Дэманы доктара Глінскага. Сяргей Егарэйчанка

сядзеў, нібы прыдушаны пачутым, і не мог зразумець, што адбылося ў маім светаўспрыманні ўсяго за адну хвіліну.

      Нарэшце, я падняў вочы на экран, які па-ранейшаму дэманстраваў толькі кароткі надпіс.

      – Вы добры прамоўца, Даніял, – я крыху памаўчаў. – Калі я ўваходзіў з Тамімам ў гэтую залу, я не ведаў, чаго чакаць. Зразумела, я не ведаў таксама, што я адкажу вам, калі вы задасце галоўнае пытанне. Дзякуючы вам я ведаю. Мой адказ «так». Я гатовы прысвяціць усяго сябе праекту, які вы велікадушна давяраеце мне. Я прымаю яго з глыбокай павагай і падзякай і абяцаю вам, што зраблю ўсё, што ў маіх сілах, каб мы дасягнулі поспеху.

      – Дзякуй, Якуб, – голас зноў набыў першапачатковую мяккасць, да якой дадалася, як мне падалося, стомленасць і, магчыма, задавальненне. – Дзякуй. Я спадзяваўся на гэты адказ, але не быў упэўнены ў ім. Вы зрабілі правільны выбар. На стале прэзідыума вы знойдзеце пакет дакументаў. Азнаёмцеся з гэтымі дакументамі сёння, і, калі ў вас не будзе ніякіх пярэчанняў, пастаўце подпіс як кіраўнік праекта ўсюды, дзе трэба.

      – Ці магу я разлічваць на новую размову з вамі, калі гэта будзе неабходна?

      – Так. Але я не абяцаю, што буду гатовы да размовы па першым патрабаванні. Лепш за ўсё, калі вы будзеце агучваць жаданне выйсці на сувязь Таміму. Я, са свайго боку, паспрабую даваць вам адказы на любыя пытанні максімальна хутка і не злоўжываць вашым цярпеннем. Адпачывайце, Якуб. Заўтра пачнецца ваша місія. І дзякуй вам яшчэ раз.

      Гук прапаў разам з надпісам на экране. Я зноў застаўся адзін.

      6. Доктар Элі

      Гор сустрэў мяне моўчкі. Я быў настолькі пагружаны ў свае думкі і ўражаны размовай з Даніялам, што таксама не імкнуўся падтрымліваць гутарку.

      Не змаўляючыся, мы накіраваліся да выхаду з бункера.

      Звонку апусцілася трапічная ноч, якая мірыядамі зорак падсвятляла акіян і давала адносную палёгку ад духаты.

      Праз пяць хвілін Гор спыніў машыну каля брамы майго (цяпер сапраўды майго!) дома. Перш чым пакінуць салон, я паглядзеў арабу ў вочы.

      Гор здаваўся задуменным і нават трохі сумным.

      – Вы чулі нашу размову, Тамім?

      – Так. І я, як і мой гаспадар, вельмі рады, што вы прынялі нашу прапанову. Вы аказваеце нам вялікі гонар, Якуб, і мы пастараемся не застацца абавязанымі вам.

      – Хто каму аказвае гонар – гэта яшчэ пытанне, таму давайце не будзем расшарквацца адзін перад адным. У нас наперадзе вельмі шмат працы, таму пакінем кампліменты на пасля.

      – Добра. Як я ўжо казаў, заўтра нас чакае візіт на Провідэнс. Гэта, хутчэй, азнаямляльная паездка, аднак, мяркую, яна зойме ўвесь дзень. Да якога часу вы будзеце гатовы?

      – Як скажаце.

      – У такім выпадку, я заеду за вамі а восьмай раніцы. Хочаце, я пакіну вам снатворнае, якое вы прымалі ў палёце? Вам будзе складана заснуць пасля ўсяго, што вы сёння ўбачылі і пачулі.

      – Дзякуй, Тамім, я паспрабую абысціся без хіміі. Мне сапраўды трэба многае асэнсаваць за сённяшнюю ноч, аднак, мяркую, я змагу прымусіць