Дэманы доктара Глінскага. Сяргей Егарэйчанка

мноства будынкаў – складскіх, тэхнічных, і, верагодна, жылых. Тут была абсталявана шырокая прыстань, здольная абслугоўваць буйныя суды, і пабудаваны доўгі пірс, да якога былі прышвартаваныя катэры і невялікія яхты.

      Паміж прыстанню і будынкамі хадзілі людзі, занятыя сваёй працай, ездзілі пагрузчыкі, якія перавозілі разнастайныя грузы і прылады.

      Мы спыніліся каля светлага доміка з шырокімі вітражамі.

      – Гэта адміністрацыйны цэнтр выспы Кармэн, адсюль адбываецца кіраванне лагістыкай архіпелага. Сёння мы не будзем заходзіць унутр, аднак потым я пазнаёмлю вас з кіраўніком.

      Мы пакінулі электракар і накіраваліся да пірса.

      – Колькі часу зойме дарога да Роса?

      – Зусім нядоўга, Якуб. Адсюль востраў не відаць, таму што ён закрыты ад нас пагоркамі, але да яго не больш за пяць міль. У яснае надвор’е з вострава Роса можна разгледзець не толькі Кармэн і Провідэнс, але і тым больш убачыць ілюмінацыю, створаную інфраструктурай гэтых выспаў. Зрэшты, цяпер гэта толькі слабыя агеньчыкі, якія шматкроць узмоцняцца, калі мы запусцім сістэму энергазабеспячэння на поўную магутнасць, – Гор спыніўся на пірсе насупраць вялікага адкрытага катэра. – Прашу на борт, Якуб. На гэтай пасудзіне мы і адправімся на Роса, – ён саскочыў на кармавую частку судна і падаў мне руку. Я асцярожна спусціўся за ім. Зрэшты, катэр не хiстаўся на хвалях і застаўся цалкам устойлівым пасля нашага скачку. Давялося зрабіць некалькі крокаў па юце, каб дабрацца непасрэдна да пасажырскай часткі, якая была аздобленая белай скурай і прыемным навобмацак пластыкам. Гор сеў за руль і націснуў кнопку старту рухавіка. Загучала лёгкае гудзенне, аднак нічога больш.

      – Не завёўся? – Спытаў я.

      – Чаму ж? Выдатна завёўся, – адазваўся араб. – Вы забыліся, што ў нас няма рухавікоў унутранага згарання? На водных судах мы таксама выкарыстоўваем электраматоры. Аднак зараз вашы сумневы развеюцца, – і Гор штурхнуў ад сябе ручку акселератара. У тую ж секунду раздаўся гул вады пад вінтамі, і катэр панёсся ў кірунку выхаду з бухты.

      Я ўчапіўся рукамі за поручні і з дзіцячым захапленнем падставіў твар цёплым кроплям. Лодка плыла так хутка, што здавалася, быццам мы ляцім над вадой, не дакранаючыся да яе. Часам катэр лавіў хвалю і сапраўды ўзнімаўся над паверхняй, каб праз секунду прывадніцца, і гэта працягвалася зноў і зноў.

      Выхад з бухты быў вузейшы, чым сама бухта, аднак, нягледзячы на гэта, у яго мог увайсці нават супертанкер. Мы прайшлі яго прыкладна праз дзве хвіліны пасля старту. Перад намі раптам разаслаўся акіян. Гор заклаў рэзкі паварот і накіраваў катэр уздоўж правага берага Кармэн. Яшчэ праз дзве хвіліны я ўбачыў на гарызонце вялікі востраў, які выступаў над акіянам на некалькі дзясяткаў метраў. Па вялікім рахунку, гэта было значных памераў плато з практычна стромымі сценамі.

      – Глядзіце, Якуб, вунь ён, востраў Роса. А там, справа зараз адкрыецца від на Провідэнс, – Гор амаль крычаў мне, каб я пачуў яго за