Star Force. Tom 6. Imperium. B.V. Larson

dział elektromagnetycznych?

      – Zważywszy na obecną prędkość i zakładając stałą decelerację, sześć sekund temu.

      Spojrzałem na niego z ukosa.

      – Mówisz mi, że już są w tej odległości?

      – Trudno obliczyć to dokładnie przy nieprecyzyjnych danych, ale powiedziałbym, że będą mieli zero przecinek sześćdziesiąt dziewięć sekund…

      – Welter, strzelaj ze wszystkiego!

      Stacja zatrzęsła się, gdy wystrzeliliśmy w stronę przeciwnika wszystko, co mogliśmy. Okręty nadlatywały bardzo szybko. Niemal zmarnowałem szansę, myśląc, że wciąż mamy czas.

      To starcie było dość dziwne. Czułem się jak kapitan lotniskowca w dawnych czasach, z prymitywnymi czujnikami i kontaktem radiowym z obserwatorami. Trudno było siedzieć tak z łokciem na rozbitej konsoli. Zaciskałem zęby aż do bólu.

      – To chyba eksplozje po trafieniu. Mamy dwa, nie, trzy, Kyle – mówiła podekscytowana Sandra. Przydzieliłem ją do jednej z baterii. Wszyscy znajdowali się teraz na stanowiskach – na mostku pozostaliśmy tylko ja i Welter.

      – Mam jednego, przy dolnej krawędzi pola widzenia. Przegrupowują się. Coraz trudniej ich trafić.

      Przywaliłem pięścią w rozbity mózg nanitowy. Wygiął się i uleciał z niego pył złożony z martwych mikrorobotów.

      – Raportujcie, ile ich tam zostało? Odpowiadają ogniem?

      – Chyba nie – odparł sierżant Sanchez, najbardziej doświadczony z moich działonowych. – Po prostu biorą to na klatę. Dziwne.

      Cała ta sytuacja była dość dziwna.

      – Sierżancie, między salwami podaj mi liczbę wrogich jednostek.

      Czekałem przez parę sekund, które wydawały się wiecznością. W końcu odezwał się:

      – Trafiliśmy siedem z nich. Druga bateria chyba też. Jeśli miałbym zgadywać, osiem okrętów się przedarło.

      – Jak to się przedarło? Gdzie one są? Przeleciały obok stacji?

      – Nie, sir. Powinny właśnie docierać do zewnętrznego kadłuba.

      Wtedy usłyszałem huk, który zatrząsł całą stacją. To nie były głośne wybuchy rakiet uderzających w kadłub, ale dźwięk przywierających do niego okrętów desantowych.

      – Baterie jeden i dwa, jesteście w stanie w nich wycelować?

      – Nie, sir. Nawet ich nie widzimy. Są za nisko.

      – W takim razie wycofajcie się do wnętrza stacji. Będziemy walczyć o każdą gródź.

      Skinąłem na Weltera, który z wyraźną niechęcią chwycił za ciężki miotacz. Zdecydowanie wolał strzelać do wroga z większej odległości, poprzez kosmiczną pustkę. Ja zaś uśmiechałem się na myśl, że wreszcie będę miał okazję zmierzyć się z najeźdźcami w bezpośrednim starciu.

      Zebraliśmy oddział. Z Marvinem na tyłach wyglądaliśmy całkiem groźnie. W pełnym rynsztunku bojowym robot prezentował się jeszcze dziwaczniej niż zwykle. Wydawał się równie skory do jego wypróbowania, co ja do przekonania się, z czego zrobieni są nasi przeciwnicy.

      Marvin wciąż wyglądał mniej więcej jak Marvin – miał kilka nanitowych ramion i sporo kamer. Ale poza tym jego bojowa wersja była inna. Głowę zastąpiło sześć ciężkich miotaczy, a tułów spoczywał na reflektorach grawitacyjnych. Unosił się jakieś trzydzieści centymetrów nad pokładem i zgniatał wszystko, co stanęło mu na drodze. Musiałem pamiętać, żeby uważać przy nim na stopy. Z całym tym wyposażeniem wyglądał jak mały czołg. Ponad nim kręciły się we wszystkie strony kamery.

