Дэманы доктара Глінскага. Сяргей Егарэйчанка

зоны ў гандлёвых цэнтрах, аднак, зразумела, без вялікай колькасці людзей і гандлёвых вітрын. Пол быў аздоблены светлым мармурам, скляпенні не былі выраўнаваны, аднак гэта была штучная няроўнасць, бачная паверхня скляпенняў была апрацавана светлай тынкоўкай, аднак большую частку сцен і нават столі займалі «жывыя шпалеры» – цэлыя аранжарэі экзатычных раслін, якія ўраслі ў сам матэрыял сцяны, верагодна, клапатліва падрыхтаваны для гэтага спецыялістамі. Нічога не казала пра тое, што мы знаходзімся ў самым цэнтры вулканічнага ўтварэння, якое ўзняла востраў высока над узроўнем акіяна.

      Вышыня гэтага памяшкання была не менш за дваццаць метраў, у далёкай сцяне размясціліся некалькі падвойных дзвярэй. Прастору залівала яркае святло, што лілося з магутных свяцілень наверсе, якія імітавалі мансардные вокны.

      Два шырокія калідоры разыходзіліся ў бакі, верагодна, апярэзваючы цэнтральнае памяшканне, схаванае за далёкай сцяной.

      Проста пасярод гэтай уваходнай зоны, якая займала, па меншай меры, некалькі соцень квадратных метраў, размясціўся празрысты тунэль з ліфтавымі шахтамі, што вялі ўніз і ўверх.

      – Што за тымі дзвярыма? – спытаў я.

      – Зала Асамблеі, пра якую я казаў вам, – адазваўся Гор.

      – Дазволіце зірнуць на яе?

      – Трохі пазней, Якуб. Зараз я хацеў бы правесці вас па ўсім комплексе, а экскурсію мы скончым менавіта там. Давайце пройдзем па адным з гэтых калідораў. Яны утвараюць замкнёную канструкцыю. Там размешчаны рабочыя і адміністрацыйныя памяшканні, залы для нарад і адпачынку.

      Мы прайшлі ў левы калідор.

      – Тамім, а дзе ўсе? Я не бачыў людзей з таго часу, як мы прыбылі на Роса – ні ў вёсцы, ні тут. Бо тут ужо зараз, па вашых словах, працуе шмат народу.

      – Усе яны на аб’ектах – у лабараторыях, на станцыі ачысткі вады, на рэактары і ў залах кіравання сістэмамі. Вы будзеце паступова знаёміцца з імі. Акрамя таго, я хачу, каб вы разумелі, што ў нас тут няма такой з’явы, як «працоўны дзень»: людзі дамаўляюцца ўнутры сваёй каманды аб тым, калі яны будуць працаваць разам на аб’екце, а калі аддалена – з вёскі на паверхні альбо ўвогуле з іншай кропкі зямнога шара. Безумоўна, ёсць аб’екты, прысутнасць на якіх неабходная пастаянна (як, напрыклад, наш рэактар), але гэта не значыць, што ўся каманда не павінна вылазіць за дзверы лабараторыі.

      Мы выйшлі ў калідор, і я ў чарговы раз абамлеў.

      Асвятленне тут было на сценах, насупраць незлічоных дзвярэй у працоўныя кабінеты, а вось столь… яе фактычна не было: замест яе быў змантаваны велізарны акварыум, уладкаваны так, што чалавек унізе не бачыў ні яго сценак, ні верху, быццам знаходзіўся на дне акіяна. Зверху акварыум мякка падсвятляўся, нібы праз тоўшчу вады прабіваліся сонечныя прамяні, а ў вадзе жылі сваім жыццём прадстаўнікі мясцовага падводнага свету – рыбы самых неверагодных колераў і адценняў, медузы і, вядома, марскія чарапахі.

      – Ну ні халеры ж сабе! – выдыхнуў я.

      Гор задаволена ўсміхнуўся.

      – Вам падабаецца? Па вялікім рахунку, гэта свайго роду метад рэлаксацыі.