Дэманы доктара Глінскага. Сяргей Егарэйчанка

базу, распрацоўкі і многае іншае. Аднак яны не будуць мець права голасу пры прыняцці рашэнняў.

      – Чаму?

      – Іх ўклад не перавышаў дзесяці працэнтаў ад агульнай сумы ў рэальных грошах. Такое рашэнне было прынята на перамовах з маім гаспадаром, і ўсе яны пагадзіліся з гэтай умовай, паколькі цалкам давяраюць яму.

      – Наколькі я разумею, аб праекце ўжо ведае дастаткова вялікая колькасць людзей?

      – Мы ў любым выпадку не змаглі б гэта схаваць. Зараз ва ўсе дэталі прысвечана парадку пяцідзесяці чалавек, яшчэ каля ста валодаюць абмежаванай інфармацыяй.

      Якую колькасць вы плануеце прыцягнуць?

      – Сотні, Якуб. А затым тысячы. Аднойчы членамі нашага праекта стануць дзясяткі тысяч разумнейшых людзей планеты, і гэта наша мэта.

      – Рэжым сакрэтнасці, кажаце? – я хмыкнуў.

      – Разумею вашу іронію. Калі сакрэт ведаюць трое – будуць ведаць усе. Наша таямніца – гэта сакрэт палішынеля. Прынамсі, яна стане такой ўжо хутка. Але мы не зможам вечна абмяжоўваць гэтую інфармацыю. Свет даведаецца аб нашым існаванні толькі тады, калі мы адкрыта заявім пра яго – гэта значыць яшчэ вельмі не хутка. Аднак карпарацыі, урады, спецслужбы будуць ведаць, як толькі мы пачнём актыўную працу, і мы нічога з гэтым не зможам зрабіць.

      Увайшла Анна з двума падносамі ў руках.

      – Доктар Глінскі, гэта вам.

      – Дзякуй вам.

      – А гэта вам, спадар Гор.

      – Дзякуй, мая дарагая. Усё як я казаў вам?

      – Усё ў адпаведнасці з вашымі пажаданнямі і пажаданнямі доктара.

      Я здзіўлена паглядзеў на яе.

      – Маімі пажаданнямі?

      – Так, доктар, – дзяўчына нахіліла галаву з усмешкай на вуснах, павярнулася і пайшла да сябе. Я перавёў позірк на Гора. У яго вачах зіхацелі гарэзныя іскрынкі.

      – Я ж казаў, Якуб, што мы шпіёнілі за вамі. Мы ведаем пра вас усё: які ваш распарадак дня, якім маркам электронікі вы аддаяце перавагу, якая музыка гучыць у вашай машыне і, зразумела, якія вашы гастранамічныя перавагі. Праверце, ці не памыліліся мы?

      Я падняў клош, якім была накрыта адна са страў. Пад ім я ўбачыў бараніну ў журавінавай падліўцы з агароднінным гарнірам. Я хмыкнуў і падняў другі клош. Ён хаваў шарыкі далмы.

      – Ну як, мы стрэлілі трапна?

      – Я ўражаны.

      – Дазвольце наліць вам яшчэ віскі.

      – Дзякуй. Смачна есці, Тамім.

      – Смачна есці, Якуб.

      Хвілін дзесяць мы былі занятыя абедам. Я быў не супраць працягнуць размову і падчас прыняцця ежы, аднак Гор, мяркуючы па ўсім, вельмі сур’ёзна ставіўся да гэтай працэдуры.

      Нарэшце араб падняў позірк ад талеркі і выклікаў Анну. Тая моўчкі забрала посуд.

      – Я спадзяюся, што вы аднавілі сілы, Якуб, і мы можам вярнуцца да нашых пытанняў.

      – З вялікім задавальненнем.

      – Такім чынам, як я ўжо сказаў, інфармацыя аб нашай дзейнасці будзе вядомая ўсім і, у той жа час, нікому. Мы не чакаем сур’ёзных перашкод для нашай працы