      Ruszyliśmy w stronę najbliższego miejsca desantu wroga, w środkowej części stacji. Znowu w okolicy naszych złącz zasilających. Cóż, miało to sens. Gdy tylko zobaczyli, że się nie poddajemy, musieli uznać, że łatwiej rozbroją nas, odłączając zasilanie, niż strzelając w nasze baterie.

      Przeciwnik zapłacił za zdobycie stacji wysoką cenę i zamierzałem sprawić, aby kosztowało go to sporo więcej. Pospieszyliśmy do jednego z centralnych korytarzy, dość szerokich dla transportu ciężkiego sprzętu. Miał cylindryczny kształt i jakieś sześć metrów średnicy. Moi marines zajęli pozycję na jednym z jego końców i zaczęliśmy strzelać, gdy tylko zobaczyliśmy siły wroga.

      Nie wiem, kto był bardziej zaskoczony – my czy Skorupiaki. Bo właśnie je ujrzeliśmy, pełznące przez korytarz w pełnych wody skafandrach. Gdy nasze lasery je przecinały, wylatywały z nich kłęby pary, które w rozszczelnionym korytarzu szybko zmieniały się w lód.

      Odpowiedzieli ogniem w mało zorganizowany sposób. Nie wiem, kto ich wyszkolił, ale wyglądało na to, że niektórzy strzelają swoim w plecy. Nadal mieli jednak przewagę liczebną, więc musieliśmy wycofać się do bocznego tunelu. Straciliśmy dwóch naszych, w tym sierżanta Sancheza.

      – Poczekamy tutaj i zaatakujemy, gdy wyjdą zza rogu – rozkazałem dyszącym z wysiłku marines.

      Sandra odłożyła swój lekki miotacz i wyjęła dwa noże bojowe. Skinąłem głową, na co dziko się uśmiechnęła. Wiedziała, że nie mamy dużych szans, ale jej odmieniona część cieszyła się perspektywą walki. Zetknęliśmy się hełmami i wyznaliśmy sobie miłość bez nadawania tego przez radio.

      Nagle nad naszymi głowami zobaczyliśmy ruch ciemnego metalu. Cokolwiek nad nami przeleciało, było spore. Gdy nas minęło, wstaliśmy poobijani, z uniesioną bronią.

      W głównym korytarzu błyskały miotacze i huczały eksplozje gazów. Podeszliśmy bliżej i przyjrzeliśmy się polu bitwy, nie opuszczając broni. Zobaczyłem tam, jak coś dużego kosi Skorupiaki. Od razu domyśliłem się, co to, i obejrzałem się przez ramię, potwierdzając swoje podejrzenia. Marvin nie pilnował już naszych tyłów.

      – Szalony robot – stwierdziła Sandra. – Myślisz, że przetrwa tę szarżę?

      – Nie wiem – odparłem, opierając się plecami o ścianę. –

      Ale jeśli pożąda chwały, może ją otrzymać. Wszyscy przerwać ogień. Marvin, co u ciebie?

      – Pułkowniku Riggs, mój rynsztunek bojowy jest wysoce skuteczny. Zabiłem trzydzieści sześć jednostek wroga.

      – Wykończ resztę i daj znać, jeśli będziesz potrzebował pomocy – odpowiedziałem. Rozciągnąłem się i sprawdziłem broń. Łyknąłem wody z systemu odzyskiwania wilgoci.

      – Nie powiesz mu nawet, że złamał szyk i sprzeciwił się rozkazom? – spytała Sandra.

      Wzruszyłem ramionami. Trudno było to zrobić w metalowej zbroi, ale przy odpowiedniej sile okazało się wykonalne. Wyraźnie chciała, żebym zbeształ złego robota, ale nie zdobyłem się na to tym razem.

      – Marvin rzadko robi dokładnie to, co się mu każe – odparłem. – A teraz jestem z niego całkiem zadowolony.