае відовішча.

      – Вы маеце рацыю. Там усё проста і функцыянальна. Тады пойдзем далей?

      – Я, вядома, рады быў бы застацца тут каб паглядзець яшчэ…

      – У вас будзе на гэты час, Якуб. Нас чакаюць іншыя справы.

      Я са шкадаваннем выбраўся з крэсла і выйшаў назад у калідор, паварочваючыся назад так, што шыя захрабусцела. Гор зачыніў дзверы, і чароўная карціна знікла, нібы рассеялася таямнічае чараўніцтва, якое магло перанесці мяне туды, дзе не бываў яшчэ ніводзін чалавек у гісторыі.

      – Дзякуй, Тамім. Гэта сапраўды зачароўвае.

      Араб зноў задаволена ўсміхнуўся.

      – Гэта ўсяго толькі цацка, Якуб. Я спадзяюся, што вы будзеце значна больш уражаны нашымі сапраўднымі распрацоўкамі.

      – Вы ўжо здзівілі мяне звыш меры.

      – Мы ж толькі пачалі. Уяўляеце, што будзе потым? Якуб, прапаную вам сёння альбо