Дэманы доктара Глінскага. Сяргей Егарэйчанка

гэта яго сапраўднае імя?

      – Ці не ўсё адно? Нават я не ўпэўнены, што ведаю сапраўднае, але магу сказаць, што сам называю яго менавіта так. Дык вось, пасля сённяшняй гутаркі (мяркую, гэта будзе ўжо далёка за поўнач) вы адправіцеся адпачываць і пераварваць інфармацыю ў свой дом, а заўтра, як толькі вы прачнецеся, мы паедзем на востраў Провідэнс, дзе вы паглядзіце, што мы зрабілі для арганізацыі вашага праекта. Акрамя таго, я хачу, каб вы пазнаёміліся з адным чалавекам, які будзе адказваць за пытанні гуманітарнага супрацоўніцтва – у першую чаргу за стварэнне школы, пра якую мы гаварылі напярэдадні.

      – І што гэта за чалавек?

      – Набярыцеся цярпення, Якуб. Можна сказаць, што вы знаёмыя, хоць і завочна. Хай гэта будзе сюрпрызам для вас.

      – Занадта шмат сюрпрызаў за такі кароткі час, Тамім.

      Увайшла Анна з падносам у руках.

      – Доктар Глінскі, спадар Гор, ваша кава і бутэрброды з чырвонай рыбай.

      – Дзякуй мая дарагая. Вы адпачылі?

      – Болей чым.

      – У вас будзе мінімум пара дзён выхадных. Калі хочаце, можаце правесці іх на Провідэнс.

      – Дзякуй.

      – Якуб, – Гор павярнуўся да мяне. – Вы любіце чырвоную рыбу?

      – Не магу сказаць, што ад яе ў захапленні, але ем яе з задавальненнем. У мяне на радзіме яна досыць папулярная.

      – А вось я не магу без яе, хаця там, адкуль я родам, яе ўжываюць вельмі мала, і гэта незразумела для мяне – бо яна вельмі карысная, не кажучы ўжо пра тое, што дзіўна смачная.

      Я глынуў кавы, якая на смак зусім не нагадвала тое, што звычайна прадаецца ў крамах. Гэта быў моцны напой з даўкім і густым водарам, які пакідаў вельмі прыемныя і адценні.

      Перад Горам загарэлася лямпачка выкліку. Ён зняў слухаўку, размешчаную проста ў падлакотніку крэсла, і паднёс яе да вуха. Не кажучы ні слова, ён выслухаў тое, што яму сказалі, затым паклаў трубку на месца.

      – Мы пачынаем зніжэнне, Якуб. Прышпіліцеся.

      Я паставіў каву на столік і пацягнуўся за рамянямі. У адрозненне ад канапы, дзе мы ўчора сядзелі, рамяні тут былі як у звычайным самалёце.

      Праз хвіліну мой унутраны альтыметр выразна даў мне знаць, што курс змяніўся.

      Я выглянуў з ілюмінатара. Унізе рассцілаўся бясконцы сіні акіян. Водная роўнядзь імкліва набліжалася, і па меры гэтага набліжэння колер вады мяняўся ад цёмна-сіняга да пяшчотна-блакітнага.

      Самалёт усё зніжаўся і зніжаўся, і ў той момант, калі здавалася, што ўжо немінуча адбудзецца сутыкненне з вадой, знізу вынырнула паверхня сушы, якая адразу ж ператварылася ў бетон узлётна-пасадачнай паласы. Лёгкі Фалькон толькі ледзь адчувальна задрыжаў пры дотыку, што было вельмі нязвыкла пасля палётаў на вялікіх лайнерах і сведчыла аб майстэрстве пілотаў.

      Самалёт прабег належную колькасць метраў і павярнуў направа, спыніўшыся ля дастаткова вялікага ангара. Гор адшпіліў рамяні.

      – З прыбыццём, Якуб. Калі ўсё будзе добра, гэтае месца стане для вас домам на доўгі час.

      – А калі не?

      – Тады вы пакінеце яго, папярэдне паабяцаўшы нам успамінаць яго выключна як дзіўны і нязбытны сон.

      Анна адчыніла дзверы, якія