Ліст, знойдзены на папялішчы (зборнік). Макс Шчур

не хацелася б адразу па прыезьдзе напівацца… A вось пад'есьці…

      Мялешка зарагатаў.

      Рэстарацыя была сапраўды побач, і праз хвілінаў дзесяць ён ужо мог з задавальненьнем назіраць, як згаладалы суайчыньнік прагна, але бязгучна сіляе мінэстру ў чаканьні спагецці, якім ён урэшце аддаў перавагу перад ляпёшкаю з падазронаю назвай.

      – Смачна?

      – Угу, – прамыкаў Паскевіч і адклаў яшчэ мокрую лыжку на кавалак белага хлеба, не наважыўшыся яе аблізаць. Ягоныя закарэлыя пальцы крыху трымцелі.

      – Доўга ехалі? – амаль ласкава запытаўся Мялешка.

      – Ня тое слова. Я ўжо думаў, ніколі не даплывем. Тры тыдні. Сядалі ў Лівярпулі. Заходзілі ў Санцягу, у гэта… у Сам-Паўлу. Я ўжо там і выходзіць зьбіраўся…

      – Ну-ну… I я там спыняўся па дарозе. Ажно ня верыцца! Колькі часу прайшло…

      – А вы – даўно прыехалі? – запытаўся Паскевіч, жуючы мокры хлеб.

      – Я? Адзінаццаць гадоў таму, у трыццаць пятым. Смаркач яшчэ быў дваццацігадовы…

      – Малады… – пахітаў галавой Паскевіч, нібы не ўхваляючы ягонага ўчынку.

      Мялешка пасьміхнуўся.

      – I дурны. Усе так кажуць – ну, хай сабе… Затое з усіх нашых аргентынцаў я тут самы старэйшы – за выключэньнем Бяляцкага… Я вас зь ім як-небудзь пазнаёмлю… Уцёк, прызнаюся шчыра, ад Войска Польскего. Мне гэтага мой гаспадар і пасьля вайны ўсё яшчэ дараваць ня можа. «Ты паляк, мусіў быў за Вэлькон Польскон змагацца, а не ўцякаць!» А я яму: па-першае, гэта вы паляк, а я русо блянко, магу і пашпарт паказаць. Па-другое, кажу, чаму ж вы самі за яе не змагаліся? A па-трэцяе, кажу, каб мяне тут не было, дык на кім бы вы цяпер, пане Сікорскі, грошыкі зараблялі?

      Пры слове «грошыкі» Паскевіч крыху пасур'ёзьнеў і насьцярожыў слых.

      – Даруйце, можа, не выпадае так адразу пытацца… Чым вы тут займаецеся?

      – Я? За мяне не хвалюйцеся. Прафэсійны баксэр. Таму, дарэчы, і ня п'ю – трэнэр не дазваляе, – засьмяяўся Мялешка. – Хаця ёсьць тут і лепшыя рэчы за гарэлку. Во, глядзіце: ведаеце, што гэта такое? He?

      – Белы тытунь?

      – Кока. Проста з Балівіі. Вось ёю мяне якраз трэнэр сам забясьпечвае – між намі – хоць гэта і забаронена… Асабліва перад матчамі…

      Паскевіч, трэба сказаць, быў уражаны Мялешкавай табакеркай значна менш, чым вялізарнай місай спагецці, якую акурат паставілі перад ім.

      – Мяне тут усе ведаюць! – балаболіў далей Мялешка, які быў сёньня відавочна ў гуморы. – Спытайцеся ў любога, хто такі Эль Грынго, і вам адкажуць: Эль Грынго, браце – гэта ўсясьветная кляса! Стаў грошы – ніколі не прайграеш! Ведаеце, колькі ўсе тут вінаватыя гэтым во кулакам? Ня верыце? Хочаце пераканацца? Прыходзьце ўвечары ў клюб «Арэна Сэнтраль» – у мяне там сёньня бой з Эль Раб'ёсам. Прыйдуць усе, каму лёгкага хлеба хочацца – гэта значыць, амаль усе нашы: палякі, украінцы, рускія… Іншаму сраку няма чым прыкрыць – але за такое відовішча апошні сэнтаво дадуць… Таксама, дарэчы, можаце паставіць! – засьмяяўся баксэр. – Хаця, калі сур'ёзна, то насамрэч ня раю, – дадаў ён шэптам. – Сёньня я павінен